Μνημόνιο και Δημοκρατία δεν πάνε μαζί...

του Βασίλη Πάικου

Όταν πρωτο-ακούστηκε ως σύνθημα, το θεωρήσαμε υπερβολικό. Ότι «μνημόνιο και Δημοκρατία δεν πάνε μαζί». Και γιατί δηλαδή να μην πάνε; Εντάξει, κακό και ψυχρό και βαρύ κι ασήκωτο το μνημόνιο, όμως η Δημοκρατία έχει ρίζες στη Χώρα μας και αντοχές. Και ως εκ τούτου δεν κινδυνεύει να τσαλαπατηθεί από τις μνημονιακές ανελαστικότητες.

Πιστέψαμε πως πρόκειται για ένα ακόμη από κείνα τα συνθήματα της αριστεράς που, με την υπερβολή τους, θέλουν

να δείξουν στο λαό πως τα αδιέξοδα που τον περιμένουν, είναι ίσως περισσότερα και μεγαλύτερα απ' όσο φαντάζεται...

Οι εξελίξεις, η πραγματικότητα που βιώνουμε, η ίδια η ζωή, κατέδειξαν του συνθήματος το αληθές. Ε ναι λοιπόν, φαίνεται πως πρόκειται για την πάσα αλήθεια. Φαίνεται πως πράγματι, μνημόνιο και Δημοκρατία δεν πάνε μαζί.

Πως δεν γίνεται να υπηρετηθούν οι όροι και οι προβλέψεις και οι καταναγκασμοί του μνημονίου, δίχως να παραβιάζονται κατ' εξακολούθηση οι κανόνες της Δημοκρατίας, και οι στοιχειώδεις. Αν δε προσθέσεις και τον υπερβάλλοντα ζήλο των κυβερνώντων, έχεις πλήρη την εικόνα. Την εικόνα, σύμφωνα με τα στοιχεία της οποίας, οι περισσότερες, και πάντως οι κρίσιμες επιλογές της Κυβέρνησης Σαμαρά, κινούνται στα όρια της νομιμότητας.

Ακόμη και της συνταγματικότητας. Ή και εντελώς εκτός ορίων. Ενώ η θεμελιώδης «φύση» του πολιτεύματος, ο κοινοβουλευτισμός, κακοποιείται βάναυσα, ακριβώς από κείνους που τάχθηκαν να τον υπηρετούν.

Όταν η Χώρα κυβερνάται πλέον δια πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Όταν, με τις αλλεπάλληλες πολιτικές επιστρατεύσεις έχει, στην πράξη, αμφισβητηθεί το δικαίωμα της απεργίας. Όταν τα σημαντικότερα σχέδια νόμου προωθούνται στο κοινοβούλιο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, δηλαδή χωρίς επαρκή διαβούλευση των μελών του. Όταν έχει επί της ουσίας καταργηθεί ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, με την προκλητικά αδικαιολόγητη απουσία απ' αυτήν των Υπουργών. Αφού έλαβαν, ασφαλώς, το «μήνυμα» από τον Πρωθυπουργό. Ο οποίος, ένα χρόνο μετά την ανάληψη της εξουσίας, δεν έχει καν εγκαινιάσει την «Ώρα του Πρωθυπουργού». Όταν δεν συνεδριάζει παρά μονάχα «πανηγυρικά» το Υπουργικό Συμβούλιο, του οποίου οι αρμοδιότητες και ο ρόλος έχουν, καταφανώς, υποκατασταθεί από την στενή κλειστή παρέα των ανθρώπων του μεγάρου Μαξίμου. Όταν περιφρονούνται ακόμη και οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας. Εικοσιτέσσερεις ολόκληρες ημέρες έμεινε το μαύρο στις οθόνες της ΕΡΤ, μετά την εντολή του ΣτΕ για την άμεση απομάκρυνσή του. Κι όταν, ως επιστέγασμα και κορύφωση της ασχημίας, επιχειρείται το πραξικόπημα της πειρατικής ΔΤ. Αυτού του πολιτικού και συνταγματικού και αισθητικού εκτρώματος. Όταν... όταν... όταν...

...Για ποια Δημοκρατία μπορούμε άραγε να μιλάμε; Αν όχι για Δημοκρατία λυμφατική, ασφυκτική, μίζερη, κουτσουρεμένη. Μιλάμε για κακέκτυπο Δημοκρατίας. Φαίνεται λοιπόν ότι, πράγματι, δεν θα μπορούσαν διαφορετικά να ικανοποιηθούν οι μνημονιακοί όροι. Φαίνεται ότι, εντέλει, μνημόνιο και Δημοκρατία δεν πάνε μαζί.

Ε, όσο νάναι, ο Σαμαράς το παρακάνει κιόλας. Το πάει ένα βήμα παραπέρα σε αυταρχικό οίστρο. Το απολαμβάνει ίσως; Μπορεί. Καθώς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ούτε για τα προσχήματα. Με τις πλάτες του Βενιζέλου, εννοείται...