Μνήμες πάνω από την Κάλπη

του Μανώλη Κοττάκη

Από το 1986 που απέκτησα δικαίωμα ψήφου έχω ασκήσει το εκλογικό μου δικαίωμα 23 φορές σε εθνικές, ευρωπαϊκές και περιφερειακές εκλογές. Δεν έλειψα ούτε μία φορά από την κάλπη γιατί πάντοτε θεωρούσα πως όταν μας ρωτάνε - είναι που είναι λίγες οι φορές- εμείς πρέπει να τους απαντάμε. Όχι να απέχουμε. 

Με τα χρόνια η προσέλευση στην ψηφοφορία απέκτησε για μένα σημασία και για άλλους λόγους,

Κάθε φορά που ψηφίζω στην Κυψέλη Αίγινας ψάχνω τις παιδικές μου μνήμες στο σχολείο και το χωριό, τις εφηβικές μου μνήμες μέσα από την ατμόσφαιρα των εκλογών που ήταν πανηγύρι Δημοκρατίας, τις μνήμες που με διαμόρφωσαν ως πολίτη και με οδήγησαν να ψηφίζω με ένα σύνθετο κριτήριο: Εθνικό για την επιλογή παράταξης και τοπικό για την επιλογή Βουλευτή.

Ψάχνω τις μνήμες μου γιατί το εκλογικό τμήμα στο οποίο ψηφίζω στο δημοτικό σχολείο Κυψέλης με φέρνει κάθε φορά μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας της πρώτης δημοτικού του 1974. Το κτίριο δεν έχει αλλάξει παρά σε ελάχιστα πράγματα. Οι μαυροπίνακες  είναι πάντα εκεί, η υδρόγειος, η βιβλιοθήκη, όλα τα αντικείμενα (μόνο ο χάρακας του φρονηματισμού λείπει) για έναν περίεργο λόγο, λες και έχει σταματήσει ο χρόνος, το σχολείο μου είναι ακριβώς το ίδιο. Ακόμη και το λαδί χρώμα της εξωτερικής του όψης!

Και όση ώρα περιμένω στην ουρά με τους χωριανούς να πάρω ψηφοδέλτια και να μπω στο παραβάν σκέφτομαι την πρώτη μέρα εδώ πάνω στα παλιά βαριά ξύλινα θρανία με το βαθύ πράσινο χρώμα. Σκέφτομαι τους δασκάλους μου, τους Κώστα και Αγλαΐα Τσαφαρά, τον Παναγιώτη Λυκούρη, την Ελέσσα Φριλίγγου που πρόσφατα ανακάλυψα στα Κύθηρα. Σκέφτομαι τον ποδαρόδρομο που ρίχναμε κάθε πρωί με τα γειτονόπουλα από το Λεόντι μέχρι την Κυψέλη, μία ώρα, για να έρθουμε στο σχολείο. Σκέφτομαι την καθημερινότητα του σχολείου στη διοίκηση του οποίου μετείχαμε τότε. Στην αρχή κάθε εβδομάδας ο διευθυντής συγκροτούσε την ομάδα από έξι μαθητές των μεγαλύτερων τάξεων που αναλάμβανε -λεφτά δεν υπήρχαν!- την καθαριότητα στο προαύλιο, την λειτουργία του κυλικείου, την καλλιέργεια οπωροκηπευτικών (ναι, είχαμε κήπο), το τάισμα των ζώων (ναι είχαμε και από αυτά!). Σκέφτομαι την αμηχανία την ώρα της προσευχής, την έπαρση της σημαίας την Δευτέρα και την υποστολή της το Σάββατο. Σκέφτομαι τέλος τις δασείες, τις οξείες, τις λήγουσες και τις προπαραλήγουσες που μας άφησαν χρόνους το 1982. Λέω, δεν γίνεται κάπου εδώ μέσα θα τριγυρίζουν!

Ψάχνω τις μνήμες μου στο δημοτικό σχολείο Κυψέλης γιατί κάθε φορά που είναι να ρίξω στην κάλπη το ψηφοδέλτιο εμένα ο νους μου τρέχει στο χωριό και στα πρόσωπα του. Τα κτίρια είναι ακόμα εκεί, το κοινοτικό κατάστημα, η Εκκλησία της οποίας το ρολόι χτυπά σταθερά και ακούγεται σε όλο το χωριό, το σχολείο, το μπακάλικο του Γιαννάκου. Η ταβέρνα του Κόκκορα. Κάθε φορά που έρχομαι όμως νιώθω ότι λείπουν όλο και περισσότερα πρόσωπα. Η δασκάλα του χωριού η κυρά Αλεξάνδρα, ο παπα-Νεκτάριος που μας έκανε κατηχητικό μέσα στην Εκκλησία, ο φούρναρης Μωρό