Ταξίδι ζωής

Ποτέ δεν είναι αργά για ένα μακρύ ταξίδι. Αρκεί να οδηγεί σε μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Αυτό σκέφτηκε ο 76χρονος Μοχάμαντ και αποδεικνύοντας πως διαθέτει την καρδιά ενός νεαρού άνδρα ξεκίνησε ολομόναχος με το ποδήλατό του το πιο επίπονο και συγκλονιστικό ταξίδι της ζωής του, από το Αφγανιστάν προς τη Γηραιά Ήπειρο.

«Αναζητώ μια καλύτερη ζωή για το μέλλον. Και είναι αστείο, γιατί είμαι 76 χρονών. Θα πεθάνω, γιατί να θέλω να μπω σε περιπέτειες; Όχι, είμαι ζωντανός. Η καρδιά μου είναι νέα. Αισθάνομαι νέος» δήλωσε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Πούλησε ό,τι είχε και δεν είχε όταν έφτασε στην Τουρκία για συγκεντρώσει 1.500 δολάρια και να μπει, όπως το περιγράφει, «σε ένα πλοίο λίγο μεγαλύτερο από το κρεβάτι» του.

Ο Μοχάμαντ από το Αφγανιστάν κατάφερε, έστω κι αν βίωσε τον εφιάλτη, να φτάσει στη Λέσβο να μείνει 14 μέρες σε στρατόπεδο προσφύγων, με ένα γεύμα την ημέρα και με τη βοήθεια συμπατριωτών του να συγκεντρώσει τα χρήματα για το πλοίο που τον έφερε στην Αθήνα.

Έχει σπουδάσει αγγλική φιλολογία στο Μάντσεστερ.

Εδώ και ενάμιση μήνα μένει στο ανοιχτό κέντρο φιλοξενίας του Δήμου Αθηναίων στον Ελαιώνα.

«Οι συνθήκες διαμονής στο κέντρο φιλοξενίας δεν είναι καλές. Για παράδειγμα, έχουν ζεστό νερό για να πιούμε και κρύο νερό για να κάνουμε μπάνιο, δηλαδή το τελείως αντίθετο από ό,τι θα έπρεπε. Το φαγητό είναι τόσο κρύο και άγευστο. Δεν υπάρχει πλυντήριο ρούχων για να πλύνουμε τα ρούχα μας. Τα παιδιά παίζουν δίπλα από μεγάλες τρύπες και κινδυνεύουν να χτυπήσουν. Υπάρχουν όμως και πολλά καλά. Το χαμόγελο, οι τρόποι συμπεριφοράς και το καλωσόρισμα των ανθρώπων που δουλεύουν εδώ. Και θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους αυτούς, γιατί προσπαθούν να λύσουν όποιο πρόβλημα δημιουργείται» αναφέρει και συνεχίζει: «Δεν έχω άλλα χρήματα για να συνεχίσω το ταξίδι μου, δεν έχω τίποτα. Οι άλλοι πρόσφυγες μπορούν να δουλέψουν. Όμως εγώ δεν μπορώ. Έχουν κοντά τους την οικογένειά τους. Εγώ δεν έχω κανέναν να με υποστηρίξει σε αυτή τη δύσκολη φάση. Δεν ξέρω τι θα κάνω».

Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες δεν παύει να ονειρεύεται ένα ευτυχισμένο μέλλον. «Ελπίζω να μπορέσω να δανειστώ μια μηχανή και να δουλέψω για να την ξεπληρώσω. Θα μπορούσα να φωτογραφίζω τουρίστες και να τους βοηθάω να αποτυπώνουν ωραίες αναμνήσεις. Θα ήθελα να δουλέψω. Πρέπει να δουλέψω».

Πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ