Μια δύσκολη εκπνοή του χρόνου

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Ζούμε τις τελευταίες ημέρες, του τελευταίου μήνα του δύσκολου 2013. Αυτές τις ημέρες σε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά έρχονται οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, των τηλεπικοινωνιών, του νερού, τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων και η δόση των φόρων. Όλοι αυτοί οι «λογαριασμοί» όπως τους αποκαλούμε στην καθημερινή μας ζωή, θα πρέπει να πληρωθούν από το ισχνό

πλέον οικογενειακό εισόδημα.
Είναι προφανές, ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάποιοι λογαριασμοί θα πληρωθούν, κάποιοι όμως θα μείνουν απλήρωτοι. Απλά και μόνο γιατί το διαθέσιμο εισόδημα δεν επαρκεί για την κάλυψη όλων των υποχρεώσεων και, συνάμα, μια σχετικώς αξιοπρεπή διαβίωση των νοικοκυριών.

Το 2013 θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά φορολογικής αφαίμαξης των συνήθων φορολογικών υποζυγίων αυτής της χώρας, ήγουν, των μισθωτών και των συνταξιούχων, οι οποίοι, για άλλη μια φορά, κατέβαλαν, το μεγαλύτερο μέρος των εισπραχθέντων φόρων από το κράτος.

Για άλλη μια φορά οι γνωστοί καταφερτζήδες ξεγέλασαν την κοινωνία και χλεύασαν τους υπόλοιπους. Για άλλη μια φορά, επαναλήφθηκε το γνωστό σκηνικό της παράλογης κοινωνικής αδικίας. Για άλλη μια φορά κάποιοι ήπιαν το πανάκριβο ποτό τους στην υγεία των κορόιδων.

Παράλληλα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα ψοφοδεές και δειλό, δε τόλμησε να πειράξει το παραμικρό στο πελατειακό του κράτος, αυτόν τον αδηφάγο σύγχρονο Λεβιάθαν. Γιατί κανείς δεν μπορεί να ψελλίσει την παραμικρή αιτιολογία ύπαρξης της «Ελληνικό μονοπώλιο Α.Ε», όταν η συλλογή δασμών από τα σπίρτα, το φωτιστικό πετρέλαιο, τις τράπουλες χαρτοπαιξίας, το αλάτι κλπ, έπαψε να γίνεται από το 1977, σε τι χρησιμεύει η ύπαρξη αυτού του δημόσιου οργανισμού. Παρόμοια παραδείγματα μπορούν να αναφερθούν στην τάξη όχι των δεκάδων ή των εκατοντάδων, αλλά των χιλιάδων.

Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά ανά την επικράτεια, δε ξέρουν τι να κόψουν για να περισσέψουν χρήματα να πληρωθούν όλες αυτές οι υποχρεώσεις έναντι του κράτους. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, κόβουν κυριολεκτικά από τη διατροφή της οικογένειας τους, προκειμένου να είναι εντάξει ως πολίτες αυτού του κράτους. Μόνο που το κράτος αυτό δεν είναι εντάξει απέναντι τους.

Η κατάρρευση, ελλείψει κονδυλίων, των δομών κοινωνικής πρόνοιας, η νέα φτώχια που αναδύεται από τον ερειπιώνα της κρίσης, η αδυναμία της κοινωνίας να αντιμετωπίσει την περιθωριοποίηση ενός τμήματος της, είναι η εικόνα που θα θυμόμαστε με την εκπνοή του 2013. Είναι η εικόνα της αποτυχίας του πολιτικού συστήματος, στο σύνολο του, να διαχειριστεί τη κρίση στοιχειωδώς δίκαια. Αυτό το πικρό αίσθημα, ότι τα επίχειρα της κρίσης καλούνται να τα πληρώσουν εκείνοι που φταίνε λιγότερο από όλους για την δημιουργία της, είναι η διαλυτική δύναμη κάθε προσπάθειας ανάταξης της οικονομίας και ανόρθωσης της κοινωνίας. Όσο το αίσθημα αυτό παραμένει κυρίαρχο σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο κίνδυνος για το πολιτικό σύστημα να διολισθήσει σε ακραίες πολιτικές επιλογές.