«Δεν θα κλείσω το στόμα μου ποτέ»

15:38 7/3/2013 - Πηγή: Athina984

Ο Βασίλης Λέκκας ανέβηκε χθες για πρώτη φορά στην σκηνή του Σταυρού του Νότου, σε ένα μουσικό ταξίδι με ρεπερτόριο ιδιαίτερης σημασίας, με αναφορές στους σημαντικότερους συνθέτες του τόπου μας, με τους οποίους είχε την τύχη να συνεργαστεί. Ο σημαντικός καλλιτέχνης μίλησε στον Αθήνα 9.84 και στον Αίαντα Αρτεμάκη.

Ερ. Ξεκινήσατε την καριέρα σας δίπλα στον Μάνο Χατζηδάκη.

Τι θυμάστε από εκείνα τα χρόνια; Αν δεν κάνω λάθος, πρωτοεμφανιστήκατε τραγουδώντας στο έργο του Μάνου Χατζηδάκι «Η εποχή της Μελλισάνθης».
Β.Λ.: « Ακριβώς. Αυτή η συνεργασία έγινε το 1980. Γνώρισα τον Μάνο Χατζηδάκι ένα με ενάμιση χρόνο πιο πριν. Άρχισα να κάνω τις πρώτες μου συναυλίες μαζί του, και το 1980 ήρθε η πρώτη ηχογράφηση. Όπου εκεί κάνω μία συμμετοχή, τον κύριο ρόλο του δίσκου τραγουδάει η Μαρία Φαραντούρη και εγώ μαζί με τον Γιώργο Μιχαλισλή, έναν συνάδελφο τραγουδιστή, είπαμε ορισμένα τραγούδια. Αμέσως μετά, ηχογραφήσαμε τις «Μπαλάντες της οδού Αθηνάς». Την «Πορνογραφία» το 1982. Την «Ρωμαϊκή Αγορά», το «Μπολιβάρ», ένα πολύ σπάνιο 45άρι δισκάκι, το οποίο ηχογραφήθηκε το 1983 και εκεί τραγουδάω το εξαιρετικό αυτό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, είναι το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου. Αναφέρεται στον Σιμόν Μπολιβάρ, τον επαναστάτη. Όσοι γνωρίζουν την ιστορία της Λατινικής Αμερικής, ξέρουν ότι λειτούργησε ως απελευθερωτής. Και άλλα πολλά. Το πιο σημαντικό όμως από όλη αυτή την συνεργασία δεν ήταν μόνο οι δίσκοι, αλλά η ίδια η σχέση με τον Μάνο Χατζηδάκι. Και ειδικά επί σκηνής, όταν σε διεύθυνε και τραγουδούσες απέναντι του».

Ερ. Σας λείπει ο Μάνος Χατζηδάκης;
Β.Λ.: «Δε νομίζω ότι τίθεται θέμα από την στιγμή που έχουμε κατανοήσει και αφομοιώσει την απουσία του. Βεβαίως...»
- Εννοούσα σε προσωπικό επίπεδο.
- «Ναι. Η κουβέντα θα μου άρεσε να γίνεται πολύ τακτικά. Και είχα μια ιδιαίτερη διένεξη με τον Μάνο, που μας έκανε να μείνουμε σε απόσταση όλα αυτά τα χρόνια. Που όταν έφυγε δεν τον είδα. Λίγα χρόνια πριν, δεν τον έβλεπα δηλαδή. Και στην ουσία, αυτό το γεγονός που μας κράτησε μακριά το ξέρουμε μόνο ο ίδιος και μόνο εγώ. Από εκεί και πέρα, επειδή κατά καιρούς έχουν γίνει και διάφορα σχόλια για το θέμα, είχα ακούσει τέλος πάντων ιστορίες για φαντάσματα, νομίζω ότι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε άκρη. Ο Μάνος είναι για μένα αυτός που είναι, όχι όπως είναι για τον περισσότερο κόσμο αλλά, επειδή είχα την χαρά να είμαι κοντά του. Και μάλιστα σε μία ηλικία που μπαίνοντας στο τραγούδι, την πόρτα μού την άνοιξε εκείνος. Αυτό με έχει διαμορφώσει. Πιστεύω είναι ένα κριτήριο το οποίο έχει να κάνει και με τις υπόλοιπες συνεργασίες μου, στηρίχτηκε ή τέλος πάντων με βοήθησε να βρω τους συγγενείς της «μουσικής οικογένειάς μου». Έτσι το λέω εγώ. Το πιο σημαντικό είναι ότι για τον Μάνο δεν μοιρολογούμε. Η απουσία του δεν είναι επίπεδο που... Σε όλους μας λείπει ένας κοντινός μας άνθρωπος, αλλά έχουμε παρακαταθήκη όλη αυτή την κουβέντα, όλη αυτόν τον «κοινό βίο» που μας έχει προετοιμάσει για την φυγή του. Και νομίζω ότι αυτό είναι το πιο υγιές».

Ερ. Τί σας φόβιζε περισσότερο εκείνα τα χρόνια, στα πρώτα σας βήματα σας;
Β.Λ.:«Τι να με φόβιζε;»
- Το άγχος του νέου; Πρώτη φορά στην σκηνή; Μια ιστορία αν έχετε να μας πείτε.
- «Με φόβιζε να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει. (Γελώντας) Ευτυχώς δεν το συνειδητοποίησα. Όχι, δεν είχα τέτοιου είδους φόβους. Ίσα-ίσα που τα ερωτηματικά μου, οι εκπλήξεις μου οι καθημερινές σε ό,τι αφορά την συνεργασία μου και την συναναστροφή μου με πρόσωπα όπως ο Νίκος Γκάτσος και άλλους, δεν μου άφηνε περιθώρια να φοβηθώ. Αυτά τα μαθήματα θα μπορούσα να τα μοιραστώ μόνο με ανθρώπους που έτυχε αντίστοιχα να είναι δίπλα εκείνη την περίοδο και να καταλαβαίνουμε τι λέμε. Δεν υπήρχε τέτοια αίσθηση. Δεν ήταν κάτι το οποίο ήταν σχολείο με τιμωρίες και αυστηρότητες. Ήταν μια περίοδος, η οποία τα πλαίσια που έβαζε ήταν να ακούς. Και αν ήσουν καλός δέκτης και είχες και όρεξη (κυρίως αυτό) να παίρνεις από αυτά τα πράγματα τα οποία αργότερα συνάντησα στην ζωή μου. Τα εξηγώ και θα τα εξηγώ. Θα τα βιώνω ξανά και ξανά. Και παίρνεις και ενός είδους ταυτότητα με αυτήν την συμπεριφορά που διαμορφώνεις. Γι αυτό, μετά ήταν πολύ πιο κοντά τα πρόσωπα που σας επαναλαμβάνω, ήταν της «οικογένειας». Η συνεργασία μου, αν θέλεις, με τον Γιάννη Σπάθα και με τον Γιώργο Τρανταλίδη, που είναι μιας άλλης έτσι, «σχολής»; Πώς να το πω; Όπως θες, πες το. Ήταν η μεγαλύτερή μου έκπληξη. Γιατί πέρα από ότι ήταν θαυμαστές του Χατζηδάκι, είχα τη χαρά να τους συναντήσω στην σκηνή όλους, και να παίξουμε μαζί. Είτε με τον Μίκη (Θεοδωράκη), είτε με τον Μάνο (Χατζηδάκι), ήταν ο Γιάννης (Σπάθας), κυρίως με τον Γιάννη παίχτηκα, και με τον Τρανταλίδη (Γιώργο). Ήταν όμως μεγάλη σχολή, μεγάλη έκπληξη, μεγάλο μάθημα να βλέπεις τώρα να είναι όλα αυτά τα παιδιά σε μια σκηνή απάνω και εγώ να τραγουδάω, από κάτω να διευθύνει ο Μίκης ή ο Μάνος. Έτσι λοιπόν, αβίαστα, βρήκαμε τα κοινά μας στοιχεία. Την αισθητική μας την αντιλαμβανόμασταν με τον ίδιο τρόπο και κάναμε και μαζί, προσωπικές συνεργασίες. Όλο αυτό ήταν μια ελευθερία, ο τρόπος που ζούσαμε και βιώναμε τους δασκάλους μας. Μας έδιναν μια μεγάλη ελευθερία».

Ερ. Πριν από τον Μάνο Χατζηδάκι. Πώς αρχίσατε να ασχολείστε με την μουσική και το τραγούδι;
Β.Λ.: «Όπως το μεγαλύτερο μέρος των αυτοδίδακτων «μουσικών - τραγουδιστών»: Τραγουδώντας από εδώ και από εκεί. Ξεκίνησα από την Θεσσαλονίκη σε ηλικία... Μάλιστα πρέπει να σας πω ένα περιστατικό. Το 1975 νομίζω, έμαθα ότι στην Θεσσαλονίκη, εκεί ζούσα τότε, ήταν ο Γιώργος Ζαμπέτας. Και εγώ πήγα πιτσιρικάς μόνος μου και ζήτησα να τραγουδήσω. Και ως εκ θαύματος με δέχτηκαν (γελώντας) και έκατσα στα δεκαπέντε μου, με τον Ζαμπέτα για δέκα - δεκαπέντε μέρες. Μετά, δυστυχώς μου απαγόρεψε η αστυνομία να ξενυχτάω. Ήταν καλοκαίρι του '75 και για μένα ήταν πολύ μεγάλη στεναχώρια. Όταν μετά γνώρισα τον Μάνο Χατζηδάκι και άκουσα τις ιστορίες για τον Γιώργο Ζαμπέτα, όταν είχαν πάει στις Κάννες για διάφορα κινηματογραφικά θέματα, ανέφερα και εγώ την γνωριμία μου. Και πολλά χρόνια αργότερα, το 2004, όταν έκανα ένα «CD» με τίτλο «Όρθιοι» - αυτός ο συμβολικός τίτλος με αφορά και αφορά πολύ κόσμο, αλλά για εμένα έχει μια άλλη διάσταση- αυτό το τραγούδι που τραγούδησα, με κράτησε «όρθιο» ως καλλιτέχνη. Έτσι αισθάνομαι. Ήθελα να το ανταποδώσω. Μέσα από τις συνεργασίες που έκανα, βάζοντας και ακυκλοφόρητα τραγούδια, αλλά και με τις παλιότερες συνεργασίες με τους συνθέτες, έβαλα και δύο τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα, αναφέροντας αυτήν την μικρή ιστορία και μάλιστα είχα την χαρά να τα ενορχηστρώσει ο Μιχάλης, ο γιος του. Έτσι, έτσι και πάει λέγοντας».

Ερ. Γυρίζουμε στο σήμερα. Τι θα ακούσουμε στις εμφανίσεις σας στον «Σταυρό του Νότου»; Ποιοι καλλιτέχνες θα σας συνοδέψουν στην σκηνή;
Β.Λ.:«Θα παίξουμε 13 Μαρτίου, πάλι Τετάρτη. Είναι μαζί μου ο Σπήλιος Ζευκίλης - Κιθάρα, ο Τάσος Ζαφειρίου- Κιθάρα, Μπουζούκι, Μαντολίνο και ο Νίκος Σπάθας - Κιθάρα. Κάνω ένα ρεπερτόριο το οποίο ξεκινάει από την αρχή και προσθέτοντας τραγούδια σε ένα δίωρο - δυόμιση ωρών πρόγραμμα, θα παίξω και ακυκλοφόρητα τραγούδια. Υπάρχει μια συνεργασία που ετοιμάζω και με την Βάσω Αλαγιάννη, όπου θα παίξω κάποια τραγούδια. Είναι κάποια ακυκλοφόρητα τραγούδια που έχω κάνει με τον Γιάννη Σπάθα. Θα τα παίξουμε στις παραστάσεις αυτές. Είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω στον «Σταυρό του Νότου». Το πρόγραμμά μου έχει βεβαίως και τον Μάνο και τον Μίκη. Έχει και τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Έχει νεότερους συνθέτες όπως είναι ο Δημήτρης Πάνας, που μου έχει δώσει δύο εξαιρετικά τραγούδια, το «Καημέ» και το «Ζωτικό Ψεύδος». Είναι ο Νίκος Καββαδίας με τον οποίο θα παίξουμε το ποίημα «Γκεβάρα», αφιερωμένο στον Τσάβες. Και βεβαίως το ενδιαφέρον μου για την ελληνική μουσική είναι πολύ «απλωμένο», ακουμπάει και το ρεμπέτικο τραγούδι, που μου αρέσει πάρα πολύ.

Και έκανα και μια παράσταση πριν από δυόμιση χρόνια, «Αρχόντισσα Μάγισσα», πάνω στον Τσιτσάνη όλη. Μου γεννιούνται τα τραγούδια και επί τόπου. Δηλαδή κυνηγάω την διάθεση μου. Δεν θα παίξω ένα πρόγραμμα γραμμένο στο χαρτί. Αυτό μου δίνει και μια ελευθερία και μία τόλμη. Είμαι δηλαδή και λίγο τολμηρός, στο να πάρω εκείνη την στιγμή μια πρωτοβουλία. Όταν είναι μια πρωτοβουλία ψυχής νομίζω ότι αιτιολογούνται και τα λάθη. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να κατανοεί και να καταλαβαίνει ο κόσμος. Ή να δέχεται ο κόσμος. Το τραγούδι είναι και μία διάθεση. Δεν είναι μόνο να βάλουμε ένα χαρτί και να το ακολουθούμε πιστά. Έτσι αισθάνομαι. Οπότε θα παίξουμε πολλά και διάφορα».

- Ένα μουσικό ταξίδι στις δεκαετίες και σε πολλά είδη;
- «Ναι. Από «ηλεκτρικός», σε «παραδοσιακός», στις μπαλάντες και πάει λέγοντας».

Ερ. Πόσο δύσκολο είναι για έναν τραγουδιστή, να εκφράσει την μουσική και τα συναισθήματα ενός άλλου συνθέτη;
Β.Λ.: «Δεν είναι... Υπάρχει ένας κώδικας ο οποίος είναι πάνω από όλα. Όταν ο συνθέτης σου γράφει ή σου διδάσκει νότες, αυτομάτως έρχεσαι σε μια γραμμή συντονισμού μαζί του. Από εκεί και πέρα, είναι λεπτομέρειες, όπου είτε με καθοδήγηση είτε με μία... - δεν είναι ακριβώς εμπειρία - ένα ένστικτο, το οποίο το ανακαλύπτεις και εσύ, όταν είσαι ανοιχτός απέναντι στον συνθέτη, απέναντι στην καινούρια δουλειά. Απέναντι στο καινούριο τραγούδι. Νομίζω μπορείς να προσθέσεις εκεί που πιστεύεις ότι απλά διεκπεραιώνεις. Αλλά αν δεν είσαι ανοιχτός, αν δεν είσαι με κέφι και με αγάπη, τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν και αδιάφορα. Θέλω να πιέζω τον εαυτό μου, να το αντιλαμβάνεται με αυτόν τον τρόπο. Και αυτό τις περισσότερες φορές βγαίνει σε καλό. Περνάμε όμως σε μια άλλη διάσταση που ζούμε αυτήν την εποχή, διαφορετική. Ότι δηλαδή, οι δισκογραφικές εταιρείες είναι ανύπαρκτες, και εκεί τώρα προσανατολιζόμαστε, φαντάζομαι όπως οι περισσότεροι, να δούμε το καινούριο μέσο που λέγεται διαδίκτυο. Πώς μπορούμε να προωθούμε και να προτείνουμε τα νέα μας τραγούδια. Είναι θέμα διαχείρισης πλέον από δω και πέρα, διαφορετικής, αλλά σίγουρα παράγονται και θα παράγονται τραγούδια. Και τα τραγούδια παράγονται και λέγονται τραγούδια και κυριολεκτούν, παίζοντάς τα και τραγουδώντας τα. Δηλαδή χρησιμοποιείς τα χέρια σου και το λαρύγγι σου. Όταν δεν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία, δεν νοείται τραγούδι».

Ερ. Μία ερώτηση πάνω σε αυτό. Η άποψή σας για τον γενικό διαμοιρασμό του υλικού σας μέσω διαδικτύου από απλούς χρήστες, σας βρίσκει σύμφωνο ή εναντίον; Δεν εννοώ να τα πουλάνε.
Β.Λ.: «Όχι, όχι. Με βρίσκει σύμφωνο. Απλά, εκείνο που θα ήθελα να αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι είναι να προσέχουν: Όταν είναι μια ηχογράφηση παρμένη από τηλέφωνο, που είναι ρημαγμένη, που δεν υπάρχει λόγος δηλαδή, που είναι κομμένη ή με παραμορφωμένο τον ήχο (γιατί όλα αυτά τα εργαλεία ηχογράφησης τέτοιου τύπου και με αυτόν τον τρόπο, δεν προσφέρουν τίποτα). Μια καλή ηχογράφηση, η οποία έχει και μια συμπαθητική βιντεοσκόπηση... Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Δεν θα έλεγα ποτέ ότι το απαγορεύω. Ή δεν θα έβρισκα τρόπο να το απαγορέψω. Σε ό,τι αφορά τα καινούρια τραγούδια, τα οποία τα παίζουμε και κάποιοι άνθρωποι τα ανεβάζουν στο διαδίκτυο, από την στιγμή που τα παίζουμε και δεν απαγορεύουμε κάμερες, δεν απαγορεύουμε βιντεοσκοπήσεις τέλος πάντων, γιατί να ζητάω και τα ρέστα; Ίσα, ίσα που... εγώ δεν το φοβάμαι αυτό. Δηλαδή στην κατάθεσή μου ενός καινούριου τραγουδιού, το οποίο βεβαίως μπορεί να μείνει έτσι ή να γίνει και καλύτερο ή στην τελική του μορφή να είναι τελείως διαφορετικό όταν μπει στο στούντιο, από την στιγμή που το παίζω στην σκηνή, είναι σαν να το προτείνω. Κανένα πρόβλημα».

Ερ.: Την επόμενη δουλεία σας πότε να την περιμένουμε;
Β.Λ.: «Ελπίζω σύντομα. Έχω μπει στην διαδικασία. Χρονικά θα δούμε πως θα εξελιχθεί, σε ότι αφορά το κομμάτι της εκτέλεσης. Φαντάζομαι ότι θα είναι σύντομα».

Ερ.: Γυρίζω στο φάσμα του «φανταστικού». Τι θα θέλατε να κάνετε και δεν έχετε κάνει ακόμα; Για τον οποιονδήποτε λόγο. Ακόμα και μια συνεργασία με κάποιον που μας έχει αφήσει πλέον, και από το εξωτερικό.
Β.Λ.: «Α! Είναι πάρα πολλά πρόσωπα που θα ήθελα να συναντήσω, θα ήθελα να έχω συναντήσει και μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να συμβεί αυτό. Να πηδάς από την μία εποχή στην άλλη, να γνωρίζεις ανθρώπους του χώρου. Να σας πω κάτι, εμένα μου λείπει πολύ η συνεργασία με παραδοσιακά τραγούδια. Θέλω κάποια στιγμή να την κάνω, όπως της αξίζει της παράδοσης. Αν μπορώ να λέω τέτοια κουβέντα. Ή τέλος πάντων το να αναπαράγω, αυτό εννοώ, το δημοτικό μας τραγούδι. Για μένα είναι και ένα είδος ευθύνης. Όχι μόνο σε αυτήν την εποχή που μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί διαφορετικά. Πάντοτε είχα αυτήν την επιθυμία. Και το δημοτικό τραγούδι, το οποίο βιωματικά το περιέχω, έχω αυτά τα ακούσματα. Θέλω να έχω την ευκαιρία να βρεθώ με παραδοσιακούς μουσικούς και να αρχίσουμε να κάνουμε δέκα - δεκαπέντε τραγούδια, να τα εκδώσουμε. Τραγούδια του τόπου. Αυτά τα τραγούδια που μιλάνε για τον καημό, αυτά τα τραγούδια του έρωτα. Η γλυκιά κουβέντα της παράδοσης, που έχει ένα παλιό λεξιλόγιο. Ας πούμε, ποτάμια και λαγκάδια. (γελώντας). Όλα αυτά έχουν μια δύναμη και μια καθαρότητα, που όταν τα προσεγγίσεις, μπεις στην διαδικασία ως καλλιτέχνης να βάλεις και εσύ το αποτύπωμα σου, έχω την εντύπωση ότι σε προστατεύουν. Και από κει και πέρα είναι και δικός σου λόγος παραπάνω, να τα απογειώσεις και να απογειωθείς με αυτά. Θα σας πω μια λεπτομέρεια. Έχω κάνει τα «Σαράντα Παλικάρια» σε μια ηχογράφηση το 2000. Είχα μια πολύ κακή εμπειρία όταν ηχογράφησα αυτό το τραγούδι. Κατακρίθηκε αυτό το εγχείρημα, λέγοντάς μου, τι το ‘θελα καλοκαιριάτικα αυτό; Αυτή ήταν η μόνη αντιμετώπιση, η μοναδική αναφορά για ότι εξέδωσα τα «Σαράντα Παλικάρια». Δεν μένω όμως εκεί. Θα σας πω, τι έγινε. Όταν τραγουδάμε αυτό το τραγούδι, όταν τυγχάνει να το τραγουδώ και το κάνω αρκετά συχνά, όταν υπάρχει νεολαία από κάτω, είτε εδώ, είτε στο εξωτερικό, βλέπω τους νέους να νομίζουν ότι παρακολουθούν ένα πολύ δυνατό ξένο τραγούδι. Να μην πω «ροκ», να μην πω ο,τιδήποτε, αυτή η δύναμη που βγάζει σε συνδυασμό με το κομμάτι συνείδηση, με το «DNA», τους δίνει μια ανάταση. Νιώθω ότι ακούνε και αισθάνονται υγιείς. Αυτό είναι μια ιστορία, δυόμισι χιλιάδων και, ετών. Επιμένω ότι η νεολαία αν καταπιαστεί με αυτά, εγώ δεν θα της ζητήσω ποτέ τα ρέστα. Ίσα, ίσα θα την ενθαρρύνω. Κάπως έτσι αισθάνομαι ότι, θα κερδίσουμε το χαμένο έδαφος και θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα στοιχεία τα οποία απωλέσαμε όλα αυτά τα χρόνια, με δικιά μας ευθύνη. Και ένα από αυτά, είναι το στοιχείο της παράδοσης. Μην την αφήνουμε στην πάντα. Έχει να πει πάρα πολλά πράγματα. Και αν ψαχτεί κάποιος με τον στίχο, μπορεί να του φανεί αφελής ή οτιδήποτε, αλλά από πίσω υπάρχουν πολύ δύσκολα πράγματα. Πιάστε την ηπειρώτικη μουσική και τραγουδήστε την. Δεν είναι τόσο απλό. Πιάστε τους ρυθμούς του Αιγαίου Πελάγους, της θρακιώτικης μουσικής, της κρητικής μουσικής. Βάλτε τα κάτω και δουλέψτε. Δεν μπορείς να φανταστείς τι πράγμα αναδύεται. Δεν είναι τόσο απλά για να τα απορρίπτει κάποιος. Επειδή ίσως είναι πολύ δύσκολα και ο φόβος να καταπιεστεί κάποιος μαζί τους, αποτρέπει κάποιους ή τους βρίσκει ενάντια σε αυτό που λέγεται παλιό. Δεν υπάρχει παλιό. Τίποτα δεν είναι παλιό στη μουσική. Οι ημερομηνίες μπορεί να είναι παλιές, η μουσική δεν είναι ποτέ παλιά».

Ερ.: Ποιές είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση στην Ελλάδα; Πέρα από την έλλειψη ενασχόλησης με την παράδοση, τι άλλο πήγε στραβά στην πορεία, κατά την γνώμη σας;
Β.Λ.: «Οι πολιτικοί που διαχειρίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια αυτόν τον τόπο. Και γι' αυτούς τους πολιτικούς έχω να πω πάρα πολλά. Γι' αυτούς τους πολιτικούς έχω κάνει μία πράξη ως πολίτης, πολύ νωρίς, διαμαρτυρίας, την οποία θα την πω και σε εσάς, μια που...
- Η πορεία προς την Ακρόπολη;
- «Ναι. Η πορεία μου από τον Δήμο Μαραθώνα στην Ακρόπολη, το 2010, τον Οκτώβριο. Κατασκευάζοντας ένα μικρό πανό, το οποίο έγραφε: «Λαέ μην πνίγεις την οργή σου, όλοι στην Ακρόπολη». Έκανα πολύ γρήγορα αντίδραση γιατί αυτό που βλέπω και έβλεπα, επιβεβαιώνεται σε μία χώρα η οποία διαλύεται από αυτά τα πρόσωπα, τα οποία επαναλαμβάνω για μένα, είναι επιεικώς προδότες. Και ό,τι άλλο μπορεί να τους κοσμήσει με επίθετα τέτοιου είδους, θα μπορούσα να τα προσθέσω. Και μάλιστα δεν τα λέω εγώ. Τα λέει όλος ο ελληνικός λαός, τα λένε πάρα πολύ άνθρωποι, οι οποίοι έχουν λόγο να το λένε. Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι. Και σήμερα τα άκουσα και από έναν παπά που έτυχε να τον δω στην τηλεόραση. Έναν παπά από τα Ανώγεια της Κρήτης, τον οποίο τυγχάνει να γνωρίζω γιατί μου αρέσουν τα Ανώγεια. Τον άκουσα όμως να λέει στην τηλεόραση αυτά τα πράγματα. Πρέπει λοιπόν οι πολίτες να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης και μετά είναι η αιτία που ξεπουλήσανε και έχουν υπογράψει τα προσωπικά τους συμβόλαια με το ξένο κυρίαρχο σύστημα, το πολιτικό σύστημα, το καπιταλιστικό σύστημα, όλοι αυτοί που είναι εξαρτώμενοι, αποφάσισαν να ξεπουλήσουν τον ελληνικό λαό για να γλιτώσουν το τομάρι τους. Τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω. Θλίβομαι αλλά δεν θα αφήσω, εγώ προσωπικά, ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, δεν θα κλείσω ποτέ το στόμα μου. Και έχω πληρώσει για αυτές τις κουβέντες που έχω πει και θα πληρώσω. Αλλά δεν θα το κλείσω ποτέ. Και όταν έκανα το «CD» «Όρθιοι», υπήρχε λόγος. Ακριβώς αυτός. Όταν είδα τη ρεμούλα των Ολυμπιακών Αγώνων, το 2004 γίνανε, πρέπει να είσαι πολύ ανόητος για να μην καταλάβεις ότι κάποιοι θέλανε να φάνε απλά και να μην προσφέρουν τίποτα. Τους βλέπουμε πάλι σήμερα να είναι στην εξουσία. Άνθρωποι που έκαναν εκατό φορές κομμάτια τους ίδιους τους πολιτικούς τους χώρους, δημιουργώντας υποκαταστήματα, παραδείγματος χάρη η Νέα Δημοκρατία, είχε κάνει με τον Αβραμόπουλο κόμμα, Πολιτική Άνοιξη ο σημερινός πρωθυπουργός, σήμερα της Νέας Δημοκρατίας. ΛΑΟΣ , υποκαταστήματα, τέτοια. Αυτοί οι άνθρωποι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο φροντίζουν και καταφέρνουν να είναι στην εξουσία. Ο λαός δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα αν δεν καταλάβει ή αν δεν απολέσει τον φόβο. Τι φοβούνται; Τους φοβισμένους; Πιο φοβισμένοι από αυτούς δεν υπάρχουν. Μου λένε κατά καιρούς ότι άνθρωποι της τέχνης, με συγχωρείτε που το χρησιμοποιώ και εγώ αυτό, δεν ξέρω αν αφορά τον κόσμο, δεν μιλάνε. Ωραία μιλάμε αλλά που; Όταν εγώ έκανα την πορεία κανένα κανάλι από τότε και μέχρι σήμερα δεν είπε κάτι. Ίσα-ίσα που αυτό το πράγμα, το πολιτικό σύστημα, έχει τον τρόπο να το κρύβει. Και από κει και πέρα κατάλαβα το κόλπο είναι πολύ ωραία στημένο. Δεν υπάρχουν προσωπικές αντιδράσεις, οι οποίες μπορούν να ταρακουνήσουν τον κόσμο, θα τις καταπνίξουμε με το να μην πούμε τίποτα. Η ανάρτηση υπάρχει στο διαδίκτυο. Και μάλιστα υπάρχουν και άλλα πράγματα τα οποία έχω πει και έχουν ανεβεί στο «youtube». Από εκεί και πέρα δημιουργεί μεγάλη έκπληξη σήμερα σε όλους, πού γίνονται αυτά που γίνονται. Και λέει δεν αντιδρούν οι πολίτες, δεν αντιδρά κανείς. Πως δεν αντιδρούμε; Ίσα, ίσα τα κρύβετε».

Ερ.: Τι θα συμβουλεύατε τους νέους μας;
Β.Λ.: «Θα τους συμβούλευα το πολύ απλό. Αν ξεσηκωθούν, θα είναι με τον λαό. Θα τους στηρίξει ο λαός. Να ξεσηκωθεί η νεολαία. Ξέροντας ότι δεν έχει καμία ευθύνη. Απλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να ξυπνήσουν και να ταρακουνηθούν και να πούνε ότι θα πάνε να προστατέψουν τα παιδιά μας. Είμαστε με τα παιδιά μας. Ο λαός να συνοδέψει και να υποστηρίξει τα παιδιά. Να πάρουν όμως πρωτοβουλία τα παιδιά. Να μην αναφέρονται τραγικά γεγονότα, πρόσφατα, που τα παιδιά κάηκαν, πέθαναν γιατί στην ουσία δεν είχαν να ζεσταθούν. Και όλα αυτά τα σχόλια τα γελοία, τα οποία είναι κρίμα δηλαδή, δεν ήξεραν ότι θα ανάψουν μαγκάλι, και δεν ήξεραν... Ανάβεις μαγκάνι για να ζεσταθείς όταν δεν έχεις πετρέλαιο. Σχολειά που πέφτουν σοβάδες, σχολειά που βρέχει και μπάζουν νερά. Παιδάκια που παίρνουν συσσίτια. Και βγαίνουν διάφοροι στην τηλεόραση, τα πολιτικά αυτά υποκείμενα και αντί να πούνε ότι αυτήν την στιγμή, όχι θα μιλήσω, θα παραιτηθώ και θα σηκωθώ να φύγω από ντροπή, συνεχίζουν να τρέχουν για την καρέκλα. Τραγικά πράγματα».

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση:
Τετάρτη 13 Μαρτίου
Ώρα προσέλευσης: 22.00