Ιδια

Οι φιλότιμες προσπάθειες όλων, ακόμη και ημών των δημοσιογράφων, να δώσουν λίγο ενδιαφέρον στο ματσάκι για τις ευρωεκλογές ελάχιστα αποδίδουν.

«Μεγάλη κουβέντα μην πεις» έλεγε η γιαγιά μου.

Σωστό. Αλλά αν δώσω βάση σε όσες κουβέντες λένε όλες (πάνω-κάτω) οι δημοσκοπήσεις, το μόνο απτό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών που διαφαίνεται είναι πως την επομένη θα μπορούμε να σχεδιάσουμε απερίσπαστοι τις διακοπές μας.

Εως τότε ψάχνουμε

Συνέβη κάτι; Οχι. Και γι’ αυτό δεν συμβαίνει τίποτα. «Ολο ίδια και τα ίδια, του μυαλού σου ροκανίδια» έλεγε ο Ρασούλης.

Αντε να πείσει η κυβέρνηση ότι η σταθερότητα απειλείται από την αντιπολίτευση σε τουρνέ.

Αντε να φτιάξει εκλογικό κλίμα η αντιπολίτευση με την από διετίας ακρίβεια, τις προ τριετίας υποκλοπές, τα προ δεκαεξαμήνου Τέμπη και τον περαστικό Ράμα.

Τι μένει λοιπόν; Πάλι καλά που είχαμε κι ωραίο πρωτάθλημα με ανατροπές.

Διότι η ουσία είναι μία και σε αυτήν καταλήγουμε συνεχώς εδώ και πάνω από πέντε χρόνια. Οπως είπε κι ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης τρέχει χωρίς αντίπαλο.

Καλό; Κακό; Δεν θα το κρίνω.

Αλλά αν μου επιτρέπετε, το θέμα δεν αφορά τον Μητσοτάκη. Αυτός τη δουλειά του κάνει. Αφορά τους αντιπάλους του.

Σε τρεις εβδομάδες έχουμε εκλογές και κανείς τους δεν έχει καταφέρει να πει κάτι αξιόλογο, κάτι συναρπαστικό ή απλώς κάτι ενδιαφέρον. Τα ίδια και τα ίδια.

Με απαύγασμα της γελοιότητας να σκίζεις επιδεικτικά τη Συμφωνία των Πρεσπών στο βήμα της Βουλής επιβεβαιώνοντας πως σε αυτόν τον τόπο ούτε σοβαρή Ακροδεξιά δεν έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε.

Με άλλα λόγια, αν σε κάθε φράση περιλαμβάνεις τρία θυμωμένα «κύριε Μητσοτάκη», δεν σε κάνει αντίπαλο του Μητσοτάκη. Δεν σε κάνει καν συνομιλητή.

Και ασφαλώς δεν σε κάνει αντίπαλο αν υποδύεσαι τον αντίπαλο με συνοφρυωμένο ύφος. Σε κάνει απλώς κακό ηθοποιό.

Να περάσουν λοιπόν οι ευρωεκλογές. Αλλά το πρόβλημα φωνάζει.

Διότι η πικρή αλήθεια είναι πως η χώρα μας πάσχει από πολιτικό προσωπικό. Κι η ένδεια αυτή αποτυπώνεται με τον πιο τραγικό τρόπο σε όσους το αποτελούν αλλά κυρίως στους πιο πρόσφατους.

Μπορεί δηλαδή να διασκεδάζουμε (κι εγώ πρώτος…) με τον Κασσελάκη ή τον Βελόπουλο αλλά, κακά τα ψέματα, σε καμία σοβαρή χώρα δεν υπάρχει Κασσελάκης ή Βελόπουλος.

Κι αυτό μπορεί να είναι μια χαρά για τον Μητσοτάκη. Να τον διασκεδάζει κι εκείνον.

Αλλά δεν ξέρω αν είναι καλό για τη χώρα.