Όταν οι βιομήχανοι μας υπαγορεύουν πολιτικές συμπεριφορές...

του Βασίλη Πάικου

Σκέψου λέει ν' ακούγαμε τον κ. Γιάννη Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ να μας λέει τι πρέπει να ψηφίσουμε στις εκλογές και τι να μην ψηφίσουμε. Σκέψου να τον ακούγαμε να περιλούζει με βαρείς απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς κάποια πολιτικά κόμματα που δεν είναι του γούστου του. Σκέψου να τον ακούγαμε να θέτει αυτός τα κεντρικά διλήμματα των εκλογών...
... Θα ξεσηκωνόταν

το σύμπαν. Θα δεχόταν ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ ολομέτωπη επίθεση από τους πάντες, από τα κόμματα, από τους πολιτευομένους όλων των αποχρώσεων, από τον τύπο, και φυσικά θα προκαλούσε τη δυσφορία των πολιτών. Απολύτως δικαιολογημένα. Αυτή ακριβώς θα ήταν η σωστή, η υγιής αντίδραση.

Ε, λοιπόν τίποτα απ' όλ' αυτά δεν συνέβη όταν τα ανάλογα διέπραξε ο κ. Δημήτρης Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ. Ο άλλος ταξικός πόλος της ελληνικής κοινωνίας. Ο επικεφαλής της άλλης «παραγωγικής τάξης», ο θέσει αντίποδας του κ. Παναγόπουλου. Οι πάντες θεώρησαν, φαίνεται, απολύτως φυσική και απολύτως «νόμιμη» την προωθημένη πολιτική παρεμβατικότητα του Προέδρου του ΣΕΒ, και εσιώπησαν. Μονάχα τα κόμματα της Αριστεράς (και όχι όλα!) έσπευσαν, δι' ανακοινώσεων των εκπροσώπων τους, να διαμαρτυρηθούν έτσι για τα μάτια, για να το ξεχάσουν κι αυτά αμέσως μετά.
Και όμως, ο κ. Δασκαλόπουλος παρενέβη με εκπλήσουσα αναίδεια στις πολιτικές εξελίξεις. Διετύπωσε, ως μη έδει, αυτός το κεντρικό δίλημμα των εκλογών, περιγράφοντάς το ως «Ευρώπη ή χάος». Κατέταξε δε στην κατηγορία των προκαλούντων το χάος τα κόμματα της Αριστεράς. Για τα οποία επεφύλαξε τα κοσμητικά επίθετα «σταλινικά» και «μηδενιστικά». Τόσο διακριτικά...

...Ο Πρόεδρος του «Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών» όλ' αυτά. Προκειμένου ίσως, ως εκ της θέσεώς του, να προσδώσει ή να επισημάνει τον ταξικό χαρακτήρα της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης.

Ο κ. Δ. Δασκαλόπουλος μπορεί βεβαίως να λέει ό,τι θέλει και με τον τρόπο που το θέλει. Δεν είναι σωστό αλλά το μπορεί. Είναι εξόφθαλμα αντιδεοντολογικό αλλά το μπορεί. Δόξα τω Θεώ στην Ελλάδα απολαμβάνουμε ακόμη της ελευθερίας του λόγου. Το ζήτημα-και το πρόβλημα- είναι η σιωπή των άλλων. Εκείνων που έχουν ταχθεί να προστατεύουν τους θεσμούς της Πολιτείας. Και να ελέγχουν όσους τους τσαλαπατούν. Το ζήτημα -και το πρόβλημα-είναι η σιωπή όλων εκείνων που όφειλαν, αμέσως και με τη δέουσα αυστηρότητα, να θυμίσουν στον Πρόεδρο του ΣΕΒ (όπως και στον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ σε ανάλογη περίπτωση) το ρόλο του. Να τον βάλουν στη θέση του.

Αλλά φαίνεται ότι πλέον στην Ελλάδα στους καιρούς που ζούμε, εκτός από τον Σόιμπλε, τον Γιούνκερ και τον Τόμσεν, μπορούν άνετα και ανενόχλητοι και οι βιομήχανοι να μας υπαγορεύουν πολιτικές συμπεριφορές...