Ένα τραγούδι, μια ιστορία, μια ταινία

Οι κοινοί φίλοι, η ίδια αισθητική και η εκτίμηση που τρέφει ο ένας για τη δουλειά του άλλου, έφεραν κοντά τους «Wonky Doll and the Echo» και τον Κώστα Γούναρη, με αποτέλεσμα την ταινία μικρού μήκους, που ετοιμάζεται κι είναι βασισμένη στο τραγούδι «The Cut». Για την ιδέα και τη συνεργασία, για το σενάριο και την ταινία ο Κώστας Γούναρης μίλησε στον Αθήνα 9.84 και στον Αίαντα Αρτεμάκη.

Ερ. Το «Wonky Dolls and The echo» και Κώστας Γούναρης, πώς ξεκίνησε η συνεργασία;
Κ.Γ.: «Είχα πάει σε μία συναυλία τους, στο «Six

Dogs» που ήταν για να παρουσιάσουν το νέο τους δίσκο. Τους άκουσα για πρώτη φορά, δεν είχα ξανακούσει τραγούδια τους, με πήγε μία φίλη. Μου φάνηκε ότι, ήταν απόλυτα ολοκληρωμένος ο ήχος τους και η σκηνική τους παρουσία. Μου έκανε πολύ εντύπωση αυτό. Μετά την συναυλία γνωριστήκαμε και κάποια στιγμή μου τηλεφώνησε ο Γιώργος, ο τραγουδιστής, και μου είπε ότι τον ενδιαφέρει να κάνει ένα «βιντεοκλίπ», το πρώτο τους και θα ήθελε να το κάνω εγώ».

Ερ. Ξέρω ότι εμπνευστήκατε την ιδέα του «βιντεοκλίπ» από τους στίχους του τραγουδιού τους «The Cut». Πώς σας ήρθε η ιδέα, από «βιντεοκλίπ», να γίνει μικρού μήκους ταινία;
Κ.Γ.: «Γράφτηκε ένα σενάριο, το οποίο εξαρχής δεν ήθελα ούτε εγώ, ούτε το συγκρότημα, να είναι ένα κλασικό «βιντεοκλίπ», το οποίο να παρουσιάζει απλά την μπάντα, να παίζει το τραγούδι και τίποτα άλλο. Θέλαμε να υπάρχει μια ιστορία, με αρχή, μέση και τέλος. Δηλαδή, να είναι σαν μικρού μήκους ταινία, που απλά θα παίζει το τραγούδι από πάνω. Γράφοντας το σενάριο, σκέφτηκα ότι, ο χρόνος που θα είχα για το τραγούδι ίσως να μην μου φτάσει, για να παρουσιάσω την ιστορία που θέλω πω. Οπότε θα κινηματογραφηθεί ως μια κανονική μικρού μήκους ταινία και θα μονταριστεί με δύο διαφορετικούς τρόπους. Ο ένας θα είναι για το τραγούδι, για το «βιντεοκλίπ», με τους χρόνους του τραγουδιού και ο άλλος θα είναι μονταρισμένος στους χρόνους που πραγματικά πιστεύω ότι χρειάζονται για να πεις αυτήν την ιστορία».

Ερ. Το σενάριο της ιστορίας ποιό είναι;
Κ.Γ.: «Η ιστορία μιλάει για μια κοπέλα η οποία φυλακίζεται από έναν άντρα σε ένα υπόγειο και το πώς καταφέρνει να βγει και να ξεπεράσει «αυτό» το εμπόδιο. Γενικά το κλειδί στην ιστορία είναι κάτι μυστήριες γυναικείες παρουσίες, οι οποίες βοηθούν υποσυνείδητα την ηρωίδα να ξεφύγει, να δραπετεύσει. Είναι κάτι σαν μετα-μοντέρνες Ερινύες. Θέλω να παντρέψω αυτήν την ιδέα της κλασικής αρχαίας ελληνικής τραγωδίας σε συνδυασμό βέβαια με την αισθητική αμερικάνικων ταινιών εγκλήματος και μυστηρίου, όπως σε ταινίες του Ντέιβιτ Λιντς και των αδελφών Κοέν. Γενικά, πιστεύω ότι, το συγκρότημα «Wonky Dolls and the Echo», είναι επηρεασμένοι από τέτοιου είδους ταινίες, όπως και εγώ, οπότε ταίριαξαν αρκετά καλά σε αυτό το κομμάτι. Είναι post-punk και λίγο Darkwave θα έλεγα. Ναι. Ακούγοντάς τους και βλέποντάς τους ως παρουσία στην σκηνή είναι σαν να έχουν βγει από ταινία του Λιντς. Θυμίζουν κάτι σε «Lost Highway» ή κάτι τέτοιο».

Ερ. Έχουμε συνηθίσει σε αυτό που δεν θέλεις να κάνεις, δηλαδή το συγκρότημα παίζει, μια δυο ωραίες παρουσίες, χτυπιόμαστε λίγο και τέλος το τραγούδι. Τι έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια στα ελληνικά «βιντεοκλίπ»; Τι θες να αλλάξεις;
Κ.Γ.: «Επειδή έχω ξεκινήσει κάνοντας κινηματογραφικές ταινίες και όχι «βιντεοκλίπ» και γενικότερα βλέποντας ένα «βιντεοκλίπ», είτε είναι ξένο είτε είναι ελληνικό, με ενδιαφέρει περισσότερο, μου τραβάει πολύ περισσότερο το βλέμμα όταν έχει μια ιστορία να πει. Και δεν είναι απλά, αυτό που λες, μία μπάντα που παίζει και δυο-τρεις ωραίες παρουσίες ας πούμε. Δεν συμβαίνει πολύ στα ελληνικά «βιντεοκλίπ», σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο».

Ερ. Υπάρχει μια ανακύκλωση των ίδιων πραγμάτων δηλαδή, με διαφορετική μουσική και διαφορετικά πρόσωπα;
Κ.Γ.: «Ναι, γιατί θέλουν να προωθήσουν περισσότερο την εικόνα της μπάντας, ή του τραγουδιστή, οπότε νομίζω ότι το κύριο θέμα τους είναι αυτός που τραγουδάει, ο «περφόρμερ». Δεν χρησιμοποιούν ούτε ηθοποιούς, ούτε βασικό σενάριο. Έχει καταντήσει πλέον κλισέ. Αν δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον το τραγούδι, δεν πρόκειται να κάτσεις να το δεις. Πιστεύω ότι το «βιντεοκλίπ» είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι ενός συγκροτήματος. Πλέον ζούμε σε μια εποχή που ο κόσμος θέλει να βλέπει και να ακούει, δεν του φτάνει να ακούει ένα τραγούδι. Ένα «βιντεοκλίπ» βοηθάει πάρα πολύ στο να γίνει γνωστό και να το αγαπήσει ο κόσμος».

Ερ. Οπότε στην ουσία το «βιντεοκλίπ» δεν θα έπρεπε να είναι η «αφίσα» του συγκροτήματος, αλλά η προβολή των στίχων τους;
Κ.Γ.: «Ακριβώς. Δηλαδή, αυτό που θέλουν να περάσουν είναι η αισθητική τους, αυτά που θέλουν να πούνε και όχι απλά την εικόνα τους. Γιατί πολύ απλά μπορείς να πας να τους δεις σε μια συναυλία τους. Δε θα έχει καμιά διαφορά».

Ερ. Κάνετε μία προσπάθεια στο indiegogo.com για να μαζέψετε, σε μορφή ανοικτής καμπάνιας χρηματοδότησης, τα λεφτά για την παραγωγή της μικρού μήκους ταινίας και του «βιντεοκλίπ». Λόγω κρίσης αποφασίσατε ή είπατε να το δοκιμάσουμε να δούμε τι θα γίνει;
Κ.Γ.: «Είναι ένα πείραμα, το οποίο ταιριάζει πολύ στις εποχές που ζούμε στην Ελλάδα. Αλλά αυτός ο τρόπος δεν είναι κάτι πολύ διαδεδομένο στη χώρα μας και στο ελληνικό κοινό, το «crowd funding». Το κοινό να γίνεται συμπαραγωγός. Δηλαδή, να βοηθάει έργα που τον ενδιαφέρουν. Βάζεις πέντε ευρώ και μπορείς να βοηθήσεις ένα συγκρότημα που σου αρέσει η μουσική του, ή έναν καλλιτέχνη, που σε ενδιαφέρει. Και στην ουσία τον βοηθάς να κάνει τον στόχο του πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν εταιρείες, κρατικές επιχορηγήσεις, δεν υπάρχει τίποτα. Οπότε νομίζω ότι, άμα ο Έλληνας μάθει αυτόν τον τρόπο χρηματοδότησης, θα γίνουν πάρα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα».

Ερ. Είδα ότι δίνετε και ανταλλάγματα ανάλογα με την δωρεά.
Κ.Γ.: «Ανάλογα με το ποσό που θα βάλεις, παίρνεις και το αντίστοιχο δωράκι. Μπορείς να βάλεις από πέντε ευρώ μέχρι και 200, ας πούμε. Για παράδειγμα στα διακόσια ευρώ μπαίνει το όνομα σου ως συντελεστής της παραγωγής, εισιτήρια για συναυλίες, βινύλια του συγκροτήματος, CD, μπλουζάκια, το DVD της ταινίας, ευχαριστήρια στους τίτλους τέλους και άλλα πολλά. Οπότε γίνεσαι συμπαραγωγός σε μια ταινία με αυτόν τον τρόπο. Κάνοντας ένα κλικ στην διαδικτυακή καμπάνια και δίνοντας τον αριθμό της κάρτας σου. Απλά, ο Έλληνας φοβάται. Έχω ακούσει πολλές φορές ότι, αν δώσει κάποιος τον αριθμό της κάρτας μου (πιστωτικής) τότε θα τραβήξει όλα τα λεφτά του. Δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτόν τον τρόπο. Ούτε πολλές αγορές μέσω διαδικτύου κάνουν. Το φοβούνται ακόμα».

Ερ. Επιστροφή στην ταινία. Είστε σε κατάσταση προ-παραγωγής. Το συνεργείο από ποιους αποτελείται;
Κ.Γ.: «Με το συνεργείο μου έχω ξαναδουλέψει την τελευταία ταινία που έκανα πέρυσι, το «Getting my peanuts back», και είναι όλοι επαγγελματίες. Ο φωτογράφος μου είναι ο διευθυντής φωτογραφίας του Νίκου του Περράκη. Ο μοντέρ μου είναι ο μοντέρ του Παντελή του Βούλγαρη. Έχουν όλοι τους χρόνια πείρας κι έχουμε δεθεί πάρα πολύ καλά και υπάρχει και φιλία πέρα από την συνεργασία. Μιλάμε για ένα καθαρά επαγγελματικό έργο. Δεν είναι ότι απλά θα πάρουμε μία κάμερα και θα τραβήξουμε ότι να 'ναι. Είναι μια κανονική μικρού μήκους ταινία με ένα συνεργείο σχεδόν είκοσι ατόμων».

Ερ. Η έμπνευση για την ταινία ήρθε μονάχα από τους στίχους του τραγουδιού «The Cut» ή βοήθησε και κάτι άλλο;
Κ.Γ.: «Καταρχήν άκουγα συνέχεια όλο το άλμπουμ τους και όχι μόνο το «The Cut». Αλλά έκατσα και ανέλυσα του στίχους και νομίζω ότι είναι καθαρά βασισμένο στους στίχους του τραγουδιού, από μία δικιά μου οπτική γωνία. Επειδή νομίζω ότι στον καθένα βγάζει κάτι διαφορετικό το κάθε τραγούδι».

Ερ. Η καμπάνια στο indiegogo.com ως πότε κρατάει και αν μέχρι τώρα βλέπετε ενδιαφέρον για συμμετοχή;
Κ.Γ.: «Έχει ξεκινήσει εδώ και δέκα μέρες. Θα διαρκέσει συνολικά 40. Μέχρι στιγμής, έχουμε μαζέψει γύρω στα 600 ευρώ, τα οποία είναι πολύ καλά για δέκα μέρες. Λήγει στις 27 Γενάρη και είμαστε αρκετά αισιόδοξοι για το αποτέλεσμα».

Ερ. Έχετε επιλέξει ηθοποιούς;
Κ.Γ.: «Έχω επιλέξει τον κεντρικό γυναικείο ρόλο, είναι η Νικολίτσα Ντρίζη, η οποία έχει παίξει σε άπειρες θεατρικές παραστάσεις και σε αρκετές κινηματογραφικές ταινίες. Πρόσφατα έπαιξε στον «Μαχαιροβγάλτη» του Γιάννη Οικονομίδη, στο «Τρεις Μέρες Ευτυχία» του Δημήτρη Ορφανίδη και τώρα ετοιμάζεται για το δικό μας έργο, όμως θα πρωταγωνιστήσει και στην καινούρια ταινία του Κώστα Ζάππα, το «Φρανκενστάϊν», η οποία θα είναι αρκετά μεγάλη παραγωγή για τα ελληνικά δεδομένα».

Ερ. Οι υπόλοιπες Ερινύες; Τις ψάχνετε;
Κ.Γ.: «Γενικά ακόμα κάνουμε οντισιόν γιατί με ενδιαφέρει πολύ να βρω το κατάλληλο πρόσωπο και βλέμμα. Ψάχνω πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποια επαγγελματία ηθοποιός. Οι συγκεκριμένες θα παίξουν με τα βλέμματά τους και έχω βρει κάποιες, αν και δεν τις έχω κλείσει ακόμα. Θα το αφήσω μέχρι τέλους για το καλύτερο θεμιτό αποτέλεσμα».

Το who is who του Κώστα Γούναρη
Ο Κώστας Γούναρης γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 1988. Ασχολείται με την σκηνοθεσία, την φωτογραφία και την καλλιτεχνική διεύθυνση.
Σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών.
Μέχρι στιγμής, έχει σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μικρού μήκους, ένα ιντερνετικό project 52 επεισοδίων και διάφορα video clips και video art.
Έχει δουλέψει δίπλα σε καταξιωμένους σκηνοθέτες σε ταινίες μεγάλου μήκους και σε πολλές μικρού μήκους στην Αθήνα και στο Λονδίνο.
Όλες οι ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε πολλά φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ έχει κάνει και εκθέσεις φωτογραφίας. Έχει κερδίσει σε διαγωνισμό σεναρίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου χρηματοδότηση για μικρού μήκους ταινία του.
Η τελευταία του ταινία «Getting My Penis Back» βασίστηκε στο ομότιτλο comic του Γιώργου Γούση και είναι η πρώτη ελληνική ταινία βασισμένη σε ελληνικό comic, ενώ δημιούργησε πολλές αντιδράσεις στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας Cosmote 2012.

Το who is who των «Wonky Doll and the Echo»
Δημιουργήθηκαν στα μέσα του 2010. Η μουσική τους χαρακτηρίζεται ως ένα κράμα post-punk, indie rock και 80's αισθητικής, ενσωματώνοντας ωστόσο στοιχεία της σύγχρονης εναλλακτικής σκηνής, δημιουργώντας έτσι έναν ιδιαίτερο ήχο που άλλοτε είναι μινιμαλιστικός, άλλοτε εμπλουτίζεται από «etherial» κιθάρες και «synths».
Τον Δεκέμβριο του 2010 ηχογράφησαν το πρώτο «demo» και μέσα σε ενάμιση χρόνο εμφανίστηκαν σε διάφορους αθηναϊκούς συναυλιακούς χώρους, είτε μόνοι τους, είτε ως «supporting act» σε γνωστά συγκροτήματα του εξωτερικού, αλλά και στα πλαίσια φεστιβάλ μαζί με συγκροτήματα της ευρύτερης dark και εναλλακτικής σκηνής.
Τον Δεκέμβριο του 2011 γίνονται τα πρώτα βήματα για την συνεργασία του συγκροτήματος με την Geheimnis records ύστερα από την εμφάνιση του συγκροτήματος στο Kύτταρο ανοίγοντας τους «Clan of Xymox».
Το επίσημο δισκογραφικό τους βήμα υλοποιήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 2012, με την κυκλοφορία του πρώτου τους LP σε βινύλιο (300 περιορισμένα αντίτυπα) αλλά και σε παράλληλη ηλεκτρονική μορφή (mp3/flac) με τίτλο «Pleasant thoughts».
Ο δίσκος περιλαμβάνει 9 κομμάτια, ενώ ορισμένα από αυτά ακούγονται δυνατά σε ελληνικά και ξένα ραδιόφωνα (όπως Αθήνα 984, Salford City radio (Manchester) [UK], RUM 97.5 [PT] ,Radio Tonkuhle 105.3 FM [GER]) . Η παραγωγή του δίσκου είναι D.I.Y. και η ηχογράφηση και η μίξη του δίσκου έγινε από τους ίδιους στο αυτοσχέδιο studio τους. Ο δίσκος απέσπασε εξαιρετικές κριτικές στον τύπο αλλά και στο διαδίκτυο σε Ελλάδα, Γερμανία (Sonic Seducer Magazine κ.α.) όπως επίσης τράβηξε την προσοχή και σε αρκετούς «μπλόγκερς» από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.