Μερικές σκέψεις μετά την Κυριακή 18/3

του Βαγγέλη Καργούδη

Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με την προσθήκη καί τινος άλλου πολιτικά πρόθυμου, μπορεί, μέσα από τις απαντήσεις που θα δώσει ο λαός μας μέσα από τις κάλπες στις επικείμενες γενικές εκλογές, να προκύψει σαν η βέλτιστη κατ' οικονομία λύση. 

α) Είναι αδιαμφισβήτητη επιτυχία για το ΠΑΣΟΚ και τον Βαγγέλη Βενιζέλο,

τόσο το μέγεθος της προσέλευσης στις διαδικασίες για την ανάδειξη της νέας κομματικής ηγεσίας, όσο και το γεγονός ότι, ακριβώς αυτή η μαζική προσέλευση, δείχνει να ακύρωσε ακόμα και τις όποιες σκέψεις, -πόσο μάλλον τις απόπειρες- για τη δημιουργία επεισοδίων, επιτρέποντας έτσι να ολοκληρωθεί ομαλότατα μια διαδικασία που προοιωνιζόταν προβλήματα και περιπλοκές.

Είναι επίσης σαφές, ότι αυτή η εσωκομματική διαδικασία, μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να λειτουργήσει για το πρώην κυβερνών κόμμα, σαν πολλαπλασιαστής μεγεθών όπως η συσπείρωσή του, το μέγεθος της πολιτικής του επιρροής, αλλά και το ηθικό των μελών και των στελεχών του. Πράγμα εξαιρετικά σημαντικό, αφού η συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος, είχε επιδράσει παραλυτικά στον ψυχισμό των ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εμπλέκονταν στη δράση κομμάτων και φορέων

β) Το γεγονός ότι το μέγεθος της προσέλευσης δείχνει να αιφνιδίασε δημοσκόπους και δημοσιολογούντες, -άλλους εξ αυτών ευχάριστα, άλλους δυσάρεστα, και μερικούς, έως και εφιαλτικά- αν μάλιστα συνδυαστεί και με την ομολογία των πιο έγκυρων από τους πρώτους, ότι η επίμονη άρνηση των πολιτών να απαντούν σε έρευνες ανίχνευσης των προθέσεών τους στις επικείμενες εκλογές, μόλις και αφήνει το περιθώριο για τη συγκρότηση κάποιων στοιχειωδώς αξιόπιστων πολιτικά & οριακά αποδεκτών επιστημονικά δειγμάτων μέτρησης, μάλλον αδυνατίζει δραματικά την πιθανότητα να «πέφτουν μέσα» οι ποικίλες δημοσκοπήσεις «μετά αναγωγών ή άνευ», στην καταμέτρηση των προθέσεων των πολιτών, και των διαθέσεών τους απέναντι στους πολιτικούς φορείς που θα διεκδικήσουν την ψήφο τους.

γ) Η αδράνεια  σαν δύναμη ανάσχεσης ορισμένων από τις ταχύτατα επερχόμενες εξελίξεις, αλλά, κυρίως, οι βαθείς δεσμοί, που έχουν διαχρονικά εγκαταστήσει με τις κοινωνικές ομάδες οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες-παρατάξεις, θα ελαττώσουν, κατά τα φαινόμενα, δραματικά, τις μεγάλες φθορές που αυτές έχουν αναμφισβήτητα υποστεί.

Σαν οι κατ εξοχήν -αν όχι αποκλειστικοί- διαχειριστές της διακυβέρνησης της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, που, σωστά ή λάθος, θεωρείται η κύρια υπεύθυνη για τη δεινή δοκιμασία που περνάει ο σημερινός Έλληνας στην εξαιρετικά γκρίζα, τη βασανιστική καθημερινότητά του.

δ) Η διακυβέρνηση Παπαδήμου, φαίνεται να έχει, εν τέλει, παγιώσει, στο ελάχιστο, συγκριτικά, χρονικό διάστημα που άσκησε την εξουσία, την πεποίθηση, πως, η διαμαρτυρία, η οργισμένη θυμική αντίδραση, και ίσως και εκείνο το αυτοκτονικό «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» που οδηγούσε «θριαμβευτικά» τσιφ! στην επιλογή από τη χώρα μας της μονομερούς στάσης πληρωμών, σαν δίκαια -υποτίθεται- ανταπόδοση στ