Ο Σάκης Τζαλαλής ήταν πάντα παλικάρι για να μαρκάρει τον Πάσπαλι ή να προπονεί τον Μητσοτάκη

Ο Γιάτσεκ Γκμοχ σκόπευε να τον κάνει τερματοφύλακα αλλά αυτός προτίμησε να πιάνει την μπάλα με τα χέρια, παίζοντας μπάσκετ. Το μακρύ μαλλί, σήμα κατατεθέν της χαρακτηριστικής φιγούρας του, λίγο αραιότερο βέβαια, ανεμίζει ακόμα και τώρα στα 58 του χρόνια.

Ο Σάκης Τζαλαλής ήθελε από μικρό παιδί να μη χάνει ποτέ! Παράβγαινε με θάρρος συνομήλικους και μεγαλύτερους του σε ηλικία, όπως αργότερα μάρκαρε με τη φανέλα του Παγκρατίου τους καλύτερους ξένους του ελληνικού πρωταθλήματος!

Αν υπάρχει ένας

μπασκετμπολίστας από το παρελθόν, που να αποτελεί μια κατηγορία μόνος του, είναι ο Σάκης. Ποιος άλλος άλλωστε έχει αποκληθεί "παλλικάρι" από την εξέδρα της ομάδας του; Η αυταπάρνηση του πάνω στο παρκέ, οι ηρωϊκές βουτιές και το απαράμιλλο πάθος τον έκαναν να ξεχωρίζει για advanced stats πριν καν εφευρεθούν από τους αριθμολάγνους.

Κι είναι σίγουρο ότι το επίθετο Τζαλαλής έρχεται πάντα στο στόμα όσων έχουν ζήσει το ελληνικό μπάσκετ στα τέλη της δεκαετίας του 80 και στα 90's της δόξας και τους ρωτάνε για τις χαρακτηριστικές μορφές τους. Μπορεί να μεσουρανούσε ο Άρης, αλλά το μπάσκετ εκείνα τα χρόνια δεν ήταν υπόθεση μόνο των μεγάλων. Όλοι οι σύλλογοι είχαν δικαίωμα στο όνειρο και τους δικούς τους ήρωες. Η Α2 ήταν τότε η πραγματική... Elite League και στην Β Εθνική έπεφταν κορμιά.

Ο Σάκης πρωταγωνίστησε φορώντας την ιστορική κοκκινόμαυρη φανέλα του ΑΟ Παγκρατίου, ερχόμενος από τα Γιάννενα.

Ένας "βλάχος" που ήπιε με την πρώτη τον διάσημο φραπέ του Λέντζου και μιλάει σήμερα στο SPORT24, σε μια συνέντευξη ποταμό, με πολύ Παγκράτι βέβαια, αλλά και Ζάρκο Πάσπαλι, Γιάννη Ιωαννίδη, Κάρεϊ Σκάρι, Ρόι Τάρπλεϊ, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Παναγιώτη Γιαννάκη, Τζόνι Νιούμαν, τις καρεκλιές στην Κυψέλη, το τρίποντο του Γιαννόπουλου κόντρα στον ΠΑΟΚ.

Κι ένας πολυσχιδής -μετά το μπάσκετ- άνθρωπος που δημιούργησε την Εθνική βετεράνων, προπονεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της Βουλής, διευθύνει μαζί με την οικογένεια του (την σύντροφο της ζωής του, Αντιγόνη και τις δυο βολεϊμπολίστριες κόρες του, Σοφία και Κωνσταντίνα) δυο σπουδαίους βρεφονηπιακούς σταθμούς και ένα μοναδικό ξενώνα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, που τόσο αγαπάει.

Βραβευμένος από τον ΠΣΑΤ για τη σωτηρία μιας γυναίκας από βέβαιο πνιγμό, υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΚΙΝΑΛ το 2019, ο Σάκης Τζαλαλής παραμένει κατά βάθος ακόμα εκείνο το επαρχιωτόπουλο που το καλοκαίρι του 1986 κατέβαινε από τα Γιάννενα για να γίνει σύνθημα των οπαδών του Παγκρατίου...

- Πάμε, λοιπόν, από την αρχή. Πως ξεκίνησαν όλα;

"Απ' όλα τα σπορ έκανα, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου. Είχα αρχίσει να παίζω περισσότερο μπάσκετ, μου άρεσε, όμως, και ο στίβος και το ποδόσφαιρο. Όλη τη μέρα στο γήπεδο. Οι γονείς μου πάλευαν για το μεροκάματο, ο πατέρας μου χρόνια αριστερός, είχε κυνηγηθεί αρκετά..."

- Έβλεπες και ΠΑΣ; Θα πρέπει να μεγάλωσες με τη μεγάλη ομάδα των Ιωαννίνων

"Ε, βέβαια. Θυμάμαι ότι βλέπαμε τα ματς πίσω από τα σύρματα, γιατί λεφτά να πληρώσουμε εισιτήριο δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα..."

Στα "σαγόνια" του Γκμοχ

- Λίγο έλειψε να γίνεις τερματοφύλακας;

" Ήθελε να με κάνει ο Γιάτσεκ Γκμοχ. Πρέπει να ήμουν 16-17 χρονών, έβρεχε μια μέρα και η ομάδα του ΠΑΣ είχε έρθει στο κλειστό να προπονηθεί. Έτσι για πλάκα, σούταραν δυο τρεις φορές προς το τέρμα του χαντμπολ κι εγώ, άλλο που δεν ήθελα, έκανα βουτιές για να αποκρούσω την μπάλα. Με βλέπει ο Πολωνός και μου λέει, "εσύ αύριο, έλα για προπόνηση". Θα σου κάνουμε συμβόλαιο και τα λοιπά. Του άρεσα επειδή ήμουν ψηλός, στεγνός και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να του καρφώθηκε στο μυαλό, γιατί ήταν ένας προπονητής που πάντα έβλεπε μπροστά, είχε ιδέες, πρωτοπόρος για την εποχή του. "Κοουτς, άσε με, εμένα μου αρέσει το μπάσκετ" του απάντησα, αλλά αυτός επέμενε, με φώναξε πολλές φορές να κάνω προπόνηση, ε στο τέλος ... κρυβόμουν, γιατί είχα πλέον διαλέξει να παίξω μπάσκετ..."

"Ξεκίνησα να παίζω στην τοπική Γυμναστική Ένωση. Ξαφνικά, έρχεται ο ΑΓΣΙ που μόλις είχε δώσει τον Φιλίππου στον Άρη και με ζητάει. Εκεί ίσως να άρχισα να σκέφτομαι ότι κάτι μπορούσα να κάνω στο μπάσκετ, όχι βέβαια, να βγάλω χρήματα και τέτοια, ούτε καν περνούσαν όλα αυτά από το μυαλό μας.

Η ΓΕ Ιωαννίνων είχε παράδοση στον στίβο, οπότε η πρόταση του ΑΓΣΙ να της δώσει ως ανταλλάγματα για τη μεταγραφή μου έξι-εφτά αθλητές στίβου την εξυπηρέτησε και έδωσε την έγκρισή της. Μόνο έτσι μπορούσαν τότε να γίνουν μεταγραφές. Αν δεν ήθελε η ομάδα να σε δώσει, δεν υπήρχε περίπτωση να φύγεις. Το κατάλαβα στο Παγκράτι, μετά..."

- Πας, λοιπόν, στον ΑΓΣΙ που είχε μια εξαιρετική ομάδα τότε, παίζοντας στην Β Εθνική

"Ναι, τη βλέπαμε κιόλας. Γέμιζε το γήπεδο, είχε πολύ καλές ομάδες τότε η κατηγορία, γιατί δεν υπήρχε η Α2. Στον ΑΓΣΙ έμεινα τρία χρόνια, ήμουν συμπαίκτης με τον Παναγιώτη Καλόγηρο, που αργότερα πήγε στον ΠΑΟΚ..."

- Με προπονητές;

"Τον Παναγιώτη Κοντογιάννη και τον Μίμη Παπαδόπουλο..."

- Από την αρχή μέσα στο καλάθι;

"Και μέσα και έξω, δεν ... έκανα διακρίσεις. Ήταν όλο μου το παιχνίδι, κάπως έτσι. Δεν ήμουν πολύ ψηλός για να παίρνω την μπάλα μόνο με πλάτη, ούτε κοντός για να παίζω μόνο με πρόσωπο. Τα έκανα και τα δυο. Δεν είχε σημασία ο τρόπος, αλλά το αποτέλεσμα. Να βάλω δηλαδή την μπάλα στο καλάθι. Σίγουρα με βοηθούσε η δύναμη που είχα..."

- Πως βελτίωσες το παιχνίδι σου, τις κινήσεις σου; Σε βοήθησε κάποιος προπονητής...

"Όχι ακριβώς. Κυρίως έβλεπα τους αντιπάλους. Αν μου άρεσε μια κίνηση, την αποθήκευα στο μυαλό μου και την επόμενη μέρα τη δοκίμαζα στην προπόνηση. Από μικρός, αυτό έκανα. Πηγαίναμε στο γήπεδο να δούμε, ας πούμε, ΑΓΣΙ-Έσπερος. Βλέπαμε τον Ανδρίτσο και μαθαίναμε. Έτσι γινόταν τότε, χωρίς βίντεο, ίντερνετ και λοιπά. Δια ζώσης!"

- Είχες κάποιον παίκτη-πρότυπο και ήθελες να του μοιάσεις;

"Οχι, αλλά απ' όλους κάτι έπαιρνα. Για μας τα παιδιά της επαρχίας δεν ήταν πολλές οι παραστάσεις. Όσα βλέπαμε στο γήπεδο και μπορούσαμε να τα αφομοιώσουμε. Προσπαθούσα, γιατί ήθελα να παίξω. Να καθιερωθώ. Ήμουν εγωιστής, με την καλή έννοια. Μοναδική μας βοήθεια για την ατομική βελτίωση ήταν η μελέτη των αντιπάλων κι ας νιώθαμε δέος όταν βρισκόμασταν την πρώτη φορά κοντά τους.

Θυμάμαι μια φορά, είχαμε ταξιδέψει ως την Πάτρα για ένα ματς Κυπέλλου, βρισκόταν κι ο Ολυμπιακός στο ξενοδοχείο, με τη μεγάλη ομάδα του Γιατζόγλου, του Καστρινάκη και των άλλων. Αργότερα, όταν έπαιξα στην Α Εθνική, άρχισα σιγά-σιγά να τους βλέπω όλους απλά σαν αντίπαλους, που έπρεπε να κερδίσω. Τον Στιβ, άλλωστε, κάποια χρόνια μετά τον είχα προπονητή στο Παγκράτι..."

- Και κάπου εκεί ο ΑΓΣΙ δημιουργεί μια παράδοση κόντρα στο Παγκράτι, με σένα πρωταγωνιστή. Εκεί έγινε και η πρώτη "γνωριμία" με τους Παγκρατιώτες...

"Ε, έρχονταν, έχαναν και έφευγαν (γέλια). Τους έκανα χειρονομίες, τους έλεγα "εδω θα σας γ...." κι άλλα τέτοια αισχρά. Με κοιτούσαν περίεργα, μάλλον θα με περνούσαν για τρελό, αν και μέσα στη ρακέτα δεν έμπαιναν, γιατί ...έπεφτε ξύλο! Ήταν μια ομάδα, βέβαια, με τρομερά ταλέντα, πολύ μπάσκετ απ' όλους. Προπονητής ο Άρης Ραφτόπουλος και έφορος ο Νίκος Βαφάκης. Και οι δυο συγχωρεμένοι. Είχαμε καλή ομάδα, με Καλόγηρο, Παπλιάκο, Γιάννη Παπαδόπουλο. Δεν έχανε μόνο το Παγκράτι στα Γιάννενα, αλλά όλες οι καλές αθηναϊκές ομάδες. Δεν ήταν εύκολη η κατηγορία. Θυμάμαι ότι για να παραμείνεις στη Β Εθνική, έπρεπε να κάνεις δέκα-δεκαπέντε νίκες. Εμείς παίρναμε όλα τα εντός έδρας ματς. Με γεμάτο το γήπεδο και ματσάρες. Ωραία χρόνια. Αυθεντικά..."

Ένας "βλάχος" πίνει φραπέ στον Λέντζο

- Αυτές οι εμφανίσεις σου, όμως, σε οδήγησαν εν τέλει στο Παγκράτι...

"Έσκασε σαν βόμβα η πρόταση. Ούτε που σκεφτόμουν ότι θα έφευγα από τον ΑΓΣΙ. Είχα περάσει στην Γυμναστική Ακαδημία και λόγω οικονομικών συνθηκών δεν μπορούσα να κατέβω στην Αθήνα. Μια-δυο φορές, είχα έρθει να παρακολουθήσω μαθήματα, αλλά χωρίς συνέπεια. Να φανταστείς, ακόμα ... χρωστάω μαθήματα. Έρχεται, λοιπόν, η πρόταση που ήταν για τα δεδομένα της εποχής πάρα πολύ καλή. Έξι εκατομμύρια δραχμές είχαν μαζέψει οι Παγκρατιώτες, με τον πατέρα του Ντίνου Καλαμπάκου τον κυριο Στάθη να βάζει, αν δεν κάνω λάθος, τα δυο. Και κάπως έτσι από τη Λίμνη των Ιωαννίνων, βρέθηκα να πίνω φραπέ στο Λέντζο"!

- Γιατί όμως "κόλλησες" αμέσως σε αυτή την ομάδα; Ίσως επειδή είχε αυτό που έλειπε από το Παγκράτι που του περίσσευε το ταλέντο και η κλάση, όχι όμως και ο καλώς εννοούμενος τσαμπουκάς...

"Εγώ ήμουν ... βλάχος. Δεν χαμπάριαζα, τους το' χα αποδείξει. Και αυτό το ήθελε η ομάδα, που πράγματι είχε τρομερά ταλέντα. Έβλεπες τρομερές κινήσεις από τον Καρατζά, ή ένα τρομερό κορμί σαν του Λεό του Βατάκη. Ο Καλαμπάκος έκανε την μπάλα πατσαβούρα, μεγάλος παίκτης με ακόμη πιο μεγάλη ψυχή, ο Μπακατσιάς που ήταν λίγο πιο μικρός πετούσε προς το καλάθι. Ο Νικολόπουλος αριστερόχειρας, ο Γούμενος, ο Ζώτος οι παλιότεροι Τριανταφύλλου και Παπαλαζάρου, ομαδάρα. Έφτανε μόνο η δική μου προσθήκη και μετά του Γιώργου του Μποσγανά, για να ανέβει η ομάδα στην Α1 και να μείνει τόσα χρόνια..."

Ίσως πράγματι να έλειπε ο δυναμισμός που διέκρινε εμένα μέσα στο γήπεδο. Θυμάμαι ότι έκανα την πρώτη προπόνηση στο ανοιχτό του Προφήτη Ηλία και είχαν μαζευτεί 400-500 έτοιμα να με δουν από κοντά. Τρομερά πράγματα. Από την πρώτη μέρα ... δεν καταλάβαινα τίποτα. Μια διεκδίκηση της μπάλας, δυο κάτω (γέλια). Αμέσως, με γούσταρε ο κόσμος. Είχε προηγηθεί και τρομερή υποδοχή στο αεροδρόμιο..."

- Από ποιούς;

"Ήρθαν και με πήραν με το αυτοκίνητο του Καλαμπάκου, ο Βαφάκης, ο Ντίνος και ο Γιώργος ο Νικολόπουλος, με τον οποίο έκανα και παρέα μετά. Ένιωσα πολύ ωραία. Να σε υποδέχονται οι συμπαίκτες σου στην προπόνηση είναι συνηθισμένο. Στο αεροδρόμιο, όμως, όχι. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό..."

- Υπήρχε και συνέχεια;

"Μετά την πρώτη προπόνηση, πάμε κατευθείαν για steak στη Γλυφάδα. Τρελάθηκα. Δεν τα' χα ξαναδεί όλα αυτά. Λίγο πριν τελειώσουμε το φαγητό, μου λέει ο Ντίνος "το βράδυ θα έρθεις να κοιμηθείς στο σπίτι". Μα, μου, πάω να του πω κάτι για το ξενοδοχείο, δεν δεχόταν κουβέντα. Λες και ήμουν ένας φίλος τους, που ξανάβλεπαν μετά από χρόνια! "Άσε το ξενοδοχείο ρε βλάχο. Θα έρθεις σπίτι μου. Αφού πρώτα πάμε στα μπουζούκια" μου σκάει το παραμύθι. Κάθε βράδυ, πρώτο τραπέζι πίστα.

Τραγουδιάρες, μικρόφωνα, εγώ έβλεπα με ανοιχτό το στόμα, δεν ήμουν και συνηθισμένος, με έπαιρνε σχεδόν ο ύπνος. Μια μέρα έκλειναν τα μάτια μου και στην προπόνηση. Με βλέπει έτσι ο Άρης (Ραφτόπουλος) και καταλαβαίνει: "Ρε μαλάκες που τον πάτε τον άνθρωπο;" Τους έβαλε τις φωνές. Αυτοί συνέχιζαν, βέβαια, γιατί δεν τους ... έπιανε τίποτε. Ούτε ποτό, ούτε ξενύχτι. Κατάλαβα όμως ότι ήταν μια ωραία παρέα, που εκτός των άλλων έπαιζε και μπάσκετ. Κι αυτό μου έκανε κλικ μέσα μου. Σε αυτή την ομάδα θα έδινα το 110% των δυνάμεων μου"

- Είχαν ξεκινήσει και σχεδόν όλοι μαζί, όταν τους μάζευε, ένας άλλος συγχωρεμένος, ο Θεοδόσης ο Καντόγλου...

"Α, σπουδαίος άνθρωπος και προπονητής. Δούλευε πολύ με τα παιδιά, μου έδειξε δυο-τρία πράγματα που μπορεί να τα άκουγα και πρώτη φορά. Τους άρεσε πολύ, γιατί ό,τι μου έλεγαν το αφομοίωνα αμέσως, το δούλευα. Σαν σφουγγάρι ρουφούσα τα πάντα. Και μέσα στο γήπεδο τα έδινα όλα για την ομάδα μου. Γι αυτό με εκτιμούσαν και οι προπονητές, αλλά και οι συμπαίκτες μου, Έλληνες και ξένοι..."

- Η δημιουργία της Α2, έφερε ακόμη πιο έντονο συναγωνισμό. Γίνονταν ματσάρες, έπεφταν κορμιά. Όσοι δεν το έχουν ζήσει, ενδεχομένως να μη το καταλαβαίνουν...

"Τρομερό πρωτάθλημα. Περιστέρι, Πανελλήνιος, Σπόρτιγκ, Νήαρ Ηστ, Μίλωνας, ΜΕΝΤ, Φιλίππος Θεσσαλονίκης. Ομαδάρες. Και παικταράδες Με πολύ κόσμο, κάθε ματς και ντέρμπι! Να φανταστείς ότι είχαμε δέκα-δώδεκα ματς που μεταδόθηκαν ζωντανά από την τηλεόραση..."

- Είχε πολύ ενδιαφέρον το ξεκίνημα σου. Μπήκες κατευθείαν στην ομάδα και στο περίφημο ημιτελικό του Κυπέλλου με τον Πανελλήνιο, όπου ο νικητής έπαιρνε ευρωπαϊκό εισιτήριο και το προνόμιο να αντιμετωπίσει στον τελικό τον Άρη, έγινε το έλα να δεις στο τέλος με τα τρομερά επεισόδια. Και έφαγες μια πολύ βαριά τιμωρία...

"Θυμάμαι το ματς σαν τώρα. Το κλειστό της Κυψέλης ήταν κατάμεστο, ο κόσμος κρεμόταν σαν σε τσαμπιά. Είχαμε τον έλεγχο του ματς, ήμασταν πολύ κοντά στη νίκη, δεν δόθηκε ένα φάουλ πάνω στον Γούμενο και ο Μάλλαχ μας σκότωσε με το σουτ από τη γωνία. Την ώρα, που έπεφταν οι πρώτες μπουνιές, εγώ έπαιρνα μια καρέκλα και την πέταξα προς την Γραμματεία. Έγινε πανδαιμόνιο. Για πέντε-δέκα λεπτά, έπεφτε πολύ ξύλο. Τιμωρήθηκα με δέκα-δεκαπέντε αγωνιστικές.

Κράτησα κάβα και για την επόμενη χρονιά (γέλια). Κι ήταν δύσκολο να βλέπω την ομάδα από τον πάγκο, μαζί με Καρατζά και Γούμενο, που επίσης είχαν τιμωρηθεί. Πήγαινα πρώτος και έφευγα τελευταίος στην προπόνηση. Όταν έληξε η τιμωρία, ο Τσοσκούνογλου, που ήταν προπονητής με ξεκίνησε στην πεντάδα. Σε ένα ματς έβαλα άτσαλα το χέρι μου και έσπασα το δάχτυλό μου. Σιγά μην ξανάμενα εκτός, όμως. Μου βρήκαν ένα νάρθηκα και έπαιζα με σπασμένο χέρι..."

- Εκεί βγήκε και το σύνθημα, νομίζω.

"Ναι, Σάκη Τζαλάλη είσαι παλικάρι. Για να βγει το σύνθημα μου άλλαξαν τον τόνο, αλλά δεν πειράζει. Εμεινε στην ιστορία. Αργότερα, όταν πήγα στη Νήαρ Ηστ, το πήραν οι Καισαριανιώτες και το άλλαξαν σε "Σάκη Τζαλάλη, πάρτους το κεφάλι". Μου άρεσε κι αυτό..."

- Το Παγκράτι έπαιξε δυο φορές σε ημιτελικό Κυπέλλου, κυνήγησε με πάθος την άνοδο στην Α2 και τελικά την πήρε τη σεζόν 1988-89, με προπονητή τον Μάκη Δενδρινό

"Είχαμε ωριμάσει, πλέον. Ναι μεν όλοι ήθελαν να πάρουν μεταγραφή, γιατί ήταν παικταράδες, αλλά κανείς έφευγε. Εκείνη τη χρονιά ανεβήκαμε αέρα, πίσω από το Περιστέρι. Παίξαμε δυο μεγάλα ματς, νικήσαμε στο Μετς και χάσαμε στο Περιστέρι. Για όλη την ομάδα, τα παιδιά που είχαν ξεκινήσει όλα μαζί από παιδικά και εφηβικά, αλλά και μένα που είχε δεθεί μαζί τους ήταν μια ιστορική επιτυχία. Έδειχνε, όλη αυτή η ωραία ιστορία και τη δυναμική του μπάσκετ εκείνης της εποχής, με τους παράγοντες να αγαπάνε την ομάδα κι εμάς τους παίκτες, σιγά-σιγά, να γινόμαστε περισσότερο επαγγελματίες..."

Ο Νιούμαν μου έπαιρνε τα αυγά από το ψυγείο μου

- Πρώτος προπονητής, στη μεγάλη κατηγορία για το Παγκράτι, ο μακαρίτης Τζόνι Νιούμαν...

"Ωραίος τύπος. Πολύ μπασκετικός αλλά και με απίστευτες αντιδράσεις. Εκρηκτικές. Εμένα με είχε "σταμπάρει" από ένα ματς Κυπέλλου, ή φιλικό, δεν θυμάμαι καλά. Παίζαμε στην Α2, πάντως. Έκανα τα γνωστά, Σπρωξιές, βουτιές, ριμπάουντ, καλάθια και ... μπινελίκια! Άρχισε να ρωτάει. Ποιος είναι αυτός ο motherfucker και λοιπά. Του άρεσα τόσο πολύ, που ήθελε να με πάρει, σώνει και καλά στον ΠΑΟΚ, χωρίς να γνωρίζει ότι δεν επιτρέπονταν οι μεταγραφές.

Γίνεται το επεισόδιο με τον Ερυθρό Αστέρα, φεύγει από τη Θεσσαλονίκη και έρχεται στο Παγκράτι! Μόλις με βλέπει, στην πρώτη προπόνηση, μου λέει fucking Sakis you remember me? Θυμόταν εκείνο το ματς και τα μπινελίκια. Του λέω "κόουτς το ίδιο θα κάνω και τώρα, θα παίζω για σένα για να τους γ...." και ενθουσιάστηκε. Δεν με έβγαζε ποτέ από την πεντάδα..."

- Έχει μείνει στην ιστορία εκείνο το "Sakis, to get the fucking rebound, you have to take the fucking baseline first"

"Χα,χα. Από τέτοια άλλο τίποτε. Give me three και άλλα τρελά! Απίθανος τύπος, αλλά μέγιστος τρακαδόρος. Ήταν, όπως θυμάσαι, μανιώδης καπνιστής. Σου' λεγε πήγαινε στο περίπτερο και πάρε μου πέντε μάλμπορο, αλλά δεν πλήρωνε ποτέ το αντίτιμο! Μια μέρα έρχεται σπίτι, ανοίγει το ψυγείο και μου λέει: "Fucking Sakis give ten fucking eggs". Κάνει έτσι το χέρι του και παίρνει τα αυγά. Δεν ζήταγε λεφτά, όχι. Αλλά δεν πλήρωνε. Ίσως είχε συνηθίσει από τη Θεσσαλονίκη, αφού όπου πήγαινε δεν ... έδινε ποτέ χρήματα".

- Ήταν μια έκπληξη τότε η πρόσληψη του Νιούμαν

"Και ρίσκο λόγω χαρακτήρα. Ήξερε όμως να κουλαντρίζει όλους τους παίκτες. Είχε φέρει κατ' αρχήν τον Χάρισον. Παικτάρα, με ένα σώμα αγαλματένιο. Αλλά και ο Τζόνι ήξερε να παίρνει από τους παίκτες του τα πάντα. Μαζί του ένιωθα τεράστια αυτοπεποίθηση. Σου' λεγε give me three και ήσουν έτοιμος να σουτάρεις τρίποντο. Δεν γκρίνιαζε αν το έχανες, σου λεγε, βάλε το επόμενο. Έτσι άρχισα κι εγώ να σουτάρω απέξω. ¨

Συνήθιζα να παίρνω σουτ από τη γωνία, ή την κορυφή της ρακέτας, πάντα από μέση απόστα. Μου είπε, "πρέπει να βγεις κι απέξω, μην φοβάσαι το σουτ". Άρχισα την προπόνηση, η οποία είναι το άλφα και το ωμέγα. Πήγαινα τα πρωινά και έκανα πεντακόσια σουτ. Ε, σε ένα ματς με τον Ηρακλή, έβαλα πέντε στα πέντε!"

- Έβγαλες λεφτά από το μπάσκετ;

"Περιουσία δεν έκανα. Ζούσα, όμως, με άνεση. Είχα μισθο 30.000 δραχμές που ήταν καλά λεφτά για εκείνη την εποχή. Η δική μου φιλοσοφία λέει ότι αξίζει να επενδύσεις στον εαυτό σου. Να μην κάνεις κακό σε κανέναν και να βοηθάς. Το έκανα από τότε. Είχα βοηθήσει πολύ κόσμο και κάποια στιγμή μου το ανταπέδιδαν, ακόμη και σε ανύποπτες στιγμές. Όταν παντρευτήκαμε με την Αντιγόνη, που την ήξερα από τα Γιάννινα, είχε έρθει κόσμος και κοσμάκης!

Μας είχαν δώσει αμέτρητα λεφτά. Σε ένα φάκελο μέτρησα εκατό χιλιάδες δραχμές, τρεις μισθούς δηλαδή, της εποχής. Με τα δώρα του γάμου, αγόρασα αυτοκίνητο. Αλλά ξέρεις καλά ότι τα χρήματα έρχονται και παρέρχονται. Άλλα μετράνε. Οι σχέσεις με τους ανθρώπους, την ομάδα και τον κόσμο. Μπορώ να πω ότι στο Παγκράτι πέρασα πολύ καλά".

- Αν πήγαινες σε άλλη ομάδα θα συνέβαινε το ίδιο;

"Δεν το ξέρω. Βρήκα μια ωραία παρέα από καλά παιδιά, με σπουδαίες οικογένειες, που με δέχθηκαν σαν δικό τους άνθρωπο. Ηταν και η περιοχή, ίσως. Εσείς οι Παγκρατιώτες δεν το καταλαβαίνετε, όμως αποπνέει μια άλλη αύρα όλο αυτό το σκηνικό με το Παναθηναϊκό Στάδιο. Όταν έκανα τις πρώτες προπονήσεις εκεί, πίσω στον Αρδηττό, ή πάνω-κάτω τα σκαλάκια, είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. Μου' χε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση".

- Από τους προπονητές που πέρασαν από το Παγκράτι, τι κράτησες;

"Ο Δενδρινός με βοήθησε και στην τεχνική, αλλά κυρίως μου έμαθε να αγαπάω το μπάσκετ, γιατί το λάτρευε ο ίδιος απεριόριστα. Ζούσε για το μπάσκετ ο Μάκης και το μετέδιδε σε όλους! Ο Ραφτόπουλος, πίστεψε σε μένα, με έφερε από τα Γιάννινα και δούλεψε μαζί μου. Δεν είχε τεράστιες γνώσεις ο Άρης, αλλά μέσω της ψυχολογίας πετύχαινε πολλά.

Ο Φώσκολος επίσης ήταν πολύ οργανωμένος, σου έλεγε πράγματα, ανέλυε τα ματς. Κι ο Τόρομαν. Πολύ μπάσκετ, γνώσεις, αλλά είχε μια αδυναμία. Δεν μπορούσε να επιβληθεί. Γενικά, είχα καλές σχέσεις με όλους τους κόουτς. Και τον Απόστολο Κόντο και τον Γιατζόγλου. Τους έδινα ό,τι είχα και δεν είχα, δεν με έβγαζαν συχνά. Ίσως να ... φοβούντουσαν και την γκρίνια μου (γέλια).

- Τι έλειψε από το Παγκράτι, που ναι μεν ανέβηκε και έμεινε στην Α1, δεν έκανε όμως μεγαλύτερες βαθμολογικές υπερβάσεις, όπως είχε -για παράδειγμα- το Περιστέρι;

"Δεν θα λεγα ότι μας έλειπε κάτι. Ποιότητα είχαμε, κόσμο επίσης. Καλή διοίκηση, σίγουρα. Ίσως να μη διαθέταμε την ευχέρεια των χρημάτων, που διακινήθηκαν στο Περιστέρι με τις μεταγραφές Γκούροβιτς και Γιάριτς. Αλλά κάναμε μεγάλες νίκες και είχαμε κερδίσει την εκτίμηση του κόσμου. Όλοι μας σέβονταν κι όλους τους ... περιποιούμασταν στο Μετς. Δεν περνούσε κανείς από την έδρα μας. Κι αν περνούσε, το έκανε με μεγάλη δυσκολία. Αφήστε που ήταν δύσκολο να ... μπουν και μέσα στο γήπεδο, λόγω του κόσμου, που γέμιζε το κλειστό".

- Οι βουτιές να πιάσεις μια χαμένη μπάλα ήταν το σήμα κατατεθέν σου. Και τα επιθετικά φάουλ επίσης...

"Αυτά τα δούλευα πολύ στην προπόνηση. Ειδικά τα επιθετικά. Έχουν μια τεχνική, χρειάζεται και δύναμη και τέχνη. Δεν έκανα ποτέ φέικ, υπήρχε πάντα η επαφή. Είχα όμως την ικανότητα να ... πετάω προς τα πίσω το κορμί μου, τρία-τέσσερα μέτρα"

- Τι τέσσερα; Βάλε δέκα!

"Όσο έπρεπε για να πάρω το σφύριγμα. Θυμάμαι ένα ματς με τη Δάφνη, κόντρα στον Τσίτουμ. Παικταράς ε; Κολλούσα πάνω του, έκανε το χέρι του, ή το σώμα του, του είχα πάρει πέντε επιθετικά. Φώναζε μαδερφάκερ και λοιπά, γιατί όσο να' ναι εκνευρίζεις τον αντίπαλο. Το ίδιο και ο Νόρις που είχε έρθει στο Περιστέρι. Όλοι με έβριζαν, αλλά στο τέλος δεν έτρεχε τίποτε. Έτσι ήταν οι ξένοι. Τους άρεσε η κόντρα μέσα στο γήπεδο, ζούσαν γι αυτές και εκτιμούσαν το πάθος και τη δύναμη..."

- Εν τω μεταξύ και λόγω θέσης, μάρκαρες σχεδόν όλους τους ξένους...

Ο Ζάρκο και τα μπινελίκια του ξανθού

"Δεν θα ξεχάσω μια από τις πρώτες εμπειρίες, το ματς με τον Ολυμπιακό κόντρα στον Σκάρι που πηδούσε στο Θεό. Εμείς ακόμη παίζαμε στην Α2, το παιχνίδι ήταν φιλικό. Σε μια φάση, παίρνω ένα επιθετικό ριμπάουντ, πέφτει πάνω μου ο Σκάρι και χτυπάει το χέρι του. Βάζει τις φωνές, μπαίνει μέσα ο Γιατζόγλου, του τραβάει τον αγκώνα και του σπάει το κόκαλο! Την άλλη μέρα, τρελαμένος, κυνηγούσε τον Στιβ με τον γύψο. Μας τα' χει πει ο Κώστας ο Παναγιωτόπουλος, που ήρθε αργότερα στο Παγκράτι"

- Το παράσημο όμως στο έδωσε ο Ζάρκο Πάσπαλι, που αναγνώρισε στο πρόσωπο σου τον καλύτερο αμυντικό τον οποίο συνάντησε στην Ελλάδα...

"Πιο σημαντικό ίσως είναι που και τώρα, όταν έρχεται στη Γλυφάδα και τύχει να συναντηθούμε, με αγκαλιάζει σαν ένα παλιό του, καλό φίλο. Τότε είχαμε προπονητή τον Φώσκολο, που μελετούσε πολύ το παιχνίδι των αντιπάλων. Καθηγητής. Με πιάνει στην προπόνηση και μου λέει, θα κολλήσεις στο αριστερό του χέρι και δεν θα μπορέσει να κουνήσει ρούπι.

Έτσι έκανα. Μόλις ξεκίνησε το ματς, πήγα στην αριστερή του πλευρά, του πήρα και ένα δυο επιθετικά φάουλ, γιατί προσπαθούσε να απελευθερωθεί κι αυτό ήταν. Έβαλε, αν δεν κάνω λάθος 12 πόντους, ενώ συνήθως τελείωνε τα ματς με 30 και 40!

Σου' πα και πριν, οι προπονητές μου ήξεραν ότι μέσα στο γήπεδο θα ακολουθούσα όλες τις οδηγίες τους και με το παραπάνω. Ο Νιούμαν μου έδειχνε τρία-τέσσερα πράγματα, εγώ έκανα πέντε μέσα στο γήπεδο. Το ίδιο και ο Φώσκολος. Δεν ήταν μόνο ο Ζάρκο και με τον Τσερτς, τον φοβερό Αμερικανό του Περιστερίου, το ίδιο είχαμε πετύχει. Μου έδειξε δυο τρεις συστηματικές κινήσεις του παίκτη και μου πε "αν σου βάλει πάνω από δέκα πόντους, θα σκίσω το δίπλωμα μου". Έτσι κι έγινε! Με τον Πάσπαλι, βέβαια, ήταν πολύ πιο δύσκολο..."

- Φαντάζομαι ότι ο Ιωαννίδης θα είχε γίνει έξαλλος...

"Μόνο; Είχε αφρίσει. "Γαμ....νε θα μου τραυματίσεις τον παίκτη" φώναζε, ζητούσε φάουλ από τους διαιτητές, εγώ γυρνούσα και του έλεγα "έτσι σε γα....ω" και γινόταν το έλα να δεις (γέλια). 'Ετσι ήταν ο Ιωαννίδης. Στο τέλος, φυσικά, όλα καλά. Αγκαλιές και φιλιά..."

- Ποιος ήταν ο καλύτερος απ' όσους αντιμετώπισες;

"Ο Ρόι Τάρπλεϊ! Δεν υπήρχε αυτός ο παίκτης. Τεράστιο σώμα, τρομερή δύναμη και μπάσκετ εκατό κιλά. Έκανε ντρίπλες και σούταρε σαν γκαρντ. Πώς να το μαρκάρεις το θηρίο; Την πρώτη φορά που έπαιξα εναντίον του φορούσε τη φανέλα του Άρη. Μετά από χρόνια βρεθήκαμε μαζί στον Έσπερο. Είχε, πλέον, μεγαλώσει αλλά στο γήπεδο, εξακολουθούσε να κάνει πλάκα. Μόλις με είδε, μου λέει "θα κοιμόμαστε μαζί". Ένα βράδυ τρόμαξα, βλέποντας τον να πίνει τη μία μπύρα, πίσω από την άλλη.

Πρέπει να' χε πιει τριάντα, ίσως να λέω και λίγες. Του λέω σε μια στιγμή "πως θα παίξεις αύριο". Με κοιτάζει και απαντάει: "Σαραπ Σάκης, κάνε δουλειά σου". Την άλλη μέρα έπαιξε κανονικά, σα να μην συνέβαινε τίποτε. Απίστευτος μπασκετμπολίστας δεν ξανάρθε σαν αυτόν στην Ελλάδα. Δυστυχώς δεν νίκησε ποτέ τους δαίμονες τους και πέθανε από τις ουσίες".

- Βοήθησαν, τελικά, οι ξένοι το ελληνικό μπάσκετ;

"Υπήρχε μια προκατάληψη πριν έρθουν. Αποδείχθηκε ότι μας έκαναν πολύ καλό, γιατί αλλάξαμε παραστάσεις, κάναμε πολύ δυνατές προπονήσεις και γίναμε καλύτεροι. Εμείς είχαμε τον Χάρισον με το απίστευτο κορμί. Αν δεν έσπαγε το πόδι του θα έκανε καριέρα και στον ΠΑΟΚ. Έδεσα πολύ μαζί του σαν δίδυμο, γιατί κι αυτός ήταν πολύ μαχητικός, είχε τεράστιο άλμα, έπαιρνε ριμπάουντ, γούσταρε και την ομάδα, μας βοήθησε πάρα πολύ.

Όπως και ο Χάτσον, που ήρθε μετά. Θυμάμαι ένα ματς με τον Παναθηναϊκό, που έπαιζα κόντρα στον Βράνκοβιτς. Τεράστιος ε; Σε έκοβε χωρίς να το καταλάβεις. Σε εκείνο το ματς τον είχα τρελάνει. Έβγαινε έξω, τον περνούσα στα πόδια. Έμενε μέσα, σούταρα και του' βαζα καλάθι. Τους είχα δει όλους είτε στους αγώνες, είτε στα βίντεο. Περνούσα όλη μου την ώρα βλέποντας τους αντιπάλους μου. Μετά τους περίμενα στο γήπεδο".

(δείτε το βιντεάκι με φάσεις του Σάκη απ' αυτό το παιχνίδι, μπόνους στο τέλος μια τάπα στο Νίκο Γκάλη!)

- Αν και το Παγκράτι δεν έδινε εύκολα τους παίκτες του, τελικά κάποια στιγμή υπέκυψε. Πρώτα ο Καρατζάς και ο Καλαμπάκος, μετά ο Μπακατσιάς. Εσύ δεν σκέφτηκες ποτέ τη μεταγραφή;

"Υπήρξαν προτάσεις. Και από τον Ηρακλή και από την ΑΕΚ. Ο Λεφάκης έδινε 70 εκατομμύρια, γιατί άρεσα πολύ στον Τζούροβιτς που με είχε ζητήσει. Σε εμένα έδινε 20 εκ. Μιλάμε για λεφτά, όχι αστεία. Να σου πω την αλήθεια κι εγώ μέσα μου δεν το χα ξεκαθαρίσει απόλυτα, αν ήθελα να αλλάξω ομάδα, οπότε δεν πίεζα τις καταστάσεις. Ερχόταν μετά ο πρόεδρος Φώτης Αθανασόπουλος και μου' λεγε, εσύ δεν πρόκειται να φύγεις ποτέ. Ε, έφυγαν όλοι οι άλλοι, εκτός από μένα..."

- Πώς ήταν ο πρόεδρος Αθανασόπουλος;

"Πολύ καλός. Αυθεντικός παράγοντας, με ήθος. Σπανίζουν, πλέον, τέτοιοι άνθρωποι στο μπάσκετ. Βοήθησε πολύ το Παγκράτι, έβαλε χρήματα και δεν κυνήγησε τις μπίζνες. Γενικά το Παγκράτι είχε την τύχη να διαθέτει πολύ καλούς διοικητικούς, που πρόσεχαν την ομάδα. Εμένα εκτός από τα χρήματα που έπαιρνα, με έβαλαν και στη ΔΕΗ. Μπορεί να έφυγα μετά, είχαν όμως πάντα σαν στόχο να βοηθάνε τα παιδιά της ομάδας..."

- Ποιο ματς δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

"Ε, αυτό με τον ΠΑΟΚ. Παίρνω το ριμπάουντ, δίνω στον Γούη (τον Βασίλη Γούμενο), αυτός στον Γιαννόπουλο, σουτ από το κέντρο... 74-71, ξερός όλος ο ΠΑΟΚ. Μετά έγινε χαμός στα αποδυτήρια, με το πριμ και τα πανηγύρια. Ωραία χρόνια..."

(Ο αγώνας έγινε στην 2η αγωνιστική του πρωταθλήματος 1991-92, στο τέλος του οποίου ο ΠΑΟΚ αναδείχθηκε Πρωταθλητής για πρώτη φορά μετά το 1959 και βέβαια τις συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειες στη δεκαετία του 80, όταν έπεφτε πάνω στον Άρη. Με κόουτς τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, οι Θεσσαλονικείς τερμάτισαν πρώτοι στην κανονική περίοδο γνωρίζοντας δυο ήττες. Αυτή με το Παγκράτι και άλλη μία από τον Άρη, ενώ στα πλέι-οφ έκανε ένα ρεκόρ 11-2 και νικώντας στον τελικό τον Ολυμπιακό, πήρε τον τίτλο. Το Παγκράτι -με κόουτς τον Απόστολο Κόντο, τον οποίο στο τέλος της σεζόν αντικατέστησε ο Άρης Ραφτόπουλος- είχε κάνει 6 νίκες στη κανονική περίοδο, κερδίζοντας και τον Παναθηναϊκό και σώθηκε στα πλέι-άουτ. Δείτε το βίντεο με ρεπορτάζ του Δ.Καρύδα για το Mega, όπου υπάρχει και η φάση με το τρίποντο του Γιάννη Γιαννόπουλο. Αν είστε παρατηρητικοί στο 1:30, που μιλάει ο Απόστολος Κόντος, στο βάθος του πλάνου με μακρύ μαλλί διακρίνεται και ο Γιώργος Λάνθιμος. Ακόμη δεν είχε αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι στον κινηματογράφο!")

- Γενικά ήταν μια διαφορετική εποχή. Το μπάσκετ πήγαινε από την εποχή του ερασιτεχνισμού σε εκείνη του επαγγελματισμού. Με τους ξένους παίκτες παρόντες, αλλά ενεργούς και τα ιερά τέρατα. Γκάλη, Γιαννάκη, Φάνη, Φασούλα. Πώς ήταν να παίζεις απέναντί τους;

"Στην αρχή αισθανόσουν δέος. Μετά έπρεπε να κάνεις ό,τι περνούσε από το χέρι σου για να τους νικήσεις. Θυμάμαι μια μέρα, εναντίον του Γιαννάκη, έπεφτα πάνω του με δύναμη. Σε κάποια στιγμή, έδειξε να δυσφορεί. Του λέω "εσύ μας τα έχεις διδάξει όλα αυτά, να παίζουμε σε κάθε φάση λες και είναι η τελευταία". Γέλασε..."

- Μετά το Παγκράτι, πήγες στην Καισαριανή

"Στη Νηαρ Ηστ. Μια άλλη γειτονιά, με πιο λαϊκούς ανθρώπους από το Παγκράτι. Βρήκα στην ομάδα τον Αριδά, τον Σκαραφίγκα. Με αγάπησαν κι εκεί, το ίδιο κι εγώ, αλλά έκατσα μόλις ένα χρόνο. Ακολούθησε ο Έσπερος, όπου με πήρε ο κόουτς Κόντος. Έπαιξα τέσσερα χρόνια μαζί με Γιώργαρο,Μέλη, Μίχαλο, Ταμπάκη, ανεβήκαμε στην Α1 και ήρθε ο Τάρπλεϊ. Έπαιξα μέχρι τα ... σαράντα. Δεν είχα πρόβλημα, έκανα προπόνηση, ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση και μπορούσα να σταθώ στο γήπεδο. Να δες τώρα τον Μαυροκεφαλίδη. Είναι 38 και τους κάνει πλάκα. Και του χρόνου τα ίδια θα κάνει".

Ναι μου μοιάζει ο Λαρεντζάκης!

- Ήταν όνειρο ανεκπλήρωτο η Εθνική Ομάδα

"Ναι, σίγουρα. Ήθελα να παίξω. Έφτασα κοντά όταν ήταν προπονητής ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου. Μου είπε ότι σκεφτόταν να με καλέσει: "Είμαι μεταξύ εσένα και του Τσέκου... " είχε πει (σ.σ μάλλον για το Ευρωμπάσκετ 92). Τελικά πήρε τον Τσέκο, επειδή ήταν πιο ψηλός και μπορούσε να σπρώξει. Ναι, αλλά δεν ήξερε να ... σπρώχνει καλά".

- Θα' θελες να παίζεις στο τωρινό μπάσκετ;

"Πιστεύω ότι θα ήμουν πολύ καλός, γιατί λείπει ο δυναμισμός από το άθλημα. Είναι μεν πολύ πιο αθλητικό, πιο γρήγορο, τους βάζεις εύκολα καλάθι, ωστόσο!"

- Με ποιον παίκτη μοιάζεις; Εγώ έχω ένα ήδη υπόψη μου

"Ποιον, για πες"

- Τον Λαρεντζάκη!

"Ναι! Από πλευράς νοοτροπίας συμφωνώ. Δεν καταλαβαίνει τίποτε, πέφτει κάτω, σκυλί πραγματικό. Θα τα δώσει όλα και θα πει και ένα μπινελίκι. Ναι, μου μοιάζει. Έχεις δίκιο!"

- Η ομάδα της βουλής τι λέει;

"Καλή είναι. Έρχεται ο πρωθυπουργός, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, ο Χρήστος Δήμας, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης, πρώην πολίστας. Ήταν μια ιδέα του Λοβέρδου, μαζί και του Γιάννη τον Ιωαννίδη, που ήθελε όμως να παίζει. Έτσι έγιναν εγώ προπονητής. Ο ξανθός, ξέρετε βέβαια, ήθελε να κερδίζει πάση θυσία. Εκεί να δεις μπινελίκια...

Πέτυχε πάντως το εγχείρημα γιατί έρχονται σε επαφή με άλλη ιδιότητα και όχι του πολιτικού, που απαιτεί και άλλου είδους νοοτροπία. Τους αρέσει να παίζουν κιόλας. Ο Μητσοτάκης, λόγω και της αμερικάνικης θητείας του, ξέρει καλύτερο μπάσκετ απ' όλους. Καλός σουτέρ..."

- Προηγήθηκαν οι βετεράνοι...

"Μια άλλη ιδέα, ωραία, γιατί μαζευόμαστε και θυμόμαστε τα παλιά, παίζουμε μπάσκετ. Η ιστορία ξεκίνησε από τα Γιάννενα το 2011, όταν είχαμε καλέσει την Μπαρτσελόνα και βραβεύσαμε τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, που ήταν, βέβαια, Γιαννιώτης και πρώην αθλητής.

Είχα κάνει την επαφή μέσω Παγκρατίου, Εθνικού και μόλις πήραμε θετική απάντηση κινητοποιώ Αλβέρτη, Σιγάλα, ο Ρεντζιάς μιλάει με την Μπαρτσελόνα, δέχονται με την πρώτη, βρήκαμε χορηγούς και έτσι έγινε η όλη εκδήλωση. Ε μετά αρχίζαμε και παίζαμε παντού. Τώρα μιλάω με Τζάμσι"

- Τον Ντόρον;

"Ακριβώς. Είχαμε βρεθεί στην πρώτη εκδήλωση για τα 90χρονα της FIBA στο Ηράκλειο και προγραμματίζουμε ένα μεγάλο παιχνίδι με τους βετεράνους της Μακάμπι"

- Ποιος είναι σε καλύτερη κατάσταση;

"Ο Γιαννούλης. Μια χαρά, θα έπαιζε και τώρα. Σε αρίστη κατάσταση!"

Σώζοντας μια ζωή στη θάλασσα

- Δεν κάθεσαι ποτέ με σταυρωμένα τα χέρια. Όλο και κάτι καινούργιο θα σε απασχολήσει

" Πες το ψέματα. Αυτή τη φορά ασχολούμαι πολύ με τα δυο σχολεία που ανήκουν στην οικογένεια μου. Το Epirus Nature School (στο Κάτω Νεοχωρόπουλο των Ιωαννίνων) ένας βρεφονηπιακός σταθμός αφιερωμένος στην επαφή των παιδιών με τη φύση. Πρωτοποριακός σε όλη την Ελλάδα, γιατί τα παιδιά μαθαίνουν από τα πρώτα τους βήματα να συμβιώνουν με τα ζώα, να γνωρίζουν το φυσικό περιβάλλον, την σωστή διατροφή χωρίς ζάχαρη και αλάτι, ενώ υπάρχουν κολυμβητήρια, γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Μιλάμε για 3.000 τετραγωνικά. Έχουμε 220 παιδάκια το πρωί και άλλα 130 το απόγευμα. Να φανταστείς ότι για τις πρωινές ώρες υπάρχει λίστα αναμονής 80 παιδιών. Αγκαλιάστηκε πάρα πολύ η προσπάθεια μας αυτή και είμαι πολύ υπερήφανος... Η "Πρώτη Πρόβα" λειτουργεί πιο κεντρικά (στην οδό Μ.Αλεξάνδρου) είναι επίσης ένας σύγχρονος βρεφονηπιακός και παιδικός σταθμός με πολύπλευρες δραστηριότητες. Εκεί έχουμε 100 παιδιά.

Και ο ξενώνας Παιώνια, πώς προέκυψε;

"Μεγάλη ιστορία στην κυριολεξία. Πρώτη φορά τον επισκέφτηκα στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας. Βρίσκεται στο χωριό Δελφινάκι, σε μια πανέμορφη περιοχή, με ποτάμια, λίμνες, βουνά. Υπέροχο τοπίο. Έχει χτιστεί το 1889 για να φιλοξενεί 15 άτομα, κάτι μοναδικό για την εποχή του. Στη διαδρομή του χρόνου άλλαξε πολλές φορές και ιδιοκτήτες, αλλά και χρησιμότητα.

Στη διάρκεια του πολέμου λειτούργησε σα νοσοκομείο των Ιταλών, ενώ πιο μετά μετατράπηκε σε αστυνομικό τμήμα με κρατητήρια στο υπόγειο! Υπάρχουν ακόμα ονόματα και μηνύματα των κρατουμένων, κομμουνιστές οι περισσότεροι, μετά τον Εμφύλιο. Στο τέλος της δεκαετίας του 90 το αγόρασε η οικογένεια Βίλλη και έτσι ξανάγινε ξενώνας, αλλά σταμάτησε να λειτουργεί το 2018. Συναντήθηκα με τον ιδιοκτήτη, συμφωνήσαμε, προχώρησα στην ανακαίνιση και έχουμε πλέον ένα θαυμάσιο ξενώνα, με ηπειρώτικες νοστιμιές στην κουζίνα του..."

- Ενδιάμεσα μπήκες στο ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ;

"Με έπεισε ο Ανδρέας ο Λοβέρδος. Η πολιτική θέλει και χρήματα και ενασχόληση επί 24ώρου βάσεως, εγώ δεν είχα ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Μίλησα με δέκα φίλους, πήγα σε δυο-τρεις συγκεντρώσεις, αυτό ήταν..."

-Πριν από μερικά χρόνια έπεσες στη θάλασσα για να σώσεις μια γυναίκα, βραβεύτηκες μάλιστα από τον ΠΣΑΤ

"Έπαιζα τάβλι με τον πατέρα του Βασίλη Κικίλια. Είμαστε γείτονες στο Λουτράκι. Μαζί και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Δημαράς. Σε μια στιγμή ακούω μια κυρία που φώναζε ότι μια γυναίκα βρισκόταν αναίσθητη στη θάλασσα. Τρέχω, πέφτουμε με τον Δημαρά, την βγάζουμε έξω.

Είχε πιει πολύ νερό και το χρώμα της ήταν σκούρο μπλέ! Καλέσαμε ασθενοφόρο και προσπαθούσα να τη συνεφέρω με όσες πρώτες βοήθειες ήξερα. Έλεγα από μέσα μου δεν θα πεθάνει στα χέρια μου άνθρωπος, την έβαλα στο πλάι και ξαφνικά άρχισε να βγάζει το νερό.

Σιγά-σιγά η κυρία Ρούλα ανακτούσε τις αισθήσεις της και συνήλθε, βέβαια, στο νοσοκομείο. Ήθελε να μου δώσει χρήματα, αλλά δεν τα δέχθηκα. Δεν θα έπαιρνα ποτέ λεφτά επειδή έσωσα μια ζωή. Μου έφτανε το βραβείο του δικού σας συνδέσμου..."

- Και κει συγκίνησες ακόμη πιο πολύ αφιερώνοντας το στα προσφυγάκια που χάνονται στις θάλασσες

"Μου βγήκε αυθόρμητα. Ζω μέσα σε μικρά παιδιά, έχω δει και τα προσφυγάκια. Το χειρότερο είναι να πνίγονται οι άνθρωποι ενώ ζητάνε ένα καλύτερο μέλλον..."