Ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Σταύρος Μαλάς διεκδικούν την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας

Του Χρήστου Καπούτση

Παρατείνεται για μια βδομάδα η εκλογή Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού στην χθεσινή εκλογική αναμέτρηση ο Νίκος Αναστασιάδης δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει το όριο του 50,1% και να εκλεγεί από τον πρώτο γύρο.

Σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα, οι τρεις βασικοί υποψήφιοι έλαβαν:
Νίκος Αναστασιάδης 45,46%
Σταύρος Μαλάς 26,91%
Γιώργος Λιλλήκας 24,93%

Έτσι, την επόμενη

Κυριακή, οι δυο πρώτοι, ο Ν. Αναστασιάδης και ο Στ. Μαλάς θα διεκδικήσουν την ψήφο των Ελληνοκυπρίων, για να καταλάβουν το Προεδρικό αξίωμα.

Ένα από τα χαρακτηριστικά των χθεσινών εκλογών, είναι η αποτυχία των exit poll, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έδειχναν νίκη Νίκου Αναστασιάδη με 52,6%!

Τα εκλογικά επιτελεία των δύο υποψηφίων, τις επόμενες μέρες, αναμένεται να δώσουν σκληρές μάχες στο προσκήνιο και κυρίως στα παρασκήνια, προκειμένου να εξασφαλίζουν νικηφόρες συμμαχίες.

Ήδη, ο Στ. Μαλάς έχει εξαπολύσει επιχείρηση «γοητείας» προς τους ψηφοφόρους του Γ. Λιλλήκα. Η μεγάλη μάχη που θα δοθεί στο μεσοδιάστημα μέχρι τη δεύτερη Κυριακή είναι για να πεισθούν οι ψηφοφόροι του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και των υπόλοιπων δυνάμεων να στραφούν προς την υποψηφιότητα του Σταύρου Μαλά.

Ο Νίκος Αναστασιάδης, στην ομιλία του μετά την ολοκλήρωση της καταμέτρησης, απεύθυνε έκκληση προς τις δυνάμεις που δεν τον ψήφισαν στην πρώτη Κυριακή να συστρατευθούν με την υποψηφιότητά του.

Πάντως, όσες φορές διεξήχθησαν προεδρικές εκλογές δύο γύρων στην Κύπρο, ο νικητής του πρώτου γύρου έχανε, από τον δεύτερο του πρώτου γύρου!

Ο Νίκος Αναστασιάδης, είναι πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ), κόμμα που είχε ιδρύσει ο Γλ. Κληρίδης. Την υποψηφιότητα του Ν. Αναστασιάδη υποστηρίζει και το ΔΗΚΟ το κόμμα του αείμνηστου προέδρου Τ. Παπαδόπουλου, που ίδρυσε ο Σπύρος Κυπριανού ο οποίος διετέλεσε δεύτερος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄.

Ο έτερος υποψήφιος Σταύρος Μαλάς (ιατρός γενετιστής), στηρίζεται από το ΑΚΕΛ, του απερχόμενου προέδρου Δ. Χριστόφια. Όμως, ο Στ .Μαλάς επωμίζεται και το πολιτικό κόστος της πενταετούς διακυβέρνησης του Δημήτρη Χριστόφια. Για την πολιτική του απερχόμενου Προέδρου Δ. Χριστόφια, οι επικριτές του υποστηρίζουν, ότι ξέχασε πολύ γρήγορα την προεκλογική δέσμευσή του, ότι θα είναι ο «Πρόεδρος της Λύσης του Κυπριακού» και ότι δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την οικονομική κρίση, που τώρα αντιμετωπίζει, υπό δυσμενείς συνθήκες, η Κυπριακή Δημοκρατία.

Το πολιτειακό
Το κυπριακό πολιτικό σκηνικό διαμορφώνεται από τέσσερις μεγάλους κομματικούς σχηματισμούς: το «Δημοκρατικό Συναγερμό (ΔΗΣΥ), που καλύπτει το χώρο της Κεντροδεξιάς, το κεντρώο «Δημοκρατικό Κόμμα» (ΔΗΚΟ), τη σοσιαλδημοκρατική ΕΔΕΚ και το «Ανορθωτικό Κίνημα του Εργαζόμενου Λαού» (ΑΚΕΛ), ένα ιδιόρρυθμο κομμουνιστικό κόμμα, με ποσοστά, που ξεπερνούν το 30% στις βουλευτικές εκλογές και το καθιστούν αναλογικά το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της Δύσης. Βέβαια, το ΑΚΕΛ του ιστορικού ηγέτη Εζεκία Παπαϊωάννου είχε πιο στενές σχέσεις με τη Μόσχα, ενώ του Δ. Χριστόφια με τους Τραπεζίτες...

Στην Κυπριακή Δημοκρατία επικεφαλής της Εκτελεστικής εξουσίας είναι ο Πρόεδρος, ο οποίος εκλέγεται για πενταετή θητεία, με απεριόριστο δικαίωμα επανεκλογής. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διορίζει και παύει τους υπουργούς του (τεχνοκράτες και όχι βουλευτές) και δεν εξαρτάται από την εμπιστοσύνη της Βουλής των Αντιπροσώπων, η οποία εκλέγεται κάθε τέσσερα χρόνια.

Η Κύπρος είναι Προεδρική Δημοκρατία.
Η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος στις 16 Αυγούστου 1960, βάσει των Συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου (11 - 19 Φεβρουαρίου 1959), που υπέγραψαν οι δύο κοινότητες του νησιού, η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή και οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις: Ελλάδα, Τουρκία και Μεγάλη Βρετανία.

Το πολιτικό
Πιθανότατα η εκλογή του νέου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, να αποδειχτεί ιστορικών διαστάσεων επιλογή, στην παρούσα συγκυρία, όπου στην ανατολική Μεσόγειο διακυβεύονται ύψιστα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα, και ακόμη, διότι η Κύπρος βρίσκεται στην δίνη μιας πολύ σοβαρής οικονομικής κρίσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι, για πρώτη φορά σε προεκλογική περίοδο το Κυπριακό, δεν ήταν το πρώτο θέμα στις προτεραιότητες των προεδρικών υποψηφίων, διότι επισκιάστηκε από την Οικονομία.

Στην Κύπρο, οι οικονομικο-πολιτικες εξελίξεις, συνδυάζονται και με γεωπολιτικά κίνητρα. Ισχυρά κράτη, ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία, Ρωσία και κυρίως η Τουρκία, ήθελαν και θέλουν, να μπορούν να αξιοποιούν την Κύπρο, ως γεωγραφικό χώρο, προωθώντας τα στρατηγικά τους σχέδια.

Εκτιμώ ότι, όποιος και αν είναι ο νέος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα πρέπει να ενώσει το Λαό της Κύπρου και να αξιοποιήσει στο έπακρο τη γεωγραφική θέση και συνακόλουθα να αναδείξει τον γεωστρατηγικό ρόλο της, προωθώντας παράλληλα πολιτικές και πολυμερείς συμφωνίες στον τομέα της Ενέργειας.

Η αξιοποίηση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου, που έχει εντοπιστεί στα όρια της ΑΟΖ της Κύπρου, πρέπει να γίνει στη βάση μιας ρεαλιστικής και όχι μαξιμαλιστικής στρατηγικής. Η ενωμένη και πολιτικά ενιαία Κύπρος, μια Κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μια διεθνή εκπροσώπηση, σαφώς, αποτελεί ασπίδα προστασίας των συμφερόντων όλων των Κυπρίων. Είναι πολιτικό ατόπημα, σε αυτή τη γεωπολιτικά ασταθή περιοχή της Α. Μεσογείου, η Κύπρος να παραμένει διαιρεμένη.

Αναμφίβολα, οι συμμαχίες που θα πρέπει να συνάψει η νέα πολιτική ηγεσία της Κύπρου με ισχυρά κράτη στον ενεργειακό τομέα, είναι αναγκαία προϋπόθεση, όχι μόνο, για την πολιτική επιβίωση του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και για την οριστική επίλυση του Κυπριακού, που παραμένει πρόβλημα εισβολής και παράνομης κατοχής.