Η δυστοπία της τρομοκρατίας

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Ούτοι εισίν οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης
Ιωάννου Αποκάλυψις, 7, 14

Χθες η χώρα δέχτηκε ένα κατά μέτωπο χτύπημα της τρέλας. Η αργόσυρτη διαδικασία ανάρρωσης της από τη βαθιά, πολύπλευρη κρίση, διακόπηκε από τις σφαίρες κάποιων που αποφάσισαν ότι είναι δικαστές, εισαγγελείς, ένορκοι και δήμιοι ταυτόχρονα.

Οι, περίπου, δέκα σφαίρες, είναι τα τελευταία καρφιά στο φέρετρο της Τρίτης ελληνικής Δημοκρατίας, γνωστής και ως περίοδος της Μεταπολίτευσης. Τα σαράντα χρόνια που διήρκησε αυτή η περίοδος, η τρομοκρατία με τα χτυπήματά

της, κατάφερε να γίνει ισότιμος συνομιλητής με τους υπόλοιπους οργανισμούς του πολιτικού συστήματος.

Από τη δεκαετία του '70 του περασμένου αιώνα, με τα χτυπήματα της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» και τις βόμβες των ακροδεξιών στους κινηματογράφους, μέχρι τις μέρες μας, οι τρομοκρατικές οργανώσεις έχουν στιγματίσει την πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου.

Η ίδια η τρομοκρατία είναι η εκδήλωση της βαθύτατης απαξίας των αρχών, πάνω στις οποίες στηρίζεται η ίδια η κοινωνία. Η τρομοκρατία είναι ο θανάσιμος εχθρός της ανοιχτής κοινωνίας. Επιπλέον, η τρομοκρατία είναι η ύψιστη έκφραση ολοκληρωτισμού που μπορεί να εκδηλωθεί σε μια κοινωνία, αφού χωρίς την παραμικρή νομιμοποίηση, κάποιοι αναλαμβάνουν ρόλους που δεν τους έχουν ανατεθεί από κανένα κοινωνικό σώμα, ευαγγελιζόμενοι την δική τους αυθεντία, τη δική τους ηθική υπεροχή, τη δική τους ιδεολογική καθαρότητα.

Η τρομοκρατία σε μια κοινωνία, ανθίζει μόνο στο χωράφι του μίσους. Η ελληνική κοινωνία αν σε κάτι έχει διακριθεί τα τελευταία χρόνια, είναι η μονοκαλλιέργεια του μίσους. Το μίσος, με διάφορα προσχήματα και ιδεολογήματα, απομεινάρια ενός δύσκολου παρελθόντος, ήταν το κύριο καύσιμο στη φωτιά που σιγόκαιγε εδώ και καιρό. Ανόητοι και επιπόλαιοι πολιτικοί παράγοντες, στην προσπάθεια τους να διακριθούν στον ιππόδρομο της αντιπολιτευτικής μανίας, εκτόξευαν από καθέδρας απίστευτου μίσους φράσεις και συνθήματα, προσφέροντας στο διψασμένο και καθυστερημένο διανοητικά κοινό τους, το αιματοβαμμένο θέαμα που ικανοποιούσε τα πρωτόγονα ένστικτά του.

Σε μια κοινωνία γενικευμένης δυσανεξίας, όπου την κύρια ευθύνη τη φέρουν οι πολιτικοί ταγοί, οι οποίοι διακρίνονται για τις εμμονές τους και την ψυχολογία του κατόχου της απόλυτης αλήθειας, η τρομοκρατία είναι η φυσιολογική συνέπεια, μιας κατακερματισμένης δυστοπίας, όπου τη θέση του διαλόγου και της συναίνεσης παίρνουν τα όπλα και η βία. Μια βία, η οποία έχει καθαγιαστεί από τις προσπάθειες και τις ευλογίες μιας σειράς «μη οργανικών διανοουμένων», στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν κοινό για τα αμφιλεγόμενης ποιότητας και ηθικής πνευματικά τους πονήματα ή για να διεκδικήσουν μια νέα θέση σε μελλοντική κυβέρνηση.

Αυτές τις ημέρες θα ακουστούν και πάλι οι γνωστές θεωρίες περί «προβοκάτσιας», «ξένου παράγοντα», «τροϊκανής επιχείρησης παραπληροφόρησης» κλπ. Απλά ήρθε η στιγμή να θυμίσουμε πως επί 35 χρόνια ακούγονταν οι ίδιες θεωρίες, οι οποίες διαψεύστηκαν παταγωδώς τη στιγμή σύλληψης των μελών της τρομοκρατικής - εγκληματικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Ας μη βιαστούν λοιπόν ορισμένοι να εξάγουν συμπεράσματα, τα οποία το μόνο όφελος που θα έχουν είναι να αποκαλύψουν την ιδεολογική και πνευματική γύμνια των εμπνευστών τους.

Η τρομοκρατία ως κοινωνικό φαινόμενο έχει βαθιές ρίζες, πολυδαίδαλη διαδρομή και πολυσχιδή δραστηριότητα στη χώρα μας. Η τρομοκρατία δεν αφορά μόνο το ένα άκρο του πολιτικού φάσματος αλλά και τα δύο. Η χώρα βιώνει εδώ και καιρό (όπως έχω και άλλοτε υποστηρίξει από αυτή εδώ τη στήλη) ένα εμφύλιο πόλεμο χαμηλής έντασης. Η κατάσταση στην πρωτεύουσα με τις περιοχές - άβατα, με την ιδιόρρυθμη κυριαρχία ομάδων - συμμοριών σε διάφορες γειτονιές, αλλού με το πρόσχημα της «ταξικής» και αλλού με το πρόσχημα της «εθνικής» καθαρότητας, διαμορφώνει το σκηνικό όπου τα όπλα θα έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο.

Κάθε εμφύλιος έχει την ιδεολογική και πνευματική του διάσταση και για τις ανάγκες της προπαγάνδας των σκοπών κάθε πλευράς είναι αναγκαίο ένα «εικονοστάσι ηρώων - μαρτύρων». Τα τελευταία χρόνια η μια πλευρά πότε με την εκμετάλλευση ενός υποθετικού αριθμού αυτοκτονιών, πότε με την άγρια σπέκουλα πάνω σε τυχαία γεγονότα οικοδόμησε το δικό της υποτυπώδες εικονοστάσιο. Οι χθεσινές δολοφονίες είναι η απαρχή οικοδόμησης ενός άλλου εικονοστασίου, της άλλης, αυτή τη φορά, πλευράς. Ανάμεσα στις δύο αυτές πλευρές, παραμένει αμήχανη και μουδιασμένη η υπόλοιπη κοινωνία, προσπαθώντας αφενός να μαντέψει τις προθέσεις των εμπόλεμων μερών και, αφετέρου, να βρει δυνάμεις να συνεχίσει τη δύσκολη πορεία της προς τα εμπρός. Ας μη ξεχνάμε πάντως πως, - παραφράζοντας τον 1ο νόμο της βλακείας του Έρασμου, - πως ο αριθμός των χρήσιμων ηλιθίων του συστήματος είναι απείρως μεγαλύτερος από αυτόν που μπορούμε να φανταστούμε.