Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

«Η κοινωνία, περισσότερο μητριά παρά μητέρα, λατρεύει εκείνα τα παιδιά της που κολακεύουν τη ματαιοδοξία της». Ονόρε ντε Μπαλζάκ

Το life style του πρόσφατου παρελθόντος πέθανε και κηδεύτηκε χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες, προβολείς και πολύωρες τηλεοπτικές συζητήσεις περί των αιτίων και των επιπτώσεων αυτής της μεγάλης απώλειας.

Αφού διέβρωσε μέχρι το μεδούλι των κοκάλων την ελληνική κοινωνία, ομού με την περίφημη «τραπεζική επέκταση», ήγουν

φτηνά, χωρίς έλεγχο φερεγγυότητας, δάνεια στο «λαό», για να πάει διακοπές σε εξωτικά νησιά, να αγοράσει πολυτελή αυτοκίνητα, διώροφες μεζονέτες στα προάστια, τεράστια τηλεοπτική οθόνη για να απολαμβάνει τους ποδοσφαιρικούς αγώνες με άνεση, εξέπνευσε εν μία νυκτί αφήνοντας πίσω του στάχτες, αποκαΐδια και ένα τεράστιο πλήθος αγανακτισμένων δανειοληπτών που είδαν την ώρα της κρίσης, δηλαδή της επιστροφής των δανεικών, να έρχεται.

Θα νόμιζε κανείς πως αυτό το τεράστιας, από πολιτισμική σκοπιά, μάθημα, θα υποχρέωνε το νεοέλληνα να αναστοχαστεί, να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με τον κόσμο, τις αξίες και τις προτεραιότητές του.

Φευ! Δεν συνέβη κάτι τέτοιο, δυστυχώς! Αντ’ αυτού έχουμε την εμφάνιση μιας άλλη μορφής απατηλής ματαιοδοξίας, η οποία έχει λάβει ενδημικές διαστάσεις στη σύγχρονη, καταρρέουσα Ελλάδα.

Άνθρωποι που μέχρι πρόσφατα διακήρυτταν την απέχθεια τους προς την πολιτική και ως σκέψη και ως δράση, άνθρωποι, μοναδικό μέλημα των οποίων ήταν οι απολαύσεις της δάνειας ευημερίας και η επίδειξη ενός εφήμερου πλούτου και η κατοχή αγαθών μακράς διαρκείας, άνθρωποι δίχως παιδεία, κουλτούρα διαλόγου και σεβασμού στη διαφορετική άποψη, προβάλλουν την ματαιοδοξία του με τη μορφή ενός λόγου βασισμένου σε θέσφατα τηλεβιβλιοπωλών, θεωρίες συνομωσίας, αναζήτησης υπέδαφους πλούτου ως πανάκεια πάσας νόσου και πάσης μαλακίας της δύσκολης οικονομικής και κοινωνικής συγκυρίας.

Ο λόγος αυτός, αφοριστικός, μονολιθικός και απόλυτος, διαθέτει πάσης φύσεως μετρικά εργαλεία, ώστε να διαπιστώνεται τάχιστα και αμέσως η ηθική διάβρωση του «αντιπάλου», ο οποίος αναλόγως των αποριών ή των αντιρρήσεων του στη χύδην καθεστηκυία σκέψη, χαρακτηρίζεται αναλόγως ως: δωσίλογος, προδότης, εξωνημένος, πουλημένος κλπ.

Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Βασικό όπλο στη φαρέτρα αυτού του ματαιόδοξου λόγου του συρμού είναι τα εργαλεία μέτρησης της φιλοπατρίας, της ελληνικότητας, της αριστεροσύνης. Επέστρεψαν και τα περίφημα «πιστοποιητικά» που πολλοί νομίσαμε ότι θα  ενδιαφέρουν μόνο τους μελετητές της μεταπολεμικής ιστορίας.

Η νέα ματαιοδοξία φέρει τα πρόσημα των άκρων του πολιτικού φάσματος. Κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, βοηθούσης της κρίσης, να γίνει η νέα μόδα, το νέο must, το νέο trend της παραζαλισμένης ελληνικής κοινωνίας. Και όπως είναι φυσικό, δεν αφήνει χώρο για τον ορθό λόγο, την ανταλλαγή απόψεων, την όσμωση των ιδεών, τη γέννηση και την ανθοφορία νέων προτάσεων. Απεναντίας, με τρόπο φανατικό διεκδικεί την