Υποσχέσεις

Το πρωί, στα ερτζιανά, μέμφθηκε τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς πως «υψώνουν σημαία φθηνού εθνικισμού» γιατί του ζήτησαν να μην πάει στην Αγκυρα. «Θα ήταν», είπε, «και για εμένα εύκολο να κάνω μια “υπερήφανη”  πολιτική που θα χαϊδεύει τα αφτιά ορισμένων, αλλά μετά τι;”. Και για όποιον δεν αντιλήφθηκε με την πρώτη το επιχείρημα πίσω από την κριτική του, συμπλήρωσε πως καταλαβαίνει «τη δημοσκοπική πίεση αλλά η εξωτερική πολιτική θέλει μια σοβαρότητα».

Το απόγευμα βρισκόταν ήδη στην Κατερίνη,

τον πρώτο σταθμό της προεκλογικής του περιοδείας σε Πιερία, Πέλλα και Ημαθία – στα προπύργια Ελληνικής Λύσης και Νίκης, δηλαδή. Στους ψηφοφόρους στους οποίους απευθύνονται τα δυο συγκεκριμένα κόμματα, βέβαια, δεν έχουν απήχηση οι κομ ιλ φο τοποθετήσεις για τα μεγάλα ζητήματα της διπλωματίας. Εκεί κάνουν γκελ οι υποσχέσεις περί μη κύρωσης των μνημονίων συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία όσο η ΝΔ δεν πείθεται για τη συμμόρφωση των γειτόνων με κάθε πτυχή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Εξ ου κι ο Πρωθυπουργός τις έδωσε κι αυτές από την αρχή της χθεσινής του μέρας.

Ντουλαμάδες

Ο Μητσοτάκης δεν είναι ο μοναδικός που ξεδιπλώνει πριν από την κάλπη μια αντιφατική προσέγγιση της εξωτερικής πολιτικής, πάντως. Στο πολιτικό σύμπαν του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ταιριάζουν το αίτημα να απαγορευθεί η συγκέντρωση με ομιλητή τον Ράμα με την επίκληση μιας ανοιχτής στα Βαλκάνια Ελλάδας, που οφείλει να εκπληρώσει αμέσως τις δεσμεύσεις τις οποίες ανέλαβε στο Τριεθνές το 2018. Ούτε υπάρχει λογικό κενό μεταξύ της εισήγησης για μια εξωτερική πολιτική η οποία βασίζεται στον διάλογο και των θουρίων κατά των ανοικτών διαύλων στα ελληνοτουρκικά.

Ο Κασσελάκης στρίβει το τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ από τον πατροπαράδοτο αριστερό διεθνισμό στον εθνικοπατριωτισμό με το ένα χέρι. Οι κυνικοί του κομματικού συστήματος βλέπουν στις παραπάνω ασυνέπειες μόνο το κίνητρό τους: την ανάγκη της ΝΔ να επανασυσπειρώσει την παραδοσιακή της βάση και του ΣΥΡΙΖΑ να προσελκύσει νέες ομάδες ψηφοφόρων. Αυτή η οπτική γωνία δίνει ρεαλιστικές εξηγήσεις αλλά υποτιμά τις συνέπειες που προκύπτουν όταν η εσωτερική σκηνή εκδικείται την εξωτερική πολιτική. Και παραβλέπει πως τα ίδια τα κόμματα εκπαιδεύουν ένα ακροατήριο στις ιαχές υπέρ του έθνους, στις οποίες μετά καταφεύγουν για να μπορέσουν να του απευθυνθούν. Οι πολιτικοί ράβουν τους ντουλαμάδες που φορούν οι μακεδονομάχοι.