Μια τρελή «Οδύσσεια»

Σε νέες περιπέτειες οι Locomondo, οι οποίοι φέτος συμπλήρωσαν δέκα χρόνια μουσικής παρουσίας και το γιόρτασαν με ένα μεγάλο και ξέφρενο πάρτι στην Τεχνόπολη του δήμου Αθηναίων.

Έχοντας πλέον και «επισήμως» την «Οδύσσεια» στις αποσκευές τους, ξεκινούν για νέες εμπειρίες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και ο Μάρκος Κούμαρης, μίλησε γι αυτές στον Αθήνα 9.84 και στον Αίαντα Αρτεμάκη.

Ερ.

Ποιοι είναι οι Locomondo; Πότε δημιουργήθηκε το συγκρότημα και πώς; Ποια είναι η ιστορία σας;
Μ.Κ.: «Οι Locomondo είναι ουσιαστικά ένα σχήμα που αποτελείται από έναν πυρήνα επτά ατόμων. Ιδρυτικά μέλη είναι ο Γιάννης Βαρνάβας και εγώ. Κατόπιν οι Σπύρος Μπεσδέκης (μπάσο), Σταμάτης Γούλας (πλήκτρα), Θανάσης Ταμπάκης (ηχοληψία), Στρατής Σούντρης (drums), Μιχάλης Μουρντζής (κρουστά). Πέρα όμως από αυτό, έχουμε «guest» μουσικούς με τους οποίους συνεργαζόμαστε χρόνια. Είναι στα πνευστά, ο Νίκος Βλάχος κι ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος τρομπέτα και τρομπόνι αντίστοιχα. Και ο Δημήτρης Γιάσας στο βιολί».

Ερ.: Πώς ξεκίνησε η ιδέα για το συγκρότημα; Δηλαδή μια ωραία ημέρα είπατε, και δεν κάνουμε ένα συγκρότημα;
Μ.Κ. «Ουσιαστικά είχαμε γνωριστεί, δηλαδή εγώ είχα γυρίσει από την Γερμανία όπου δούλευα ως μουσικός, για τη θητεία μου στο στρατό. Εκεί γνώρισα τον Γιάννη Βαρνάβα και αρχίσαμε στα κενά μας και παίζαμε τραγούδια που είχε γράψει ο ένας και ο άλλος και είδαμε ότι έχουμε πολύ κοινό γούστο και σκεφτήκαμε να φτιάξουμε ένα συγκρότημα. Και έτσι μέσα από τον στρατό ουσιαστικά αρχίσαμε. Γνωρίσαμε και άλλα άτομα στην πορεία, βγαίνοντας (σ.σ. από τον στρατό) και πολύ σύντομα μας ζήτησε ο Άκης Γκολφίδης να γράψουμε ένα «demo» ή έναν πρώτο δίσκο. Και ήταν πολύ ευτυχής αυτή η συγκυρία».

Ερ.: Το όνομα πώς προέκυψε;
Μ.Κ.: «Το όνομα είναι ένας ιταλοϊσπανισμός. Όπου «Loco» θα πει τρελός στα ισπανικά. Και «mondo» θα πει κόσμος στα ιταλικά. Δηλαδή είναι «τρελός κόσμος» μαζί ουσιαστικά. Μιλάει για την τρέλα που επικρατεί στην ανθρωπότητα, είναι η μία άποψη και από την άλλη όμως ότι με μία σωστή δόση τρέλας μπορεί κάποιος να ανταπεξέλθει από τα προβλήματα».

Ερ. Αν και η reagge στην Ελλάδα έχει συνδεθεί με το καλοκαίρι, οι Locomondo δημιουργούν «καλοκαίρια» σε κάθε συναυλία τους και ας έχει 10 βαθμούς έξω. Από πού πηγάζει αυτή η όρεξη και η ενέργεια;
Μ.Κ.: «Κοίτα γενικά η reagge είναι μουσική που γεννήθηκε στην Τζαμάικα. Είναι μουσική που ξεπερνάει τον απλό, ευχάριστο καλοκαιρινό ήχο. Και αυτό γιατί έχει συνδεθεί και με πολιτικοκοινωνικά αλλά και με θρησκευτικά μηνύματα όταν είχε πρωτοεμφανιστεί. Με κύριο και πιο γνωστό εκπρόσωπο της, τον Bob Marley. Από εκεί και πέρα, στην χώρα μας είχε λίγο συνδεθεί με το καλοκαίρι και μια ευχάριστη διάθεση ας πούμε, και με καφέδες στην παραλία. Αλλά αυτό είναι ένα πολύ μικρό μέρος τής όλης μουσικής. Εμείς επηρεαζόμαστε από αυτό το είδος μουσικής για να περιγράψουμε την ζωή και όλα, μέσα από τα δικά μας μάτια. Και από εκεί και πέρα, αυτό που μας έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το πώς πραγματικά μπορείς με αυτές τις ευχάριστες μελωδίες να πεις πάρα πολύ σοβαρά πράγματα. Δηλαδή είναι ένας συνδυασμός. Από τη μία εστιάζεις πάρα πολύ στην θετική εξέλιξη των πραγμάτων για να πάρεις θάρρος και να συνεχίσεις. Και από εκεί και πέρα, τα μηνύματα που περνάει αυτή η μουσική, νομίζω ότι είναι απλά και ειλικρινή. Εμάς, αυτό που πραγματικά μας ενδιαφέρει στις συναυλίες, είναι να μεταφέρουμε ένα αίσθημα θετικής ενέργειας, το οποίο το έχουν όλα τα παιδιά στο συγκρότημα πιστεύω, αλλά σε συνδυασμό με την ενέργεια του κοινού πολλαπλασιάζεται. Και έτσι προσπαθούμε τις συναυλίες μας να τις κάνουμε ένα ωραίο πάρτι, περνώντας όμως καλά και με τους στίχους μας να περάσουμε πολλά από τα μηνύματα που θέλουμε να μοιραστούμε με το κοινό».

Ερ.: Νέος δίσκος, «10 χρόνια Οδύσσεια». Ο νέος δίσκος βγάζει μια μελαγχολία. Αργεί η επιστροφή στην Ιθάκη; Και υπήρξαν φορές που σκεφτήκατε: Δε πάει άλλο;
Μ.Κ.: «Κοίτα, ο τίτλος ουσιαστικά προέκυψε από τον στίχο του τραγουδιού, Οδύσσεια, ο οποίος ονομάστηκε αργότερα έτσι, γιατί το ρεφρέν μιλούσε για τις μουσικές μας επιρροές: Rap, Ska, Reagge, Hip Hop, One Drop. One Drop είναι ας πούμε μία από τους ρυθμούς της Root Reagge. Σίγουρα όμως είναι ένας δίσκος λίγο πιο μελαγχολικός, λίγο πιο σκεπτικός από τους προηγούμενους. Αν και, αν δεις τους προηγούμενους δίσκους στιχουργικά, παρόλο που με την πρώτη ακρόαση μπορεί να φαινόντουσαν ένα ελαφρύ άκουσμα, περιείχαν μεγάλη κοινωνική κριτική και αμφισβήτηση. Ακόμα και κομμάτια όπως το «Δε κάνει κρύο στην Ελλάδα» και το «Trendy Λίτσα» ήταν κοινωνικά κομμάτια. Δεν ήταν επιφανειακά. Βέβαια καμιά φορά, ξέρεις, και ο κόσμος ακούγοντας το ρεφρέν δεν θέλει να κάνει τον κόπο να δει, τι λέει παραπέρα. Αλλά πιστεύω ότι είναι στο ίδιο ύφος όπως πάντα. Απλά διαλέξαμε λίγο διαφορετικά μουσικά οχήματα αυτήν την φορά. Δηλαδή, είχαμε πολλά κομμάτια σε ύφος Country, το οποίο το κάναμε γιατί εξυπηρετούσε πολύ την διαδικασία της διήγησης μιας ιστορίας. Δηλαδή η Country είναι μία κατεξοχήν μουσική για να αφηγηθείς μουσικά μια ιστορία. Είναι ένα πολύ ωραίο όχημα. Μας αρέσει βέβαια και ο Johnny Cass και πολύ άλλοι τραγουδιστές της Country. Αλλά είχε και άλλα κομμάτια. Όπως το «Έχω ταξιδέψει», που είναι ένας ρυθμός από τις Άνδεις. Ήταν λίγο διαφορετικός αλλά είχαμε πολύ ανάγκη να βγάλουμε έναν τέτοιον δίσκο. Τώρα, όσον αφορά την «Ιθάκη», νομίζω ότι τα δέκα χρόνια για εμάς είναι ένας σταθμός αλλά όχι μία λήξη. Δηλαδή δεν είναι ένας προορισμός, ότι έχουμε φτάσει κάπου. Απλά είμαστε σε έναν σταθμό και συνεχίζουμε. Κάπως έτσι».
- Δέκα ωραία χρόνια, δηλαδή;
- «Ναι! Δέκα πολύ δημιουργικά χρόνια, γεμάτα περιπέτειες, ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν. Και ίσως μια μέρα τις καταγράψουμε σε ένα ντοκιμαντέρ. Γιατί, πραγματικά, οι περιπέτειες ήταν ποικίλες, ενδιαφέρουσες, αστείες, δύσκολες. Και ήταν πολύ ωραία χρόνια».

Ερ. Το 2003, θυμάμαι ένα χαρούμενο συγκρότημα, με αρκετό κόσμο να μαζεύεται γύρω από την σκηνή. Φανταζόσασταν τότε το ταξίδι στην Τζαμάικα ή τη συμμετοχή σας στο Rockwave;
Μ.Κ.: «Όχι. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν φαντάζεσαι, τι μπορεί να ακολουθήσει. Απλά προσπαθείς να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς και όταν προκύπτουν οι ευκαιρίες πρέπει να αποφασίσεις: Θα κάνεις κάτι ή δε θα κάνεις. Η Τζαμάικα ήταν βέβαια μια πρόταση που ήρθε από ένα άτομο με μεγάλη ιστορική βαρύτητα, ιδίως στην Reagge Μουσική. Επρόκειτο για τον τρομπονίστα της δεκαετίας του 60' και 70' στην Τζαμάικα, τον Vin Gordon, που είχε παίξει μάλιστα και σε πολλές συναυλίες του Bob Marley. Ο οποίος όταν έπαιζε εκείνη την εποχή στην Αθήνα, μαζί με τους Skatalites, μας είχε προτείνει να πάμε στην Τζαμάικα, να ηχογραφήσουμε μαζί του. Μία τέτοια πρόταση, όσο δύσκολη και αν είναι, νομίζω, δεν την αφήνεις να περάσει έτσι. Από εκεί και πέρα, προέκυψαν και άλλα. Και η γνωριμία με τον Manu Chao ήταν πάρα πολύ σημαντικό γεγονός για εμάς. Νομίζω ότι αυτά τα δύο γεγονότα επηρέασαν πάρα πολύ το παίξιμο του συγκροτήματος».

Ερ. Στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων, 1η Ιουλίου, όταν παίξατε, ο κόσμος ζήταγε τραγούδια όπως το «Χέρια σαν αυτά», « Ο Γλάρος » και όχι μόνο το «πίνω μπάφους και παίζω pro». Αυτή η αλλαγή πως σας φαίνεται;
Μ.Κ.: «Κοίτα, έχει παρατηρηθεί αρκετά νωρίς ότι δόξα τω θεώ, δεν είμαστε ένα συγκρότημα που βασίζεται σε ένα ή δύο επιτυχίες, από ότι έχουμε καταλάβει. Δηλαδή υπάρχει μία ευρεία γκάμα τραγουδιών και μία ευρεία γκάμα γούστου τελικά στον κόσμο που σε κάποιον του αρέσουνε άλλα κομμάτια πιο πολύ, άλλος τρελαίνεται για άλλα. Εντυπωσιακό για εμάς είναι η αγάπη που δείχνει ο κόσμος για τα κομμάτια αυτά. Είναι πάρα πολύ ωραίο συναίσθημα, γιατί ξέρεις, όταν κάποιος γράφει κομμάτια, βασικά γράφει από μία προσωπική του ανάγκη. Όταν αυτό ξαφνικά καταλήγει να γίνει ανάγκη και κάποιου άλλου, είναι πολύ ενδιαφέρον και θετικό για ένα συγκρότημα. Δηλαδή βλέπεις ότι πολλές φορές ο τρόπος που βλέπει κάποιος τα πράγματα δεν είναι μόνος του. Και άλλοι τα βλέπουν το ίδιο. Βέβαια ενδιαφέρον είναι ότι όλα αυτά τα πράγματα, αυτά τα κομμάτια, έγιναν γνωστά μετά από μεγάλο διάστημα. Δεν ήταν ότι βγήκαν ένα καλοκαίρι και αμέσως έγιναν γνωστά. Τα κομμάτια που ανέφερες ας πούμε, ακριβώς επειδή εμείς δεν είχαμε τεράστια προβολή από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, ο κόσμος τα ανακάλυπτε από τις συναυλίες και το Youtube. Και τα έκανε δικά του, ψάχνοντας να τα βρει. Ίσως και για αυτό να του μένει και κάτι παραπάνω. Δεν ξέρω».

Ερ. Ναρκωτικά και Locomondo. Έχουν ειπωθεί πολλά, φήμες; Αλήθειες; Ή είστε θύμα της υπέρ προβολής του συγκεκριμένου τραγουδιού και των στερεότυπων της κοινωνίας μας;
Μ.Κ.: «Εγώ νομίζω ότι έχει να κάνει πολύ με τα στερεότυπα που ακολουθούν την Reagge. Ο άλλος δηλαδή, ο ακροατής, πολλές φορές τείνει να βγάλει απλοϊκούς συνδυασμούς. Αν έχεις για παράδειγμα αυτά τα μαλλιά και παίζεις αυτή την μουσική, αυτομάτως είσαι σε αυτήν την κατηγορία. Εμείς, αυτό που έχουμε πει για το συγκεκριμένο κομμάτι πολλές φορές είναι ότι πρόκειται για την περιγραφή μιας κατάστασης, όπως ήταν και δεκάδες άλλα κομμάτια που έχουμε γράψει. Όπως είναι το Trendy, το Brain Control, το Σεξ στο Διαδίκτυο. Τελικά όμως, βλέπεις ότι η κοινωνία επιλέγει το κομμάτι που έχει περισσότερο ανάγκη. Γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κάποιο άλλο, αν η ανάγκη ήταν ανάλογη. Έτσι πιστεύω εγώ. Αν δει κάποιος όλη την δισκογραφία του συγκροτήματος, είναι εμφανές ότι ουσιαστικά είμαστε υπέρ της ζωής, της κοινωνικότητας, του έρωτα και γενικά της υγείας. Από εκεί και πέρα, είναι ένα μεγάλο θέμα τα ναρκωτικά, που δεν νομίζω ότι μέσα από ένα τραγούδι ας πούμε μπορείς να πεις ότι το σχολιάζεις αρκετά».

Ερ. Η κρίση πως σας έχει επηρεάσει;
Μ.Κ.: «Η κρίση είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε όλη την χώρα, σε όλη την Ευρώπη, σε όλον τον κόσμο. Δηλαδή, δεν είναι καθαρά ελληνικό φαινόμενο. Η κρίση αυτήν την στιγμή είναι κάτι που βλέπουμε να επηρεάζει πάρα πολλούς ανθρώπους στον πλανήτη. Εννοείται ότι και στον δικό μας περίγυρο υφιστάμεθα ότι υφίστανται και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Αυτό που κοιτάμε να κάνουμε είναι: Έχουμε μειώσει πάρα πολύ τα εισιτήρια σε βαθμό που εμείς ουσιαστικά επωμιζόμαστε όλη αυτήν την απώλεια για να μπορέσει ο κόσμος να έρχεται φθηνά στις συναυλίες. Ενώ η παραγωγή μας είναι γύρω στα 15 άτομα, δεν έχουμε διώξει κανένα παιδί. Οπότε όλοι παίρνουμε λιγότερα χρήματα με σκοπό να έχουν όλοι δουλειά και όλοι να μπορούν να έρχονται στις συναυλίες μας. Και από εκεί και πέρα κοιτάμε, όπως είπαμε, να επικεντρωθούμε στα θετικά πράγματα, γιατί η ψυχολογία είναι πολύ σημαντική».

Ερ. Τι θα συμβουλεύατε τους νέους μουσικούς;
Μ.Κ.: «Δεν ξέρω αν είμαστε σε θέση να δώσουμε κάποια συμβουλή. Γιατί και ο δικός μας δρόμος ήταν πολύ διαφορετικός από των άλλων. Δηλαδή το συγκεκριμένο συγκρότημα πάντοτε διάλεγε τον δύσκολο δρόμο. Από τις δέκα προτάσεις που μας έλεγαν στις 9 λέγαμε όχι, με σκοπό να κρατήσουμε αυτό το στιλ που έχουμε ανεπηρέαστο. Είναι πολύ δύσκολο αυτήν την στιγμή να προσανατολιστεί εκεί. Με τον τρόπο που προβάλλεται η μουσική σήμερα. Εγώ θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που πιστεύει και να μην επηρεάζεται από μουσικά ρεύματα. Γιατί έχουμε δει πλέον ότι η μουσική βιομηχανία απορροφά κάθε καινούριο, υγιές και αυθεντικό είδος. Το κάνει δικό της για να το εμπορευματοποιήσει όσο πιο άμεσα μπορεί. Αυτό το πράγμα έχει ως αποτέλεσμα, να κουρεύονται όλες οι ατέλειες με σκοπό να παραχθεί ένα προϊόν που να μπορεί κάποιος να το εμπορευτεί καλύτερα. Έτσι λοιπόν χάνονται μεγάλα ταλέντα και αυθεντικές εκφράσεις. Πιστεύω δηλαδή ότι το 2013 αν εμφανιζόταν ένας Βαμβακάρης ή ένας Bob Dylan ο κόσμος δεν θα είχε πια τους υποδοχείς για να τους πάρει στα σοβαρά. Γιατί θα είχε συνηθίσει τα εφέ, τις εκρήξεις, τα σόου με τις ημίγυμνες χορεύτριες. Είναι δηλαδή πλέον το υπόβαθρο πολύ δύσκολο. Οπότε αυτό που θα έλεγα στα παιδιά είναι, να κάνουν αυτό που πιστεύουν χωρίς να κοιτάνε τι παίζει στα «mainstream» κανάλια. Πάρα πολύ υγιής προσπάθεια είναι το Schoolwave, που οργανώνεται κάθε χρόνο. Όπου μαθητικά συγκροτήματα από την Ελλάδα παρουσιάζουν την δουλειά τους. Και πραγματικά βλέπεις εκεί πάρα πολύ ωραία πράγματα, αυθεντικά, πολύ πρωτότυπα και νομίζω ότι αυτό είναι μια πάρα πολύ καλή προσπάθεια».

Ερ. Στις 19 Ιουλίου ταξιδεύετε στο 12ο Φεστιβάλ «Ήχοι του Δάσους», στο μαγευτικό οροπέδιο της Αγ. Τριάδας, στην Καλοσκοπή Φωκίδας. Τι θα ακούσει το κοινό;
Μ.Κ.: «Το κοινό θα ακούσει ένα πάρα πολύ έντονο πρόγραμμα όπως είναι αυτό του συγκροτήματος μας. Αλλά θα έχει και πολλά από τα καινούρια κομμάτια. Πέρυσι δεν είχαμε πάει, αλλά είχαμε ξαναπαίξει σε αυτό το φεστιβάλ. Ήταν πάρα πολύ ωραία. Ο κόσμος εκείνης της περιοχής ήταν... έτσι γουστάρουμε να τους ξαναδούμε γιατί ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο κοινό και έπαιζαν πολύ ωραία συγκροτήματα θυμάμαι. Γενικά ήταν πάρα πολύ ωραίο φεστιβάλ. Μακάρι να κρατήσουμε το δάσος έτσι όπως το βρήκαμε, μετά. Και να γιορτάσουμε όμορφα και ωραία».

Ερ. Τι να περιμένουμε στο μέλλον; Έχετε ήδη κάτι στα σκαριά;
Μ.Κ.: «Τώρα κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος, και η αλήθεια είναι ότι πολύ σύντομα θα βγάλουμε και κάτι ακόμα. Τον Αύγουστο, ταξιδεύουμε στο Αριάνο Φέστιβαλ, στην Ιταλία. Από εκεί και πέρα θα φτιάξουμε έναν δίσκο που θα κυκλοφορήσει μόνο στο εξωτερικό το φθινόπωρο. Και να πούμε ότι επιστρέψαμε και από μία πολύ επιτυχημένη περιοδεία στο εξωτερικό: Παρίσι, Βέλγιο, τέσσερις γερμανικές πόλεις, που ήταν σχεδόν όλες «Sold Out». Αυτό ήταν πάρα πολύ ευχάριστο. Και μετά πήγαμε και σε ένα πολύ ωραίο φεστιβάλ στην Ρωσία. Που λέγεται φεστιβάλ της «άγριας μέντας» (Φεστιβάλ Εθνικής Μουσικής «Άγρια Μέντα»). Παίξαμε στην κεντρική σκηνή, πριν την Sinéad O'Connor. Πάρα πολύ σημαντικό για εμάς και αυτό, και αυτή η εμπειρία. Γενικά αυτά είναι τα σχέδια μας. Από εκεί και πέρα ο κόσμος μπορεί να ενημερώνεται στο «Facebook Official» ή στο www.locomondo.gr».

Ερ. Θα ήθελα να μου πείτε μια στιγμή που σας έχει αποτυπωθεί στην μνήμη. Ένα περιστατικό αστείο, άσχημο, ο,τιδήποτε.
Μ.Κ.: «Υπάρχουν πάρα πολλά περιστατικά για εμάς. Ο καθένας θα σου πει και κάτι άλλο. Ένα πολύ σημαντικό για εμάς ήταν η συναυλία με τον Manu Chao στο Rockwave, που είχαμε την τύχη να την παρακολουθήσουμε από την σκηνή. Δηλαδή, είδαμε ακριβώς πως διαχειρίζονταν όλο αυτό. Αυτήν την υπέρογκη μάζα ας πούμε, επτά παιδιά χωρίς την βοήθεια κανενός πρόσθετου μέσου. Ήταν, νομίζω, μια εμπειρία που επηρέασε όλη την σκηνική μας παρουσία από εκεί και πέρα. Δηλαδή μάθαμε πάρα πολλά πράγματα. Και εκεί πέρα είδαμε πως μπορείς μόνο με την ψυχή και τη φωνή και την κιθάρα σου, να κάνεις αυτό το υπέροχο θέαμα. Χωρίς εφέ, χωρίς εκρήξεις, χορεύτριες και όλα αυτά που βλέπουμε σήμερα, με Led εικόνες και καπνούς και διάφορα. Ήταν πολύ σημαντική εμπειρία και φυσικά δεκάδες, εκατοντάδες άλλες εμπειρίες που κάποιος άλλος θα σου έλεγε κάτι άλλο πιο σημαντικό».
- Οπότε θα περιμένουμε το ντοκιμαντέρ για να τα μάθουμε.
- «Μακάρι, αυτό θέλει πάρα πολύ χρόνο αλλά είναι πράγματι κάτι που θέλουμε πάρα πολύ να κάνουμε».

Locomondo: Αστέρια στη Σκηνή