Ποιος φοβάται τον αγανακτισμένο πολίτη;

Η δημοσιογράφος του Α984 και του Air104,4 Κατερίνα Μπατζάκη καταγράφει την επίθεση εναντίον των πολιτών από τις αστυνομικές δυνάμεις στις 29/6/2011, όπως την έζησε."Ανηφορίζω την Ερμού. Πρόσωπα βαμμένα λευκά, άλλα με χειρουργικές μάσκες, περνούν από δίπλα μου. Κάδοι αναποδογυρισμένοι, σκουπίδια πεταμένα, πέτρες βγαλμένες από τα πεζοδρόμια διάσπαρτες παντού. Ξαφνικά σειρήνες. Ένα πλήθος από νεαρόκοσμο τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση από μένα. Μια σειρά από μοτοσυκλετιστές αστυνομικούς τρέχουν κατα πάνω μας με το γκλομπ σηκωμένα να μας χτυπήσουν. Σκορπιζόμαστε. Ακολουθώ μερικούς στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Ο ιδιοκτήτης ενός χρυσοχοείου στον πάνω όροφο μας λέει: Ελάτε εδώ να κρυφτείτε. Ανεβαίνω αλλά κοντοστέκομαι για λίγο. Γιατί να κρυφτώ; Απλά περπατούσα. Όπως κ όλοι οι υπόλοιποι δίπλα μου.Ξανακατεβαίνω. Ενας μπροστά μου πετάει ένα σιδερένιο στρογγυλό αντικείμενο που μοιάζει με καπάκι από κάδο απορριμάτων κατά ενός αστυνομικού πάνω σε μοτοσυκλέτα. Ο αστυνομικός δείχνει με το γκλομπ του προς το μέρος μας. Εγκαταλείπω το κτήριο πίσω και συνεχίζω να ανηφορίζω. Λίγο πιο μπροστά μου, ακούω έναν από την διμοιρία τους να λέει στον ασύρματο: "Εντάξει, καταφέραμε να τους εκφοβίσουμε κ σκορπιστήκανε". Ποιους σκέφτομαι; Πόσο απειλητικά μπορεί τελικά να είναι τα βήματα μου; Τα μάτια μου τσούζουν από τα δακρυγόνα. Φτάνω Σύνταγμα. Αντικρύζω μπροστά μου τα ΜΑΤ να έχουν κάνει κλοιό και απέναντι τους κουκουλοφόροι να τους πετάνε πέτρες. Να'ταν πέντε πιτσιρίκια όλα κ όλα ντυμένα στα μαύρα. Ένας κύριος γύρω στα 50 λέει: "μα γιατί δεν τους πιάνουν τα ματ; Τι περιμένουν; Μια χούφτα είναι όλοι κ όλοι. Αναιρούν έτσι τον σκοπό μας". "Είναι βαλτοί" λέει ένας αλλος. "Μερικοί από αυτούς είναι και δικοί τους", συμπληρώνει. Τρεις φίλοι από ώρα καθισμένοι στο πεζούλι απέναντι από τη "Μεγάλη Βρετανία" με περιμένουν. Είδαμε αστυνομικούς να πετάνε πέτρες κατά γέρων και παιδιών. Στείλαν απλούς διαδηλωτές στο νοσοκομείο. Δεν ήταν κουκουλοφόροι. "Ένα υπαίθριο ιατρείο που είχε στηθεί εδώ στην γωνία το πυρπόλησαν", μου λένε. Δεν απορώ. Η θέα από σπασμένες βιτρίνες, πέτρες στην μέση της Πανεπιστημίου, κάδους που έχουν πάρει φωτιά και ξεχαρβαλωμένα κάγκελα σε θέση χαρακωμάτων είναι τώρα ακόμα πιο καθαρή. Ένας αστυνομικός μας προειδοποιεί να φύγουμε από αυτό το σημείο λέγοντας ότι οι κουκουλοφόροι θα πετάξουν πέτρες προς τα εδώ. Σε ποιο στρατόπεδο ανήκεις εσύ;, ο κουκουλοφόρος;, εγώ;, σκέφτομαι. Γιατί μου επιτέθηκες πριν για να με προστατέψεις τώρα; Παρά τις προειδοποιήσεις του αρχηγού της διμοιρίας των ΜΑΤ, κανείς από το πλήθος δεν φαίνεται να το κουνάει ρούπι. Μόνο τα δακρυγόνα το παρακινούν να περπατήσει λίγο πιο κάτω την Πανεπιστημίου για να επανέλθει στο ίδιο σημείο. Πεδίο μάχης. Και μέσα σε αυτό το σκηνικό τρεις γάλλοι τουρίστες με τις βαλίτσες στο χέρι στην γωνία Σταδίου και Βουκουρεστίου να λένε: Les Grecs sont tres gentils, tres agreables ( Οι Έλληνες είναι πολυ ευγενικοί, πολύ καλοσυνάτοι). Οξύμωρο σχήμα η διαπίστωση της καλοσύνης του Έλληνα μέσα σε αυτό το βομβαρδισμένο