Η διπλή Ανάσταση του Χριστού

Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις
Τάσος Λειβαδίτης

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη 

Φέτος έσπασε η παράδοση που ήθελε τον Χριστό να αναστηθεί την τρίτη ημέρα κατά τα γραφάς. Έσπασε και η παράδοση που τον θέλει ψιλόλιγνο, ξανθό, γαλανομάτη, όπως τον έχουμε συνηθίσει από την δυτικότροπη αγιογραφία. Έσπασε και η παράδοση που τον ήθελε μόνο του να αίρει τις αμαρτίες του κόσμου τούτου.

Φέτος ο Χριστός σταυρώθηκε νωρίτερα, δεν ήταν μόνος και, ω του θαύματος, ήταν μελαψός. Φέτος δύο συνάνθρωποι

μας, αποσυνάγωγοι, «λαθραίοι», άνθρωποι αποδιωγμένοι από την πείνα και την ανέχεια της γενέθλιας γης, ακολούθησαν μονοπάτια μακρινά και δύσβατα για να βρουν την δική τους Γη της Επαγγελίας.

Δύο νέοι άνθρωποι από το Πακιστάν, δίχως δεύτερη σκέψη και λιποψυχία, έδωσαν τη ζωή τους για να σώσουν δυο γέροντες σε μια σιδηροδρομική διασταύρωση. Ο δικός τους άθλος, το δικό του μαρτύριο, η δική τους θυσία, θύμισε σε αυτή την καθημαγμένη και βυθισμένη στη χαύνωση, το μίσος και τη δυσανεξία για τον Άλλον, κοινωνία, πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι. Ταυτόχρονα όμως, έδειξαν πως η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η αυτοθυσία, δεν είναι «προνόμιο των εκλεκτών της ιστορίας» και των «καθαρόαιμων», πως ο Χριστός, ο Μωάμεθ, ο Βούδας, δεν είναι τίποτα άλλο από διαφορετικές μορφές του ίδιου του ανθρώπου.

Συγκινητική ήταν και η διάθεση προσφοράς των απλών ανθρώπων που συνέτρεξαν εκείνους που ανέλαβαν την πρωτοβουλία για την μεταφορά των σωρών των άδολων αυτών ανθρώπων στην πατρίδα τους, προκειμένου να αναπαυτούν σύμφωνα με τα ταφικά έθιμα του τόπου τους.

Η θυσία των δύο αυτών ανθρώπων, των «ξένων», σηματοδότησε το φετινό Πάσχα. Σε λίγο καιρό όμως θα ξεχαστούν, όπως ξεχνιούνται τόσοι και τόσοι, σε μια εποχή με φρενήρεις ρυθμούς, σε μια κοινωνία που αναζητά σταθερές και αποκούμπια, όταν όλα γύρω της καταρρέουν. Ελάχιστοι θα είναι εκείνοι που θα μνημονεύουν αυτά τα δύο παλικάρια μετά από λίγο καιρό. Η επικαιρότητα βλέπετε. Η αδυσώπητη επικαιρότητα των ημερών.

Για να μην ξεχαστεί όμως η πράξη τους, καλό θα ήταν το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης των Αθηνών, της πόλης υποδοχής όλων των κατατρεγμένων ανθρώπων που έρχονται από τα πέρατα της οικουμένης, να αποφασίσει την ονοματοδοσία ενός μικρού δρόμου, στην πέριξ της Ομονοίας περιοχή, έτσι ώστε συγκαιρινοί και απόγονοι, περνώντας από εκεί να θυμούνται πάντα ότι από τη χώρα αυτή πέρασε άλλη μια γενιά προσφύγων και την μπόλιασε με την ανθρωπιά, τον σεβασμό και την προσφορά.