MF Doom @ Bios

Η εξ’αναβολής εμφάνιση του μυστηριώδη MF Doom στο Bios σκεπαζόταν από αμφιβολίες: θα έρθει τελικά να εμφανιστεί αυτή τη φορά; Θα είναι ο πραγματικός Daniel Dumile Thompson ή κάποιος άλλος στη θέση του; (κι όμως, έχει συμβεί). Η ιστορία του MF Doom έχει ενδιαφέρον γιατί απ’τα τέλη

των ’90s αποτελεί σοβαρό κομμάτι του underground hip hop, και συγκεντρώνει στην περσόνα του χίλιες δυο αναφορές της street αλλά και της ποπ κουλτούρας (κόμικς, φιλμ, άπειρες συνδέσεις με άλλα μουσικά είδη)- μια μικρή εισαγωγή, εδώ.

Όσοι βρέθηκαν στο Bios το βράδυ του Σαββάτου έπρεπε να περιμένουν ως τις 00:30 για να δουν τον αμερικανό ράπερ στη σκηνή, παρέα με έναν δεύτερο MC στα φωνητικά, τον Big Ben (έως τότε, αναμέναμε υπό τους ήχους ενός hip hop dj set στον έξω χώρο του Bios). Η πρώτη απογοήτευση ήρθε απ’τη συνειδητοποίηση πως όλο το live θα ήταν αυτό: δύο τύποι στη σκηνή με μικρόφωνα, να ραπάρουν πάνω από instrumentals κομματιών του Doom. Χωρίς καν έναν DJ, όλο το σκηνικό έμοιαζε “λίγο”, κι η συνοδεία ενός λάπτοπ μόνο, σίγουρα δε βοηθούσε να το νιώσεις ακριβώς ως συναυλία. Ο MF Doom με τη χαρακτηριστική μεταλλική μάσκα στο πρόσωπο, κι ο εύσωμος βοηθός του έδειχναν ευδιάθετοι και προσπάθησαν να το περάσουν αυτό και στο κοινό (που άλλο που δεν ήθελε). Με ένα non stop σερί κομματιών το ένα μετά το άλλο, ο Doom ίσα που έπαιρνε ανάσες για να αλλάξει track. Το rollercoaster περιελάμβανε κομμάτια απ’το πρόσφατο άλμπουμ του ως JJ Doom (με τον Jneiro Jarel), αλλά και αναδρομές στο παρελθόν του, που αυτόματα μου έφεραν στο μυαλό τη σκέψη του τι θα συνέβαινε επί σκηνής αν εμφανιζόταν παρέα με τον Madlib ως Madvillain- για ένα λεπτό μόνο, γιατί εκεί θυμήθηκα την εμφάνιση του Madlib στο Gagarin κι όλα εξαφανίστηκαν.. Πάνε 13 χρόνια απ’την κυκλοφορία του ‘Operation Doomsday’, όμως ο MF Doom παραμένει ένας απ’τους καλύτερους MC που υπάρχουν στο χώρο. Είχε ένα πολύ καλό flow κι η φωνή του απείχε απ’το macho του gangsta rap ή τις r’n'b αναφορές του mainstream rap. Όσο για τα samples, πάντα είναι ευχάριστο να ακούς (έστω και chopped) το ‘Theme from Midnight Express’ του Giorgio Moroder σε hip hop κομμάτι- το ‘Gazillion Ear’ ήταν το highlight της βραδιάς (απ’το ‘Born Like This’ που το τίμησε δεόντως).

Μία ώρα και κάποια encore μετά, αυτό που έμελλε να θυμάμαι απ’τη βραδιά είναι η εκπλήρωση του απωθημένου να δω τον Doom ζωντανά, κι όχι τόσο η ίδια η εμφάνισή του. Ένας καλός MC δεν αρκεί για ένα live, πόσο μάλλον όταν απ’τον ίδιο τον καλλιτέχνη η συναυλία αντιμετωπίζεται σχεδόν ως ρουτίνα (και δεν το σώζει αυτό κανένα κήρυγμα περί ειρήνης και “no guns” ή χαριτωμένα παιχνίδια με το κοινό). Δεν αμφιβάλλω να πέρασαν καλά όσοι δηλώνουν φανατικοί του MF Doom. Όσοι όμως τον αντιμετωπίζουμε ως εναλλακτική σταθερά για το underground hip hop του σήμερα κι είχαμε την προσδοκία ενός live αντίστοιχου της περσόνας που ο Daniel Dumile δημιούργησε, νοσταλγήσαμε απ’τα πρώτα λεπτά τα άλμπουμ του.

(Σημείωση: Δυστυχώς φωτογραφίες δεν έχουμε να σας παρουσιάσουμε, ύστερα από παράκληση τ