Επιλογές για την Ημέρα Βιβλίου

Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου,  δεκατρείς Έλληνες συγγραφείς μας προτείνουν τις δικές τους επιλογές και μας συστήνουν ανεπιφύλακτα τα αγαπημένα τους.

Γιάννης Καλπούζος

Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι ο «Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου», του Μανώλη Καραγάτση, για την ανατρεπτική ιδέα του συγγραφέα σχετικά με το πώς πλάθεται ένας ήρωας, και για την επίσης ανατρεπτική του προσέγγιση.

Γιώργος Συμπάρδης

Τις «Σκοτεινές Επιγραφές» του Αλέξη Πανσελήνου (εκδόσεις Μεταίχμιο). Ένα μυθιστόρημα για την ασύλληπτη μυστική ουσία του άλλου φύλου και το ασήκωτο βάρος του πένθους και της απώλειας.

Το «Flash στη Νύχτα» του Γιώργου Αριστηνού (εκδόσεις Τόπος). Ένα μανιακό παραλήρημα, με κεντρικό θέμα την ερωτική κτήση και κατοχή, και πρωταγωνιστή την ελληνική γλώσσα.

Νίκος Παναγιωτόπουλος

Από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα ποτέ, ένα από κάθε λογοτεχνική σχολή είναι το «Πράσινο Σπίτι», του Μάριο Βάργκας Λιόσα (εκδόσεις Καστανιώτη), για την περίπλοκη μυθοπλασία και το απαράμιλλο ύφος του. καθώς και το «Ζωή: Οδηγίες Χρήσεως» του Ζωρζ Περέκ (εκδόσεις Ύψιλον) γιατί αποδεικνύει περίτρανα ότι το παιχνίδι είναι μέσα στη φύση της λογοτεχνίας. Και γιατί είναι έξυπνο και παιγνιώδες.

Ιωάννα Μπουραζοπούλου

Το «Μέλμοθ ο περιπλανώμενος», του Charles R.Maturin, (μετάφραση Χαρά Σύρου, Εκδόσεις Gutenberg)  με καθήλωσε το φετινό Πάσχα. Όσοι αγαπούν το κλασικό γοτθικό μυθιστόρημα θα απολαύσουν αυτή την σκοτεινή περιπλάνηση σε υγρούς πύργους ευγενών, δαιδαλώδη υπόγεια μοναστηριών και αίθουσες ανάκρισης της Ιεράς Εξέτασης, με οδηγούς ραδιούργους ρασοφόρους, μισοσβησμένες περγαμηνές και αινιγματικά πορτρέτα. Ένα συναρπαστικό και αρκετά ιδιόρρυθμο στην ανάπτυξή του μυθιστόρημα που επιτρέπει στους θύτες να φτάσουν ως την απόλυτη σκληρότητα και τα θύματα ως την απόλυτη συντριβή, κατορθώνοντας να περιγράψει ανάγλυφα τη διαφθορά, την υποκρισία και την τυφλότητα λαού και κλήρου, και να διατηρήσει  αναλλοίωτη τη γοητεία του τρεις αιώνες μετά την πρώτη του έκδοση.  

Δημήτρης Στεφανάκης

Από τα βιβλία που διάβασα πρόσφατα ξεχωρίζω το «Ένα κάποιο τέλος» του Τζούλιαν Μπαρνς, γιατί μας εισάγει με τρόπο αφοπλιστικά απλό στο μεγαλείο της λογοτεχνίας και της ανθρώπινης  ψυχής.  Όπως και με την «Περίπτωση Φίνκλερ» έτσι και με το «Ένα κάποιο τέλος» η επιτροπή του βραβείου Booker απαντά στο ερώτημα πώς πρέπει να γράφεται το μυθιστόρημα σήμερα.

Λένα Μαντά

«Οι κόρες της Αυγής» της Πένυς Παπαδάκη: τρυφερό, γεμάτο αλήθειες, μάθημα ζωής γύρω από τις σχέσεις γονέων και παιδιών. Κρατάω απ' αυτό, τις λίγες λέξεις που υπογράμμισα διαβάζοντάς το : «Τα παιδιά, όταν είναι μικρά μας αγαπούν. Όταν μεγαλώσουν, μας κρίνουν και αν είμαστε τυχεροί, μας συγχωρούν.»

Πασχαλία Τραυλού

«Η πέτρα της υπομονής» και το «Ανάθεμά σε Ντοστογιέφσκι» από τις εκδόσεις Ψυχογιός είναι δυο βιβλία που έχουν ουσιώδεις διαφορές αλλά και δυο βασικά κοινά σημεία με