Παράξενο...

Του Γιώργου Αποστολίδη

Ωστε η Ελλάδα έγινε το επίκεντρο του κόσμου...
Για εμάς ρωτούσε ο κινέζος ηγέτης Γουέν Τζιμπάο την κα Μέρκελ οταν εκείνη έφτασε στο Πεκίνο μαζί με 100 επιχειρηματίες σε αναζήτηση ρεμπίμπι...
Στην άλλη άκρη της γης ο υποψήφιος αμερικανός πρόεδρος Μιτ Ρομνει έσπευσε να βεβαιώσει τους ψηφοφόρους του οτι  “οι επενδύσεις τους στην Αμερική δεν θα εξαφανισθούν όπως αυτές

στην Ελλάδα”... Στην Αθήνα  συνταξιούχοι και μισθωτοί “επιστρατεύονται” στην πρώτη γραμμή της μάχης για την μείωση του χρέους και στις Βρυξέλλες σχεδιάζονται επι χάρτου οι μελλοντικές κινήσεις για να αντιμετωπίσουν τις “αγορές”. 
Η τροίκα  (ξανα ) έρχεται στην Ελλάδα, ενω Γιούνγκερ, Μόντι, Ραχόι, Ντράγκι
Μέρκελ, Σόιμπλε, Μπαρόζο, Ρομπάι, Ολαντ και Μοσκοβισί ταξιδεύουν συνεχώς και συναντουν αλλήλους με ποικίλες συνθέσεις. 
Λίγους μήνες πριν η ψήφος του κυρ Γιώργη στην Αμοργό και η κομματική επιλογή απο την κα Μαρία στην Άρτα  απασχολούσαν τους ηγέτες του κόσμου.  
Τώρα τα ολίγα ευρώ απο τις περικοπές των συντάξεων, το ψαλιδισμένο δώρο και τα επιδόματα ανεργίας ειναι τα ... μυστικά όπλα της παγκόσμιας οικονομικής επιστήμης στον πόλεμο με τους κερδοσκόπους και τους διεθνείς επενδυτές...
Οι δάσκαλοι και οι αστυνομικοί των 600 ευρώ ειναι τα σιδηρόφρακτα
στρατεύματα που οι σοφοί της Ευρωζώνης προωθούν στην γραμμή Μαζινό για να αναχαιτίσουν οσους επιβουλεύονται την ευρωπαική ευημερία.
Το κλείσιμο στα ορυχεία στην Σαρδηνία και την Αστουρία θα δώσει -λένε- οικονομική πνοή στο ευρωπαικό κεκτημένο. 
Οι Ισπανοί σκέπτονται να πληρώνουν τα παιδιά οταν χρησιμοποιούν την τραπεζαρία  στο σχολείο  και στην Ιταλία ερευνούν τα έξοδα των γάμων (κέτερινγκ και κομμώσεις ) σε βαθος πενταετίας. 
Σαν ενα ευρωπαικό “πρωτάθλημα” παράλογης φορολογίας.
Οταν αμερικανοί και Κινέζοι  ηγεμόνες παρακολουθούν σε συνεχή βάση τις περικοπές στο γιαούρτι των γηραιών και το κουλούρι των παιδιών , ακόμα και ο πλεόν αδαής αντιλαμβάνεται οτι το πρόβλημα ειναι πολύ μεγαλύτερο και ξεπερνά την ελληνική πραγματικότητα και τα ευρωπαικά σύνορα. 
Οσο για την Γερμανία, ίσως έχασε μια ιστορική ευκαιρία. 
Οταν έπρεπε και όσο είχε την δυνατότητα με το ειδικό οικονομικό της βάρος να δηλώσει εξ αρχής σθεναρά: “αυτή την φορά, εμείς θα σώσουμε την Ευρώπη”