Ο Κεσίς άνοιξε τον χορό των βραβείων

Τα πρώτα παράλληλα βραβεία, στο 66ο Φεστιβάλ των Καννών, απέσπασαν οι δημιουργίες του αλγερινής καταγωγής γάλλου Αμπντελατίφ Κεσίς και του Ιρανού Ασγκάρ Φαρχάντι.

Η ταινία «Blue Is the Warmest Color» («La vie d'Adele», Η ζωή της Αντέλ, ο γαλλικός τίτλος), του Αμπντελατίφ Κεσίς, με πρωταγωνίστρια την Αντέλ Εξαρχόπουλος απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας του επίσημου τμήματος του Φεστιβάλ των Καννών, που απονέμει η κριτική επιτροπή FIPRESCI (Διεθνής Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου).

Η ταινία του Κεσίς παρακολουθεί τον έρωτα μιας

ανήλικης με μια συμφοιτήτριά της, έρωτα που θα την βοηθήσει να ανακαλύψει τον εαυτό της και το κορμί της. Παρά τις τολμηρές ερωτικές σκηνές (χωρίς όμως ίχνος πορνογραφίας), ο γάλλος σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία του με λεπτότητα και τρυφερότητα, μέσα από όμορφες εικαστικά στιγμές, αποσπώντας μιαν εξαιρετική, γεμάτη πάθος και δύναμη ερμηνεία από την ελληνικής καταγωγής νεαρή ηθοποιό Αντέλ Εξαρχόπουλος,

Η δημιουργία του ιρανού Ασγκάρ Φαρχάντι με τίτλο «Le Passe» (Το παρελθόν), απέσπασε το «Οικουμενικό Βραβείο» καλύτερης ταινίας του επίσημου τμήματος του Φεστιβάλ, το οποίο απονέμουν καθολικοί και προτεστάντες κριτικοί.

Στην υπόθεση του έργου, ο Αχμάντ έχει εγκαταλείψει, τέσσερα χρόνια νωρίτερα, τη Μαρί, τις δύο της κόρες από προηγούμενη σχέση και την κοινή τους ζωή στο Παρίσι, για να γυρίσει στην Τεχεράνη. Αναγκάζεται να επιστρέψει για να υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου και, για λίγες μέρες, θα χρειαστεί να μείνει στο σπίτι της Μαρί, μαζί με τα παιδιά, αλλά και τον τωρινό της σύντροφο, τον Σαμίρ, τον 5χρονο γιο του και την πληροφορία ότι η Μαρί είναι και πάλι έγκυος.

Η Βαλέρια Γκολίνο, πίσω από την κάμερα, παρουσίασε στο Φεστιβάλ την ταινία «Miele», με την ιστορία μιας 30άχρονης νεαρής γυναίκας που ζει μόνη, και απέσπασε ειδική μνεία, από κοινού με τον Ιάπωνα σκηνοθέτη, Χιροκάζου Κόρε-Εντα.

Το τρυφερό οικογενειακό δράμα του Κόρε-Εντα με τίτλο «Like Father, Like Son» (Όπως πατέρας και γιος), μελετά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια οικογενειακή σχέση, που δεν αναπτύσσεται κάτω από τις ιδανικότερες των συνθηκών. Ο 50άχρονος σκηνοθέτης είχε αναφέρει : «αφορμή για να κάνω την ταινία, στάθηκε η στιγμή που έγινα πατέρας πριν από πέντε χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα αναρωτιόμουν αν γονιό με κάνει η σχέση αίματος που έχω με την κόρη μου ή ο χρόνος λατρείας που έχω ξοδέψει μαζί της».

Ένα προσωπικό ντοκιμαντέρ, το οποίο ξαναζωντανεύει το οδυνηρό παρελθόν μιας οικογένειας αλλά και ενός ολόκληρου λαού, κέρδισε το βραβείο «Ένα κάποιο βλέμμα». Η ταινία του Ρίτι Παν, συμπαραγωγή Γαλλίας - Καμπότζης, «The Missing Picture», έχει θέμα της την αιματοβαμμένη δικτατορία του Πολ Ποτ στην Καμπότζη στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Ο Παν, ελλείψει αρχειακού υλικού, επιχειρεί μια ασυνήθιστη μείξη, που ωστόσο λειτουργεί, γεφυρώνοντας παρελθόν και παρόν.

Ο σκηνοθέτης, καταχειροκροτούμενος, παρέλαβε το βραβείο του και εξέφρασε ευγνωμοσύνη που απολαμβάνει την ελευθερία να κάνει τις ταινίες που επιθυμεί.