«Είμαι 51 και πάω στα 50!»

Με την ευκαιρία της συναυλίας που θα δώσει στο Μέγαρο Μουσικής στις 18 Οκτωβρίου, ο Κώστας Χατζής παρέσυρε τον Γιώργο Βουδικλάρη σε μια απολαυστική συζήτηση.

Ο Κώστας Χατζής είναι αυτό που λέμε «ωραίος άνθρωπος». Χαίρεται κανείς να μιλά μαζί του, και παρασύρεται από τη ζωντάνια και τη γλυκύτητά του, κι από αυτό το γοητευτικό ιδιόλεκτο που υπονοεί τη μειονοτική καταγωγή του.

Κύριε Χατζή, για όλους μας είστε ένας νέος άνθρωπος. Όμως πριν δύο περίπου μήνες κλείσατε τα 75 σας χρόνια. Είναι στιγμή για αναπόληση;

Αυτό είναι ένα λάθος! Εγώ έχω περίπου 55 χρόνια που είμαι σε

αυτόν τον χώρο, αναφέρομαι στα ανθρώπινα δικαιώματα, και στο να καταγγέλλω την πολιτεία με σεβασμό, αλλά όμως έκλεισα τον Αύγουστο τα 51 μου και πάω στα 50!Τώρα πώς γίνεται να είμαι 55 χρόνια σε αυτό το χώρο, αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω! Και να είμαι 51 στα 50!

Μάλιστα!!!

Και δεν θέλω να αλλάξω! Κι όχι ότι νιώθω καν 51 ή 50...  Καλά, για τάφο πάμε, αλλά τέλος πάντων εγώ αυτό ξέρω... Όταν με ρωτάνε αυτό λέω!

Για το όνομα του Θεού! Από ότι ξέρω, υπήρχε πάντοτε μουσική στην οικογένειά σας, έτσι δεν είναι;

Όλη η οικογένειά μου, δηλαδή ο παππούς μου, ο προπάππους μου, ο πατέρας μου, ήταν οργανοπαίκτες. Γενικά η φυλή αυτή έχει υπηρετήσει όλα αυτά τα χρόνια τη δημοτική μουσική. Όταν ξεκίνησαν οι τσιγγάνοι, γιατί δεν γνωρίζουν οι επιστήμονες ποια ήταν η αιτία ώστε να μεταναστεύσουν, δεν ήρθαν σαν ομοιογενές έθνος, ήταν γύρω στις εννιά φυλές. Όπως οι Έλληνες αποτελούνται από φυλές - Δωριείς, Αιολείς κλπ -  οι τσιγγάνοι είναι διάφορες ομάδες: Τσιγγάνοι, Κατσικανοί, Τσαμπάσηδες, Γύφτοι και τα λοιπά. Αυτοί ξεκίνησαν γύρω στο 600, έγινε αυτή η μετανάστευση που δεν γνωρίζουμε το γιατί, ήταν στην Ινδία, Ιράκ, Περσία, έγινε ένας μεγάλος διωγμός και στην Ευρώπη ήρθαν το 1100. Όπου πήγανε όμως, υιοθέτησαν τη μουσική της χώρας αυτής και την έκαναν δική τους. Δεν έχουν δική τους μουσική οι τσιγγάνοι, έχουν δική τους έκφραση. Έτσι κι οι δικοί μου, ήταν όλοι οργανοπαίκτες. Είναι περίεργο το πώς αυτούς  τους ανθρώπους τους ενδιέφερε τόσο αυτός ο χώρος.

Άρα και σεις από πολύ νωρίς πρέπει να ξέρατε ότι η ζωή σας θα έχει να κάνει με τη μουσική.

Όχι. Αυτόν τον χώρο δεν τον συμπάθησα ποτέ.  Γιώργο μου, μπήκα στο χώρο - με την καλή έννοια - σαν προπαγανδιστής, με το να αναφέρομαι στα ανθρώπινα δικαιώματα, να καταγγέλλω, όπως σου είπα, την πολιτεία με σεβασμό, όχι όμως ότι αυτός είναι ο χώρος που θα ήθελα να είμαι. Ήθελα να σπουδάσω, να κάνω άλλα πράγματα, όμως η φτώχεια και άλλα πράγματα που συνέβησαν συμπτωματικά, με εμπόδισαν από το να γίνει αλήθεια το όνειρό μου. Και μετά από πολλές αποτυχίες ακολούθησα τον πατέρα μου και τον παππού μου. Ο παππούς μου ήταν ένας από τους καλύτερους κλαρινίστες που είχε η χώρα μας. Λεγόταν Κώστας Καραγιάννης. Πήγα μαζί του σε γάμους, σε πανηγύρια και διάφορες εκδηλώσεις... δεν ήθελα όμως να είμαι σε αυτό το χώρο.  Και μετά σκέφτηκα, πως όλοι οι συνθέτες από το μεσοπόλεμο και μετά, που τους θαύμαζα και τους