Έρωτας με τη τζαζ

Ο μεγάλος Ιταλός τρομπετίστας Ενρίκο Ράβα μιλά στον ΑΘΗΝΑ 9.84 και στον Γιώργο Βουδικλάρη για την υπέροχη σχέση του με τη τζαζ και τη νεώτερη γενιά των μουσικών της, για την έμπνευση και τις πόλεις που τον συναρπάζουν. Κε Ράβα, έχετε καιρό να μας έρθετε στην ΕλλάδαΔεν θυμάμαι ακριβώς. Νομίζω πως πάνε πέντε χρόνια. Είχα παίξει σε ένα φεστιβάλ με το κουιντέτο μου.Αυτή τη φορά θα παίξετε με τον Στέφανο Μπολλάνι. Έχω ακούσει μια ωραία ιστορία για το πώς γνωριστήκατε.Ήταν πριν δεκατέσσερα ή δεκαπέντε χρόνια, με είχαν καλέσει να ακούσω ένα τρίο νέων μουσικών και πιανίστας ήταν ο Στέφανο. Μετά τη συναυλία, που μου άρεσε πολύ, έμαθα πως δούλευε πολύ με τραγουδιστές της ποπ. Εγώ τον έπεισα να τους εγκαταλείψει και να γίνει μουσικός της τζαζ, να ξεχάσει την ποπ σκηνή. Με ακολούθησε και αρχίσαμε να παίζουμε μαζί, ξεκινώντας από το Παρίσι. Για πολλά χρόνια, όποιο σχήμα και να είχα, ο Στέφανο ήταν ο πιανίστας μου. Ύστερα έγινε πολύ δημοφιλής στην Ιταλία, γιατί κάνει και πολύ καλές μιμήσεις τραγουδιστών και άλλων διασήμων, και τώρα το μόνο που κάνουμε μαζί είναι αυτό το σχήμα των δύο που θα ακούσετε και στην Αθήνα, γιατί δεν έχει πια χρόνο να συμμετέχει και στα υπόλοιπα σχήματα που έχω. Ας πάρουμε τώρα τα πράγματα από την αρχή. Πώς ένας νέος που μεγαλώνει στην Ιταλία τη δεκαετία του '40 αρχίζει να ασχολείται με τη τζαζ;Άρχισα όταν ήμουν οκτώ χρονών, γιατί ο μεγαλύτερος αδελφός μου είχε αρκετούς δίσκους τζαζ 78 στροφών, ειδικά Louis Armstrong and his Hot Five, Bix Beiderbecke, Coleman Hawkins, κι εγώ άρχισα να τους ακούω κι ερωτεύτηκα αυτή τη μουσική, από τα οκτώ, εννιά μου χρόνια. Κι ύστερα έγινα φανατικός οπαδός της, από τα δώδεκα - δεκατρία μου άρχισα να ξοδεύω το μικρό μου χαρτζιλίκι σε δίσκους. Ήμουν πραγματικά κολλημένος! Ήξερα τα πάντα για τους πάντες, ήξερα ποιος έπαιζε κλαρινέτο στον τάδε δίσκο του 1927... δεν μου είχε περάσει από το μυαλό να γίνω μουσικός της τζαζ, ήμουν απλά λάτρης της. Έπαιζα λίγο πιάνο γιατί η μητέρα μου ήταν κλασική πιανίστρια. Ύστερα, όταν ήρθαν τα Lp, οι δίσκοι μακράς διαρκείας, άρχισα να αγοράζω πολλούς, και τελικά αγόρασα μια τρομπέτα όταν ήμουν κάπου δεκαεπτά και άρχισα να μαθαίνω μόνος μου αντιγράφοντας τους δίσκους του Miles (Davies) και του Chet Baker. Έτσι άρχισα.Δεν κάνατε λοιπόν ποτέ σπουδές στο όργανό σας. Είστε αυτοδίδακτος.Όχι, ποτέ. Ίσως έχω κάνει ένα μάθημα τρομπέτας! Αλλά μου άρεσε τόσο... Ξεκίνησα από το τέλος! Μάθαινα να αντιγράφω τα σόλο του Miles και του Chet και μετά άρχισα να μελετάω μόνος μου. Πρώτα όμως άρχισα να μαθαίνω εύκολες μελωδίες, όπως το Solar ή το My Funny Valentine... δεν ήξερα καν ποιες νότες έπαιζα, απλώς ακολουθούσα τον ήχο. Αφού έπαιζα, μετά κάτι μάθαινα για τη μουσική, αλλά αυτό ερχόταν μετά! Στην αρχή μόνο αντέγραφα τα είδωλά μου, αυτό ήταν όλο στα δεκαοκτώ μου.Τι άλλη μουσική ακουγόταν τότε στην Ιταλία, τι άλλο ακούγατε εσείς;Πολλά ιταλικά τραγούδια φυσικά, πολύ όπερα... Κάθε φορά που άνοιγες το ραδιόφωνο, ήταν κάποιος τραγουδιστής της όπερας που τραγουδούσε Βέρντι, Πουτσίνι, Μασκάνι... Α