Διπλωματικά Μυστήρια

Στο Ιόνιο, πάμε καλά. Η ελληνο-ιταλική συμφωνία για την ΑΟΖ που υπογράφηκε επιτέλους αποδεικνύει πόσο η εξωτερική μας πολιτική ήταν για δεκαετίες ρητορικά μαξιμαλιστική, κατά των συμφερόντων της χώρας και υπέρ των συμφερόντων διαφόρων τυχάρπαστων που ονειρεύονται θαλάσσιες «κόκκινες μηλιές». Μάθαμε – εγώ τουλάχιστον, τώρα το έμαθα-ότι από το 1977 η Ελλάδα είχε αποδεχθεί την «μειωμένη επήρεια» κάποιων νησιών στον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας και επομένως -κατά λογική

αναγκαιότητα- στην ΑΟΖ· πληροφορία η οποία δεν είχε τα τελευταία χρόνια κατατεθεί στον δημόσιο διάλογο και έτσι οι τυχάρπαστοι δήλωναν πως θα αποτελεί «προδοσία» οποιαδήποτε υποχώρηση από τα 200 μίλια του Καστελόριζου, με τα οποία θα ένωναν, έστω και μέσω των ΑΟΖ, Ελλάδα και Κύπρο.

Αποτελεί μυστήριο γιατί το γεγονός της αποδοχής από το ελληνικό κράτος μειωμένης επήρειας κάποιων νησιών δεν είχε αναφερθεί τα τελευταία χρόνια από τους connaisseurs· απίθανο να αποτελούσε «κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί» της Ελλάδας διότι βεβαίως δεν μπορεί να το αγνοούσε το υπουργείο Εξωτερικών  της Τουρκίας ή άλλων ενδιαφερομένων χωρών. Μόνη λογική υπόθεση είναι ότι το έκρυβαν οι πριν τον Νίκο Δένδια υπουργοί Εξωτερικών επειδή είχαν μαξιμαλιστικές απόψεις και διαφωνούσαν με τη σοφή στάση της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή, του γνήσιου.

Αυτό προφανώς ισχύει για τον κ. Κοτζιά που έσπευσε αμέσως να καταγγείλει ότι με τη συμφωνία του 1977 «δίνεται μειωμένη επήρεια σε ελληνικά νησιά, όπως τα Διαπόντια (70%) και οι Στροφάδες (32%, μόνο)»  – και για τούτο καταδικάζει την ιταλο-ελληνική συμφωνία, δίνοντας εφόδια στους τυχάρπαστους. Ίσως ψάχνει για οπαδούς που να ψάχνουν για αρχηγό. Το περίεργο είναι πως τους τυχάρπαστους σιγοντάρει και ο κ. Πάιατ με χθεσινή δήλωσή  του, μετά την υπογραφή της συμφωνίας Ιταλίας-Ελλάδας,  ότι «όλα τα νησιά έχουν τα ίδια δικαιώματα με την ηπειρωτική χώρα». Εξαιρετικά θετικό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί με τον νυν υπουργό Εξωτερικών και όχι με τον δικό του.

Αναρωτιέται επιπλέον κανείς: αφού υπήρχε η συμφωνία με την Ιταλία, γιατί το 2009  -επί υπουργίας Ντόρας Μπακογιάννη, αν δεν απατώμαι- διακόπτονται οι διαπραγματεύσεις με τη Λιβύη λόγω της  ελληνικής απαίτησης, αναφέρεται, πλήρους επήρειας της Γαύδου – και βρισκόμαστε σήμερα εδώ που βρισκόμαστε; Μήπως πρέπει να εξηγήσει η τότε υπουργός Εξωτερικών τι την οδήγησε σε εκείνη την απόφαση;

Βεβαίως, το κρίσιμο ζήτημα είναι η συμφωνία με την Αίγυπτο, η διαπραγμάτευση με τους ηγέτες της χώρας του Νείλου. Πρέπει πάντως να κρατάμε μικρά καλάθια και να ελπίζουμε ότι ο ρεαλισμός και η μεθοδικότητα του Νίκου Δένδια θα φέρουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.