Η φάρσα της Ιστορίας

Του Τάκη Καμπύλη

Και τώρα αρχίζει το τρέξιμο. Πάλι. Οι υπερήφανες αρνήσεις διασώζουν μεν προσωρινά τον πολιτικό κόσμο της Κύπρου που επέλεξε και έχτισε την ανάπτυξη πάνω στην τραπεζική φούσκα του ρώσικου μαύρου χρήματος αλλά, το πρόβλημα δεν λύθηκε. Οι κυπριακές τράπεζες παραμένουν κλειστές ενώ ο κ. Αναστασιάδης κατάφερε μετά από τριήμερες προσπάθειες να μιλήσει τηλεφωνικά με τον πρόεδρο Πούτιν.

«Αγοράστε μας» ήταν το μήνυμα του Κύπριου Προέδρου στον Ρώσο Βοναπάρτη.
Περήφανη εξωτερική πολιτική σημαίνει να διαθέτεις τον εαυτό σου προς πώληση.
Ήδη, το ελληναράδικο κομμάτι της κοινωνίας μας ξαναβγήκε χτες στο προσκήνιο. Για να πανηγυρίσει για το «χαστούκι των Κυπρίων στη Μέρκελ και στον Σόιμπλε». Με ιδεολογήματα και ιδεοληψίες, από τον Θεοδωράκη ως τον Λαζόπουλο ο ελληνικός «ΠεπεΓκριλισμός» δηλώνει για μια ακόμη φορά το παρόν.

Στη χώρα που επαίρεται ότι γέννησε την τραγωδία ζούμε όλο και περισσότερο μέσα σε μία φάρσα. Κατανοούμε και ερμηνεύουμε τον Κόσμο με τους όρους μιας φάρσας. Όλα είναι σικέ, οι άσσοι σημαδεμένοι και όταν η μπλόφα μας δεν περνάει καταγγέλλουμε το καζίνο για κερδοσκοπία.
Η Κυπριακή φάρσα είναι γοητευτική για όλους όσους ονειρεύονται αρματωλούς και κλέφτες ξεχνώντας πως ο φιλελληνισμός εξόπλισε την επανάσταση -κι όταν αυτή κατέρρευσε ήρθε το Ναυαρίνο και μας απελευθέρωσε.

Πάλι σήμερα χωρίς χάρτη πορείας, η Κύπρος , δεύτερη φορά μέσα σε 40 χρόνια βρίσκεται πάλι σε αναζήτηση νέου προστάτη. Σήμερα με λιγότερες επιλογές. Με τον Πούτιν, ή μόνη της; Με την Αγία Ρωσία του πιό άγριου καπιταλισμού σήμερα στον Κόσμο, ή μόνη της με μία ευάλωτη λίρα και μερικά εκατομμύρια κυβικά φυσικού αερίου;
Η Κύπρος ξεπουλάει όσο-όσο την προίκα της. Σε τέτοιες συνθήκες οποιοσδήποτε αγοραστής θα έκανε πάρτυ. Ιδίως όταν αυτός είναι και ο μοναδικός. Και δεν είναι και βέβαιο ότι θα αγοράσει όσα προσφέρουν (όσο-όσο) οι Κύπριοι.

Από την ασφυκτική εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Κύπρος δείχνει να προτιμά τη ρωσική δεσποτεία ή ακόμη και τη μοναξιά. Την ίδια ώρα, οι πολίτες της στέλνουν ένα ηχηρό «ναι» στο ευρώ. Την ίδια ώρα, οι Κύπριοι λένε «ναι» στην Ευρωζώνη. Αν αυτό όλο, δεν είναι μια φάρσα της ιστορίας τότε τι είναι;

Το νέο Κυπριακό στη συγκεκριμένη συγκυρία, δείχνει να βολεύει και την ελληνική πολιτική τάξη. Κουράστηκαν κυβέρνηση και αντιπολίτευση με τα ίδια και τα ίδια. (Διαθεσιμότητες, λαγκαρντολογία κλπ). Τώρα το νέο Κυπριακό είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να ανασάνουν και οι δικοί μας παίκτες της πολιτικής. Έχει ξαναγίνει αυτό. Είχαμε ξαναφύγει από τη δύσκολη εσωτερική ατζέντα, είχαμε ξανασπάσει τον καθρέφτη επειδή δεν μας άρεσε αυτό που βλέπαμε και ξεφύγαμε με πρόσχημα το Κυπριακό. Τότε μάλιστα, ήταν και η πρώτη φορά που η ελληνική Αριστερά έκανε μια τομή: Εμβαπτίστηκε στην εθνικοφροσύνη της Δεξιάς με πρόσχημα το Κυπριακό. Θυμάστε πότε;

Γι αυτό σας λέω ότι ζούμε μια φάρσα. Διότι τα έχουμε ξαναζήσει αυτά. Στο πρώτο Κυπριακό.
Κι επειδή σήμερα δεν υπάρχει ούτε Γρίβας, ούτε Παλάτι, ούτε Μακάριος στην Κύπρο, δεν μπορεί παρά να ζούμε τη φάρσα της Ιστορίας.

Νομίζουμε ότι είμαστε τραγικά υποκείμενα μιας κρίσης, ίσως όμως και να είμαστε και κάπως αστείοι. Ίσως κάποιοι που μας ξέρουν καλά καμμιά 30νταριά χρόνια να βλέπουν και μια άλλη εικόνα από αυτή που εμείς έχουμε για τον εαυτό μας. Στο κάτω-κάτω κι εμείς βλέπουμε τους Γερμανούς διαφορετικά από ότι εκείνοι τον εαυτό τους.

Πολλές φορές έχω την εντύπωση ότι χάνουμε το βασικό ερώτημα. Υπάρχει ένα υπερεθνικό πείραμα σε εξέλιξη. Με όλα τα στραβά του και τις αδικίες του και τα λάθη του και τις βραδυπορίες του. Αλλά και με τη σταθερότητα και την ευμάρεια αλλά κυρίως τη σταθερότητα που μας χάρισε η συμμετοχή μας σ αυτό το πείραμα. Η οποία επίσης, η κυρπιακή συμμετοχή στο υπερεθνικό πείραμα διασφάλισε την ακεραιότητα της σημερινής κυπριακής δημοκρατίας αλλά και της προσέφερε ευκαιρίες να ισχυροποιηθεί διπλωματικά. Αυτά, δηλαδή, η διασφάλιση της επιβίωσης της Κυπριακής δημοκρατίας είναι κατακτήσεις που δεν αποτιμώνται σε 5,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι Γερμανοί κι άλλοι βόρειοι συμπολίτες μας μπορεί να έχουν το περιθώριο να βλέπουν τα πράγματα στην Κύπρο αφ υψηλού και με ευμετάβλητες διαθέσεις αλλά αυτοί δεν ρισκάρουν, έτσι δείχνουν να πιστεύουν, παρά 5,2 δισ ευρώ. Ή μερικά περισσότερα. Αλλά οι Κύπριοι φοβάμαι ότι στον αγώνα για την επιβίωση των τραπεζών τους ρισκάρουν πολλά περισσότερα. Και οι θεατρινισμοί της κυπριακής κυβέρνησης να μην ψηφίζει ούτε η ίδια το σχέδιο που εισηγείται στη Βουλή, είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.