Ρόλαντ Ράτζενμπεργκερ, 30 χρόνια: Το ντοκιμαντέρ που διορθώνει μια άδικη λησμονιά

Το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Αυστριακού οδηγού, που έχασε ακαριαία τη ζωή του στη στροφή Τόζα της Μόντσα στο ατύχημά του με τη Simtek την 30ή Απριλίου 1994, διορθώνει με ιδιαίτερα συγκινητικό τρόπο αυτή την ιστορική αδικία.

Σε αυτό μιλούν οι γονείς του και πρώην οδηγοί και στελέχη της Formula 1, καθώς περιγράφει τη διαδρομή του Ρόλαντ Ράτζενμπεργκερ από την παιδική του ηλικία μέχρι την πραγμάτωση του μεγάλου του ονείρου: να φτάσει στη F1.

Η ευκαιρία αυτή ήρθε το 1994, με την ομάδα Simtek-Ford. Ο 33χρονος

δεν κατάφερε να προκριθεί για το πρώτο του GP, στη Βραζιλία, αλλά αντίθετα παρατάχθηκε στην εκκίνηση του επόμενου, του GP Ειρηνικού στην Άιντα της Ιαπωνίας. Αυτό έμελλε να είναι το ένα και μοναδικό GP της ζωής του.

Ακολούθησε το τριήμερο του GP του Αγίου Μαρίνου, στην Ίμολα. Ο Ράτζενμπεργκερ είχε, στη διάρκεια των δοκιμών κατάταξης, μια έξοδο στο σικέιν της Acque Minerali. Θεωρώντας πως το μονοθέσιό του δεν είχε υποστεί κάποια ζημιά από την έξοδο αυτή, συνέχισε το γύρο του.

Όμως, στην πραγματικότητα, είχε σπάσει η εμπρός πτέρυγα - κι όταν ο Αυστριακός μπήκε στην ταχύτατη στροφή Βιλνέβ, η πτέρυγα έσπασε. Το μονοθέσιό του βγήκε άμεσα εκτός ελέγχου, και ο Ρόλαντ δεν είχε καμία ελπίδα να επιβιώσει από την επερχόμενη πρόσκρουση στον τοίχο.

“Όταν έμαθα ότι θα οδηγούσε μαζί μου ο Ρόλαντ, ενθουσιάστηκα” είπε σε συνέντευξή του στην επίσημη ιστοσελίδα της F1 για τη σημερινή επέτειο ο Ντέιβιντ Μπράμπαμ, ο έτερος οδηγός της Simtek το 1994. “Δεν τον ήξερα καλά, αλλά ήξερα τι είχε πετύχει στην αγωνιστική του καριέρα. Ήταν ένας έμπειρος οδηγός, που πάντα έδειχνε ότι ήταν γρήγορος, δεν έκανε λάθη και έδειχνε πλήρης”.

Ο Μπράμπαμ συνέχισε: “Ζούσαμε και οι δύο στο Μονακό, και έτσι προπονούμασταν μαζί. Τρέχαμε στους λόφους, και αυτές ήταν καλές στιγμές για να γνωριστούμε. Ξεκινώντας να οδηγούμε το αυτοκίνητο, συζητούσαμε τι χρειαζόταν. Είχε τις δικές του ιδέες, εγώ είχα τις δικές μου. Νιώθαμε καλά να δουλεύουμε μαζί και ανυπομονούσαμε για τη χρονιά.

Ο Ρόλαντ έμπαινε για πρώτη χρονιά στη F1 και ήταν ενθουσιασμένος. Στα 33 του, ήρθε σχετικά αργά, οπότε χρειάστηκε να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι - ελπίζοντας να ερχόταν ποτέ η ευκαιρία. Δούλεψε πολύ σκληρά για να το κάνει πραγματικότητα.

Ανεξάρτητα από το αν βρισκόταν στις πίσω θέσεις της εκκίνησης, παρέμενε ένα παιδικό όνειρο να φτάσει στη F1, όπως ήταν για όλους μας. Ήταν στο στοιχείο του. Στους πρώτους δύο αγώνες αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε δεδομένα για το αυτοκίνητο, να αποκτούμε μια κεκτημένη ταχύτητα, διότι δεν υπήρχε ο προϋπολογισμός για να κάνουμε δοκιμές.

Φτάσαμε στην Ίμολα με πολλή περισσότερη γνώση για το αυτοκίνητο, και με ορισμένες αλλαγές που κάναμε. Ήμασταν ενθουσιασμένοι που βρισκόμασταν εκεί. Ο Ρόλαντ αισθανόταν πιο άνετα στο αυτοκίνητο, αλλά πάσχιζε λίγο με τα φρένα.

Την Παρασκευή, οδήγησα το δικό του αυτοκίνητο, διότι η ομάδα μου ζήτησε να το δοκιμάσω καθώς είχα πρότερη εμπειρία με τα κεραμικά φρένα. Όταν βγήκα από το αυτοκίνητο τους είπα ‘αυτά τα φρένα είναι σκ@τ@, πρέπει να τα αλλάξετε’. Ο Ρόλαντ χάρηκε πολύ με όσα είπα, και με ευχαρίστησε για αυτό. Εγώ απλά είπα την αλήθεια - ότι τα φρένα δεν δούλευαν.

Το Σάββατο ένιωθε πολύ πιο άνετα με το αυτοκίνητο, κι αυτό ήταν σπουδαίο. Ήταν πολύ κοντά μου, είχαμε πολύ μικρή διαφορά, κι έτσι έπρεπε να ήταν - για να είμαι ειλικρινής. Και μετά μπήκε στις δοκιμές κατάταξης”, πρόσθεσε ο Μπράμπαμ.

Ο Αυστραλός έφτασε στο σημείο του ατυχήματος, λίγες στιγμές αφότου συνέβη: “Όταν έστριψα, και τον είδα, και είδα το αυτοκίνητο… έχω ακόμα την εικόνα ολοζώντανη στη μνήμη μου. Έβλεπα κάποιον που δεν ήταν εκεί, πια.

Γύρισα στα πιτς και φυσικά όλοι ήταν σε κατάσταση πανικού. Όλοι με ρωτούσαν τη γνώμη μου. Θυμάμαι τη γυναίκα μου, τη Λίζα, που με ρωτούσε τι πίστευα, και της είπα ‘νομίζω ότι έχει φύγει’. Μετά ήρθε η ανακοίνωση, και ήταν τεράστιο το σοκ για όλους. Όχι μόνο στην ομάδα, για όλους στη F1. Δεν είχα αντιμετωπίσει ποτέ άλλοτε κάτι τέτοιο”.

Ο Μπράμπαμ συνέχισε: “Το πρώτο που ήθελα να καταλάβω ήταν γιατί συνέβη το ατύχημα του Ρόλαντ. Προφανώς η εμπρός πτέρυγα έσπασε με μεγάλη ταχύτητα, αλλά είχε έξοδο από την πίστα τον γύρο πριν. Επιβράδυνε και έκανε ζιγκ-ζαγκ κατά μήκος του δρόμου για να δει αν μπορούσε να νιώσει κάποια ζημιά ή αν κάτι δεν πήγαινε καλά. Αποφάσισε ότι ήταν καλά, έκανε άλλον έναν γύρο και δεν επέστρεψε.

Προφανώς, ο Άιρτον άφησε τον Ρόλαντ στη σκιά. Ήταν δύο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικές καριέρες και διαφορετική επίδραση στο παγκόσμιο κοινό - αλλά είναι υπέροχο ότι ο κόσμος θέλει ακόμα να τον θυμάται, διότι ήταν κι εκείνος μέρος του υφαντού της F1 εκείνο τον καιρό.

Ήταν ένας οδηγός, και έχασε τη ζωή του κάνοντας αυτό που λάτρευε. Για μένα, ο Ρόλαντ είχε ιδιαίτερο ταλέντο. Είναι κρίμα που δεν είδαμε ποτέ τι θα μπορούσε να είχε καταφέρει”, κατέληξε ο Ντέιβιντ Μπράμπαμ.