Αϊβαλί

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΒΡΕΘΗΚΕ στη Μ. Ασία ο (ηρωικός) ελληνικός στρατός. Ως απελευθερωτής(;) και λυτρωτής(!). Δεν το’ θελε η Ελλάδα-το’ θελαν οι «Σύμμαχοι». Κι έγειρε η ζυγαριά αρνητικά για ‘μας, στη φάση που το γούσταραν. Για να πέσουν «κάστρα» μας στους Τούρκους, να φτάσουν στην Ελλάδα τ’ απομεινάρια του ηρωικού στρατού μας και ν’ αρχίσει το φευγιό, σφραγίζοντας τη συμφορά.
ΕΙΧΕ τους έλληνές του το Αϊβαλί (Κυδωνίες), την ιστορία του και το τέλος του. Κι αν «έβγαλε» τον Φώτη Κόντογλου, ο Ηλίας Βενέζης μας το ’φερε κοντά, μέσα απ’ τις αφηγήσεις στα...
έργα του («Αιολική γη», «το Νούμερο»…). Μια μικρή πόλη που άνθισε τον 18ο αι., για να σβήσει τραγικά το ’22 και σήμερα να μας θυμίζει ό,τι δεν ξεχνιέται απ’ τη συμφορά. Κι έγινε τραγούδι το Αϊβαλή, θρύλος και νοσταλγία.
ΗΤΑΝ μεσημέρι κι ανοίξαμε τις «μεσημεριανούδες». Τα κορίτσια με τη σηκωμένη φούστα, με τους μηρούς καμάρι τους και «κίνητρο» για τηλεθέαση. Με