Η Σπιναλόγκα του Τσόκλη

Ο Κώστας Τσόκλης εμπνεύστηκε από τον ανθρώπινο πόνο και μεταμόρφωσε την Σπιναλόγκα, σε ένα τεράστιο έργο τέχνης.

Κατασκευές μεγάλων διαστάσεων, τεράστιες εγκαταστάσεις, τρισδιάστατα ζωγραφικά έργα και περφόρμανς, αφηγούνται τη ζωή των ανθρώπων, που εξαιτίας της αρρώστιας τους, έζησαν απομονωμένοι από το 1904 έως το 1957 στο νησί των λεπρών, όπως την έλεγαν, στην είσοδο του οποίου, υποδέχεται το κοινό ένας Σταυρός, ως σύμβολο μαρτυρίου.

Να σημειώσουμε ότι είναι η πρώτη φορά που τα 85 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα του αρχαιολογικού χώρου της Σπιναλόγκας, δίνονται

Ο Κώστας Τσόκλης, μίλησε στον Αθήνα 9.84 και στη Βάνα Λυκομήτρου.

«Είναι μια εκμετάλλευση που κάνει η τέχνη στις πηγές έμπνευσής της. Και καθώς οι πηγές έμπνευση της τέχνης είναι περισσότερο η δυστυχία παρά η ευτυχία, αρέσκεται να περιφέρεται γύρω από τη δυστυχία, την ασυνέπεια, την ανηθικότητα, τους πολέμους.. Είναι ένα κακό πράγμα η τέχνη. Εμπνέεται από όλα. Και από το καλό και από το κακό. Νομίζω λιγάκι κι εγώ εκμεταλλεύομαι τώρα το βάρος που έχει το νησί, από την ίδια την ιστορία του, για να μιλήσω περί τέχνης και μέσω αυτής να μιλήσω και για τον εαυτό μου.
Τα λέω όλα αυτά γιατί ήδη, καθώς έχουν περάσει τα εγκαίνια, βρίσκομαι πια έξω από το έργο (ένα τεράστιο έργο δεν είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, ίσως δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Στην Ελλάδα σίγουρα δεν έχει γίνει), είμαι θεατής τώρα κι εγώ, οπότε έχω μια δυσκολία να μιλήσω για αυτό.. γιατί μιλάει το ίδιο το έργο.
Έχω μέσα μου μια ελπίδα ότι κάποιους έπεισα, άλλα κι έναν φόβο μήπως πρόδωσα».

Να προδώσατε γιατί..;
«Καμιά φορά καταπιάνεσαι με τόσο ιερά πράγματα για να καλύψεις τις δικές σου δημιουργικές ανάγκες, που όταν δεν τα καταφέρνεις, είναι μια προδοσία».

Το έργο σας, με ποιον τρόπο μιλάει για εσάς;
«Όταν βλέπουμε ένα έργο αξίας, λέμε είδα έναν Πικάσο, είδα έναν Βαν Γκογκ.. Μιλάμε όμως για το έργο που έχει φιλοτεχνήσει ο καλλιτέχνης και ξεχνάμε πολλές φορές την πηγή της έμπνευσής του, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ έντονη, ιδιαίτερα βεβαρημένη. Άνθρωποι υπέφεραν στη Σπιναλόγκα, σάπιζαν.. Ίσως να φαίνομαι παράξενος στην ομιλία μου, αλλά θέλω να μπορώ να ξαναρχίζω, να βλέπουμε τα πράγματα από την αρχή».

Η τέχνη θρέφεται από τα άκρα;
«Ναι. Χωρίς να έχει καμία ηθική. Σκεπτόμουν αυτές τις ημέρες, αν υπάρχει πιο βίαιο έργο από τον Εσταυρωμένο Χριστό. Ένα πρόσωπο που είναι θείο κατ' εμάς, το οποίο έχει σταυρωθεί με καρφιά στα χέρια, σκισμένα τα πλευρά Του, να τρέχουν αίματα, ένα ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι.. και λέω -τώρα που ανακατεύτηκα με τη Σπιναλόγκα και τα είδα όλα αυτά- πόσο άγριος είναι ο άνθρωπος..! Πόσο κοιτάει να κερδίσει από το σοκ που δημιουργεί ο πόνος των άλλων! Έχετε σκεφτεί ποτέ, πόσο βίαιη είναι η εικόνα του Εσταυρωμένου Χριστού;! Μετά σκεφτόμουνα τον Πικάσο με την Γκουέρνικα.. Ουσιαστικά σκιαγραφεί την καταστροφή μιας πόλης. Εμπνέεται από πράγματα βίαια ο άνθρωπος».

Όταν