Πολιτική μόλυνση

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, η ακροδεξιά, η οποία σε κάθε γωνιά της γηραιάς μας ηπείρου, από την Ιβηρική μέχρι την Σκανδιναβία, εξαπλώνεται και μολύνει τους λαούς της.

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση -σε Δήμους, Ομόσπονδα κράτη, Εθνικές εκλογές και στις Ευρωεκλογές που θα διεξαχθούν σε περίπου ένα μήνα- βελτιώνει (ή έχει προεξοφληθεί η ενίσχυση της με ελάχιστες εξαιρέσεις) με αλματώδη τρόπο τη θέση της, έτσι που σε αρκετές περιπτώσεις να συμμετέχει στην διακυβέρνηση των κρατών είτε ως συμπληρωματική δύναμη,

είτε ως κυρίαρχη δύναμη με την συμμετοχή και στήριξη άλλων δεξιών και φιλελεύθερων κομμάτων.

Ποια είναι όμως η βασική αιτία που οδηγεί όλο και περισσότερες μάζες -από τα πλέον φτωχά στρώματα του πληθυσμού- σε ακραία συντηρητικές πολιτικές και γιατί αυτές έλκονται από τις απροσχημάτιστες εθνικιστικές θέσεις και από τον ακραίο ρατσιστικό λόγο;

Γιατί οι πολιτικοί επίγονοι του φασισμού–ναζισμού, ο οποίος μόλις 80 χρόνια πριν -αφού αναδείχτηκε στην εξουσία στο όνομα του λαού και του έθνους, οδήγησε τον κόσμο ολόκληρο στο χείλος του αφανισμού, στην μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή, σε μαζικές γενοκτονίες και ολοκαυτώματα διαπράττοντας τα πιο ειδεχθή εγκλήματα της ιστορίας- σήμερα με ανάλογη ρητορεία, με αντίστοιχα επιχειρήματα και με πανομοιότυπες υποσχέσεις επανέρχεται, κατορθώνει να πείσει και επιβραβεύεται εκλογικά;

Η απάντηση είναι απλή και ισχύει τόσο για κάθε μία ανθρώπινη οντότητα ξεχωριστά, όσο και για τις συντεταγμένες κοινωνίες ως σύνολα: όταν ένα λάθος οδηγεί σε μία τεράστια καταστροφή ή σε μία μεγάλη συμφορά και δεν το διορθώσεις, τότε είσαι υποχρεωμένος να το βιώσεις ξανά.

Για πολλές δεκαετίες η Ευρώπη κοιμόταν εφησυχασμένη ότι οι ακροδεξιές πολιτικές που γέννησαν το τέρας του φασισμού–ναζισμού είχε ηττηθεί οριστικά, ότι η ανθρωπότητα (με πρώτη την Ευρώπη, ως η κοιτίδα του ανθρωπισμού, του πολιτισμού, των δικαιωμάτων, της ειρηνικής συνύπαρξης και της συνεργατικότητας των λαών ) είχε πάρει το μάθημα της με το πιο ανείπωτο ιστορικό πάθημα, τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Η ανοικοδόμηση της Ευρώπης σε όλα τα επίπεδα -τις πρώτες δεκαετίες μετά τον πόλεμο- στηρίχτηκε στην κυρίαρχη ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στην ιδέα εκείνη που έθετε ως κυρίαρχο στόχο και πρωτεύουσα επιδίωξη την συνεργασία λαών, κρατών και εθνοτήτων, μέσα σε μία υπερκρατική και υπερεθνική οντότητα.

Μια Ένωση και μία ενιαία Κοινότητα των λαών που θα σεβόταν και θα διασφάλισε τα σύνορα όπως αυτά διαμορφώθηκαν με το πέρας του τελευταίου παγκοσμίου πολέμου, που θα σεβόταν την διαφορετικότητα (φυλετική, εθνική, πολιτιστική, θρησκευτική ή άλλη), που θα μεριμνούσε για την οικονομική σύγκλιση μεταξύ των λαών, των γεωγραφικών περιοχών και των κοινωνικών τάξεων με σκοπό την εξάλειψη των ανισοτήτων, που θα σεβόταν το περιβάλλον σαν το κοινό μας σπίτι και τέλος που θα ανέπτυσσε νομοθετικό πλαίσιο για την εφαρμογή της ισότητας, ισονομίας, δικαιοσύνης και εφαρμογής της χάρτας των δικαιωμάτων.

Πολύ σύντομα η Ευρώπη οδηγήθηκε στα άκρως αντίθετα.

Αψευδείς μάρτυρες ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία με νέα κράτη που αναδύθηκαν όπως το Κοσσυφοπέδιο, το μεταναστευτικό πλαίσιο με τις κατακόμβες ζωών και οι ακραίες πολιτικές λιτότητας της οικονομικής αποσύγκλισης.

Αντί ο Όρμπαν, η Μελόνι και οι όμοιοι τους να απομονωθούν, η ηγεσία της Ε.Ε. εναγκαλίζεται τις πολιτικές τους, όπως ο Μητσοτάκης τον Μπελέρη για μικροκομματικά οφέλη.

«Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλλο. Είμαστε εμείς, εσείς και τα παιδιά σας»
Μάνος Χατζιδάκις, Μουσικοσυνθέτης