Ο μεταστατικός καρκίνος της αρνησιδικίας

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Πριν από μερικές εβδομάδες, σε τούτη δω τη στήλη, γράφαμε για το μεγάλο έλλειμμα του σημερινού δημοκρατικού πολιτεύματος που έχει να κάνει με τους ρυθμούς απόδοσης δικαιοσύνης.

Η περίπτωση του αναρχικού Κώστα Σακκά, ο οποίος κάνει απεργία πείνας πλέον του ενός μήνα, με μοναδικό αίτημα τη δίκαιη δίκη στα χρονικά πλαίσια που ορίζει το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους, είναι μια περίτρανη απόδειξη της

Η αρνησιδικία είναι μια κακοήθεια, η οποία μεταστατικά εξαπλώνεται σε ολόκληρη την κοινωνία, προκαλώντας παράλυση όλων των θεσμών και δημιουργώντας συνθήκες ανομίας. Είναι ο καρκίνος μέσω του οποίου επέρχεται, αργά ή γρήγορα, ο θάνατος ολόκληρης της κοινωνίας. Κυρίως όμως, είναι το εργαλείο, το όπλο, στα χέρια των επιτήδειων, για να αποφύγουν τη λογοδοσία για τις πράξεις τους.

Με τις απόψεις του Κώστα Σακκά, μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Προσωπικά με χωρίζει άβυσσος από τις πολιτικές του απόψεις, ενώ είμαι αντίπαλος του ως προς την πρακτική της πολιτικής βίας, την οποία θεωρώ δίδυμη αδελφή του ολοκληρωτισμού. Ωστόσο, αυτό δεν με εμποδίζει να δω πως στο πρόσωπο του, το σύστημα και η εξουσία έχει επιδοθεί σε ένα ιδιότυπο bra de fer, θέλοντας να στείλει δύο ξεκάθαρα μηνύματα: το πρώτο είναι ότι η εξουσία είναι πανίσχυρη και γράφει τους νόμους στα παλιά της τα παπούτσια, και το δεύτερο είναι ότι σε αυτή της την προσπάθεια έχει με το μέρος της τη δικαστική εξουσία, στην οποία συγχωρεί τα πάντα.

Παράλληλα, αντί να ελέγξει τη δικαστική εξουσία, γιατί κατά παράβαση του Συντάγματος και των νόμων του κράτους, δεν έχει κάνει τη δουλειά της στις εκ των προτέρων γνωστές προθεσμίες, της δίνει άφεση αμαρτιών και, κατ' αυτόν, τον τρόπο, λέει την κοινωνία κατάμουτρα πως υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις όπου οι δημόσιοι λειτουργοί επιβραβεύονται όταν ΔΕΝ κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται.

Η κυβέρνηση έχει επιλέξει έναν επικίνδυνο δρόμο. Ένα δρόμο που διολισθαίνει σε έναν αυταρχισμό που κάθε άλλο χρειάζεται η χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται. Ο απλός πολίτης χάνοντας την εμπιστοσύνη του απέναντι στη δικαιοσύνη, γαλουχείται με την ιδέα της αυτοδικίας ως μέσο προστασίας των συμφερόντων του, της ζωής και της περιουσίας του.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση αρνείται να δει το μεγάλο θέμα της δυσλειτουργίας των θεσμών, αρνείται να πράξει το παραμικρό, - με το πρόσχημα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης (δεν ισχυρίζεται όμως το ίδιο, όταν διορίζει τις ηγεσίες των Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας), - για την αποκατάσταση του κύρους και της εύρυθμης λειτουργίας των κανόνων της κοινωνικής συμβίωσης. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση έχει επιλέξει την σκλήρυνση της στάσης της, θέλοντας μέσω αυτής να αποδείξει στα απολωλότα πρόβατα της ακροδεξιάς της πτέρυγας, ότι η πόρτα από το μαντρί άνοιξε και περιμένει την επιστροφή τους.

Κακές υπηρεσίες προσφέρει στον τόπο αυτή η αλαζονεία της κυβέρνησης. Προσπαθεί σα τη γάτα να κρύψει τα περιττώματα της στο χώμα, η δυσοσμία όμως την προδίδει. Η έκθεση της χώρας στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, ως μίας χώρας όπου δε γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα του κατηγορουμένου, δικαίωμα αυτονόητο σε όλες τις χώρες του Δυτικού πολιτισμού, καταργεί ουσιαστικά στην πράξη, κάθε πανάκριβη διαφημιστική εκστρατεία για την αλλαγή της εικόνας της Ελλάδας.