Οικουμενικές ελαφρότητες

Του Βασίλη Πάικου

Όπως και νάναι, με το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα, αύριο θα έχουμε Κυβέρνηση. Με την έννοια ότι τα νούμερα της κάλπης θα είναι τέτοια ώστε θα μπορεί, μάλλον εύκολα, να σχηματιστεί Κυβέρνηση. Κι αυτή η Κυβέρνηση θα έχει είτε κεντροδεξιό είτε αριστερό πρόσημο.

Δεδομένου ότι το  πρώτο κόμμα (η Ν.Δ. ή ο ΣΥΡΙΖΑ) με το prim των 50 εδρών στην τσέπη, θα αποτελέσει τον κορμό του νέου κυβερνητικού σχήματος.  Κεντροδεξιά Κυβέρνηση λοιπόν από αύριο ή αριστερή, τρίτη λύση δεν υπάρχει.

Τις τελευταίες

ημέρες διατυπώνονται προτάσεις οικουμενικού χαρακτήρα, από διάφορες πλευρές, από τον Βαγγέλη Βενιζέλο κατά κύριο λόγο, αλλά κι από τον Φώτη Κουβέλη. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ χαρακτήρισε την ιδέα του «Κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης», εννοώντας κατ' ουσίαν πως μαζί με το πρώτο, και το τρίτο, και το τέταρτο ίσως, θα πρέπει απαραιτήτως να μετάσχει και το δεύτερο κόμμα. Προκειμένου, όπως εξήγησε να μην βρίσκεται κανείς «στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης». Η Ν.Δ. δηλαδή και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί στην Κυβέρνηση. Προτάσεις οι οποίες, κατά πάσαν πρόβλεψη, θα πέσουν και πάλι από αύριο στο τραπέζι.

Ε λοιπόν αυτά τα πράγματα απλώς δεν γίνονται. Δεν μπορούν να γίνουν. Και δεν πρέπει να γίνουν. Δεν μπορούν να γίνουν, διότι δεν υπάρχει κοινός κυβερνητικός τόπος ανάμεσα στη Δεξιά και στην Αριστερά. Και δεν πρέπει να γίνουν, επειδή η Χώρα και η Δημοκρατία χρειάζονται, εκτός από Κυβέρνηση, και Αξιωματική Αντιπολίτευση.

Αν, σε μια υπόθεση εργασίας, σχηματιζόταν αύριο Κυβέρνηση με συμμετοχή σ' αυτήν της Ν.Δ., του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. προκειμένου ν' αντιμετωπίσει  τις τρέχουσες μνημονιακές απαιτήσεις, και με τις καλύτερες των διαθέσεων, θα επρόκειτο για Κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», εξαιρετικά περιορισμένης ύλης και, ασφαλώς, πολύ μικρής χρονικής διάρκειας. Γιατί ποια κοινή πολιτική θα μπορούσαν ν' αναζητήσουν τα περί ων ο λόγος κόμματα στα θέματα της εργασίας, της ασφάλισης, της παιδείας, της υγείας, της μετανάστευσης, της εγκληματικότητας, της εξωτερικής πολιτικής, του θεσμικού εκσυγχρονισμού, ακόμη και της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος; Κι αυτά τα θέματα θα μπορούσαν άραγε να μείνουν για πολύ εκτός κυβερνητικής ατζέντας, στο περιθώριο της πολιτικής ζωής; Δεν θα επρόκειτο ουσιαστικά παρά για κακέκτυπο της Κυβέρνησης Παπαδήμου. Ποιος υποστηρίζει πως η Χώρα σήμερα χρειάζεται μια τέτοια Κυβέρνηση.

Κι από την άλλη μεριά, σε μια τέτοια περίπτωση, οπότε θα συγκυβερνούσε ουσιαστικά το σύνολο των κεντρικών  πολιτικών δυνάμεων της Χώρας, μπορεί κανείς να φανταστεί σε ποιόν αυτές θα παραχωρούσαν το ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης; Θα οργίαζαν τότε μορφώματα τύπου Χρυσής Αυγής, θα εισέπρατταν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, και θα ανοιγόταν από κει και πέρα μπροστά τους πεδίον δόξης και δράσης λαμπρόν. Ο καθένας μπορεί να λογαριάσει της παρενέργειες μιας τέτοιας εξέλιξης.

Ο ελληνικός λαός σήμερα ψηφίζει. Και καθορίζει την τύχη του. Επιλέγει το «χρώμα» που θα δώσει στο μέλλον του. Ο ελληνικός λαός σήμερα επιλέγει όσο γίνετα