Η παράσταση της εβδομάδας

Το έργο "Πατρίδες" των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, είναι η παράσταση της εβδομάδας από τον Αθήνα 984.
           
                                                        της Κωνσταντίνας Βρεττού

Εθνικό Θέατρο, κτίριο Τσίλερ, Πλατεία Ομονοίας. Πέμπτη, 9 παρά τέταρτο το βράδυ. Σπάνια έχω βρεθεί τέτοια ώρα σ' αυτό το σημείο της Αθήνας και οφείλω

Στην Αγίου Κωνσταντίνου, σχεδόν έξω από την είσοδο του Θεάτρου είχαν βάρδια δυο - τρείς αστυνομικοί. "Πώς είναι τα πράγματα εδώ; Έχετε φασαρίες;" τους ρωτώ. "Από λίγες έως τίποτα" μου απαντά ο νεαρός ένστολος, για να επιβεβαιώσει τις πρώτες μου εντυπώσεις.

Στο φουαγιέ ο κόσμος ήταν αρκετός και ακόμη περισσότερος όταν μπήκαμε στην Nέα Σκηνή. Ηλικιωμένοι, μεσήλικες, νέοι από 20 μέχρι 35 χρονών. Γεμάτη η αίθουσα."Τελικά σε ποιούς απευθύνεται αυτό το έργο;", σκέφτηκα για να απαντήσω στον εαυτό μου "Σε όλους", όταν τελείωσε πια η παράσταση.

Το σκηνικό άμεσα συνδεδεμένο με το θέμα του έργου: μπαγκάζια, βαλίτσες, μπαούλα στοιβαγμένα, ό,τι μπορεί να αποθηκεύσει το υλικό παρελθόν ενός ανθρώπου που κάνει μια νέα αρχή με προορισμό το γνωστό - άγνωστο. Στην μέση της σκηνής ένα  τμήμα από μια σιδηροδρομική τροχιά. Κομμένη στα δύο, ακριβώς όπως η ζωή του μετανάστη.

Περίμενα να δω μια ιστορία με τον κλασσικό θεατρικό κανόνα: αρχή, μέση, τέλος. Όμως αυτό που παρακολουθήσαμε επί σκηνής, ήταν πολλές ιστορίες με αρχή και μέση αλλά χωρίς τέλος. Ίσως επειδή η ιστορία του μετανάστη, δεν έχει. Αν είχε, αυτό θα μπορούσε να είναι η επιστροφή του στην πατρίδα. Αλλά ποια είναι η πατρίδα; Εκείνη που σε γεννά ή εκείνη που σε θρέφει; Εκείνη που σε διώχνει ή εκείνη που σε βαφτίζει "ξένο"; Εύστοχος ο τίτλος...

Στην παράσταση "Πατρίδες" θα παρακολουθήσετε με αφηγηματικό τρόπο τις ιστορίες ανθρώπων που μηδένισαν το κοντέρ της ζωής τους για να ξεκινήσουν από την αρχή. Περιπετειώδεις, πικρές, ανατριχιαστικές και τόσο αληθινές που οι θεατές σκούπισαν όχι λίγες φορές κάποιο "αδέσποτο" δάκρυ.

Ιστορίες (οι περισσότερες Ελλήνων) που μας μεταφέρουν τουλάχιστον εξήντα χρόνια πίσω και άλλες που μας περιγράφουν την ίδια θλιβερή αλλά σημερινή πραγματικότητα.

Επί σκηνής βρίσκονται οκτώ ηθοποιοί, οι τρεις εκ των οποίων ερασιτέχνες: ο Μπακάρ από τη Σύρια που είναι υδραυλικός, ο Ιρφάν από το Πακιστάν που είναι αχθοφόρος και ο Μπαρκάτ από το Αφγανιστάν που είναι οικοδόμος. Και οι τρεις παίρνουν μαθήματα  ελληνικής γλώσσας αλλά και θεάτρου από το ειδικό σχολείο που λειτουργεί στον πολυχώρο "Συνεργείο", της Γιολάντας Μαρκοπούλου. Φυσιογνωμίες οι οποίες γίνονται ακόμη πιο συμπαθείς τόσο λόγω της προσπάθειάς τους να μιλήσουν στην ελληνική γλώσσα και μάλιστα μπροστά σε κοινό όσο και για την υποψία μας ότι κάποια από τις ιστορίες που μας περιγράφουν θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η δική τους.

Οι κωμικές"ανάσες" με σκοπό την αποφόρτιση ισορροπούν σωστά, αφήνοντας ωστόσο ευγενικά την συγκίνηση να έχει τον πρώτο ρόλο. Πολύ καλό