Η αυτοκρατορία του ζόφου και ο Χατζηαβάτης

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Ανεύθυνοι, κουτοπόνηροι και υπολογιστές, παίζουν σα φιγούρες του θεάτρουσκιών μια κάκιστη παράσταση, προσφέροντας τις χείριστες των υπηρεσιών στην κοινωνία τούτη την έσχατη στιγμή.

Έντρομος και με παγωμένο το μυαλό και το κορμί ο ελληνικός λαός, παρακολουθούσε από τηλεοράσεως, τη σκιαμαχία των πολιτικών αρχηγών ενώπιον της Κλειούς, της μούσας της Ιστορίας.

Περιδεείς, πελιδνοί και φοβισμένοι, κατέφευγαν είτε σε διαρροές είτε σε ευφυολογήματα απαγγέλλοντας στίχους του Αλεξανδρινού, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποσείσουν το βάρος της καταστροφής

και την οργή των πολιτών.

Ανεύθυνοι, κουτοπόνηροι και υπολογιστές, παίζουν σα φιγούρες του θεάτρου σκιών μια κάκιστη παράσταση, προσφέροντας τις χείριστες των υπηρεσιών στην κοινωνία τούτη την έσχατη στιγμή.

Κατώτεροι των περιστάσεων, υποδύονται ρόλους, φαντασιώνονται αντιστάσεις, προβάλλουν το αρρωστημένο και ατροφικό πια Εγώ τους, σε μια προσπάθεια να διασωθούν, αλληθωρίζοντας, πάντα, προς την επόμενη ημέρα.

Γνήσια τέκνα του πολιτικού συστήματος που καταρρέει με εκκωφαντικό θόρυβο, το μόνο που τους απασχολεί είναι η αυτοσυντήρησή τους και η διατήρηση θώκων, αξιωμάτων και μηχανισμών, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν από την ιστορική καταιγίδα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα τους.

Απόγονοι δυναστειών, αυτοδημιούργητοι και αυτόκλητοι σωτήρες εκμαύλιζαν επί δεκαετίες την κοινωνία, η οποία, με τη σειρά της συμμετείχε στο ανέξοδο πάρτι της συνδιαλλαγής και της διαφθοράς, πιστεύοντας πως θα κρατήσει για πάντα.

Τώρα πια ο ζόφος ήρθε και θα μείνει. Η επί μακρόν υποθήκευση της χώρας σε αλόγιστες σπατάλες, σε απατηλές υποσχέσεις, στην εκτροφή ενός θηριώδους, αναποτελεσματικού και διεφθαρμένου κρατικού μηχανισμού, έργο αυτών που σήμερα προβάλλονται ως σωτήρες, οδήγησε στην καταστροφή του τόπου και στον εξανδραποδισμό του πληθυσμού.

Εκείνο που εξοργίζει πιο πολύ απ' όλα τους πολίτες είναι η ανανδρία των πολιτικών ταγών να μιλήσουν, έστω και την ύστατη ώρα, τη γλώσσα της αλήθειας. Αντ' αυτού, ακούν υπεκφυγές, πομφόλυγες, στίχους ποιητών ή των Beetles. Και η κοκορομαχία καλά κρατεί.

Δεινά περιμένουν τον τόπο, φτώχια μακροχρόνια, εξαθλίωση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, καταστροφή του παραγωγικού δυναμικού και αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού. Οι αδύναμοι θα ριχτούν στον καιάδα του κοινωνικού αυτοματισμού, ενώ οι ισχυροί θα επαναπατρίσουν  τις περιουσίες τους για να αγοράσουν κοψοχρονιά όλη τη χώρα.

Τα χρόνια θα περάσουν, ο κοσμάκης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να επιβιώσει. Μετά από χρόνια θ' αρχίσει να ξεχνάει. Εκείνη όμως που δεν θα λησμονήσει τα συγκαιρινά είναι η Κλειώ, η μούσα της Ιστορίας, στο δικαστήριο της οποίας θα παρουσιαστούν εκόντες άκοντες οι υπαίτιοι της τραγωδίας.