Από την ασύντακτη Κοινωνία στην πειθαρχημένη Δημοκρατία

του Μανώλη Κοττάκη

Αν δεν ξεκινήσουμε από τα βασικά -η πιο βασική μεταρρύθμιση πρέπει να γίνει στην σκέψη μας και στην νοοτροπία μας- και δεν επενδύσουμε σε πολυετείς προσπάθειες δεν έχουμε καμία ελπίδα.

Πρώτα τα ερωτήματα :

-Τι μέλλον μπορεί έχει μια πολιτεία η οποία διαπραγματεύεται με τους πολίτες της πως θα εφαρμοσθούν στην πράξη νόμοι της εθνικής της αντιπροσωπείας ένα χρόνο μετά την ψήφιση τους;
-Τι μέλλον μπορεί να έχει μια πολιτεία που προεξοφλεί ότι αυτοί που θα κληθούν να τους εφαρμόσουν τους νόμους θα επιδείξουν ανυπακοή; Ότι γι αυτό εξαρτά ευθέως την χρηματοδότηση

δημοσίων πολιτικών, όπως η Παιδεία από την έκταση της καλής διαγωγής των διοικούμενων;
-Τι μέλλον μπορεί να έχει μια πολιτεία της οποίας Υπουργοί ζητούν την εφαρμογή των νόμων «από του χρόνου» και εκδίδουν ανακοινώσεις με τις οποίες χαρακτηρίζουν τις δικαιϊκές ρυθμίσεις ως «απειλή»;  

Η απάντηση είναι αυτονόητη: Κανένα μέλλον. Αμφιβάλλω δε και αν έχει τις προϋποθέσεις να ορίζεται ως «πολιτεία».

Διότι όταν ο πολίτης ακούει ότι είναι δυνατή η εφαρμογή του νόμου «από του χρόνου» για την ελίτ των πανεπιστημίων τότε αυτομάτως θεωρεί και οι δικές του υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος μπορεί να μετατεθούν για αργότερα.  
Και όταν ο συνδικαλιστής βλέπει ότι ο εξτρεμισμός του να εμποδίσει τις διαδικασίες εκλογής πανεπιστημιακών οργάνων δικαιώνεται με απόφαση Υπουργού  -η πολιτεία τρέπεται σε φυγή αντί να τον κυνηγήσει στα δικαστήρια - τότε γιατί να μην πάρει θάρρος να τα κάνει λίμπα και του χρόνου ώστε να υπονομευθεί και πάλι η εφαρμογή του δικαίου;
 
Όμως, αυτό που μας δίδασκαν κάποτε οι συνταγματολόγοι δάσκαλοι μας στα πανεπιστήμια είναι ότι οι δημοκρατίες δεν αυτοκτονούν. Δεν θέτουν σε αμφισβήτηση το κυριαρχικό τους δικαίωμα να υλοποιούν χάριν του δημοσίου συμφέροντος αποφάσεις που λαμβάνουν τα αντιπροσωπευτικά τους όργανα. Αντιθέτως το ασκούν.  

Δυστυχώς, το Υπουργείο Παιδείας δεν είναι το μοναδικό που δείχνει αδυναμία να επιβληθεί στις μειοψηφίες. Είναι ένα από τα πολλά. Θέλετε μερικά ακόμη;

Το Υπουργείο Εσωτερικών. Υπέκυψε τελικώς στον εκβιασμό των υπαλλήλων των δήμων και θα τους καταβάλει το εκλογικό επίδομα, ανεξαρτήτως του αν εργαστούν την ημέρα των εκλογών.

Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Η παράλειψη του να παρέχει ασφάλεια στους κατοίκους της Αθήνας οδήγησε στο να χωριστεί η πρωτεύουσα σε δύο θυλάκους. Στην Κάτω Αθήνα , την οποία προστατεύει -ως ιδιωτική σεκιούριτι- η «Χρυσή Αυγή» και την Άνω Αθήνα που ελέγχουν οι αναρχικοί.

Το συμπέρασμα από την παρατήρηση της λειτουργίας τριών μόνο Υπουργείων είναι  απογοητευτικό.

Η απουσία ηγεσίας με πυγμή εμπεδώνει την αίσθηση πως δεν ζούμε σε μια οργανωμένη πολιτεία, αλλά σε μια ασύντακτη κοινωνία. Στοιχειώδεις δημοκρατικές λειτουργίες αναιρούνται στην πράξη επειδή οι θεσμοί έχουν χαλαρώσει . Άλλες εκτελούνται από κεκτημένη ταχύτητα. Και σε κάθε περίπτωση ο εκβιασμός έχει υιοθετηθεί ως βασική αρχή άσκησης πολιτικής .

Η Ελληνική Δημοκ