Ποιός θα υπερασπιστεί ένα λαό που έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει;

της Ναταλίας Τσαλίκη

(αναδημοσίευση από aixmi.gr)

Η Χώρα μας είμαστε εμείς!

Ένα πράγμα με λυπεί, ακόμα περισσότερο από την οικονομική κρίση. Ή μάλλον δυο. Το ένα είναι η όλο και μεγαλύτερη έλλειψη αξιοπρέπειας στην οποία εκτίθεται ο Έλληνας. Και δεν εννοώ από εξωτερικούς »εχθρούς», αλλά από πολύ.... »εσωτερικούς».

Γιατί πόσο αξιοπρεπής να αισθανθείς, όταν δεν έχεις πόλη για να ζήσεις, να πας στη δουλειά σου με ασφάλεια και ηρεμία, να βγεις από το αυτοκίνητο χωρίς φόβο, να κάτσεις σε ένα παγκάκι να λιαστείς

βρε αδελφέ -τώρα που βγήκε λίγος ήλιος- χωρίς να βρωμάει ο τόπος διπλά σου;

Όταν νοιώθεις ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για σένα και την καθημερινότητα σου, στοιχεία εξίσου σημαντικά, αν όχι σημαντικότερα από την οικονομική δυσπραγία;

Όταν βλέπεις να καίγονται κτίρια στο κέντρο, να κλείνουν οι δρόμοι μια με δυο φορές την εβδομάδα, να απεργούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς άλλες τόσες δημιουργώντας χάος, η εγκληματικότητα να έχει χτυπήσει κόκκινο, να μπαίνουν βόμβες στο Μετρό [ευτυχώς χωρίς ''επιτυχία''], και ο περιβόητος υπουργός »Προστασίας» του Πολίτη να μην παραιτείται από ΝΤΡΟΠΗ αλλά για να γίνει ....Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ;;;;;!!!

Το άλλο είναι ότι μετά από δυο χρόνια κρίσης, δεν μάθαμε ακόμα να σκεφτόμαστε. Να αποφασίσουμε ή, έστω, να ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΨΑΧΝΟΥΜΕ προς τα πού πρέπει να κινηθούμε. Το πάθημα δεν μας έγινε μάθημα. Κι αυτό, γιατί συνεχίζουμε ακάθεκτοι να ρίχνουμε ΟΛΕΣ τις ευθύνες στους άλλους, και να ψάχνουμε αποδιοπομπαίο τράγο για ΟΛΑ μας τα δεινά.

Δεν μας πάει καθόλου το μυαλό ότι κάτι λάθος κάναμε κι εμείς που αφήσαμε την κατάσταση να φτάσει εδώ που έφτασε. Έχουμε έτοιμο τον αντίλογο, ο οποίος θα μας βγάλει εμάς άσπιλους και αμόλυντους, και κάποιον ΑΛΛΟ , μονίμως φταίχτη. Και όταν κάτι είναι καταφανώς δικό μας λάθος, η απάντηση είναι ότι μας »ανάγκασαν» ή μας »παρέσυραν» σ' αυτό.

Πολύ φοβάμαι ότι, αν γινόταν ένα θαύμα και αύριο ξυπνάγαμε όλοι πλούσιοι, σε δέκα χρόνια από τώρα θα είμασταν πάλι στην ίδια μοίρα, με το χέρι απλωμένο για βοήθεια.

Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι άλλη ευκαιρία δεν έχουμε -τουλάχιστον η δική μας γενιά- κάποια στιγμή θα χάσουμε και τους τελευταίους ρομαντικούς υποστηρικτές που μας έχουν μείνει στο εξωτερικό. Γιατί, ποιος μπορεί να υπερασπίζεται έναν λαό ο οποίος έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει με το έτσι θέλω; Ο οποίος ετοιμάζεται να δώσει επαρκή ποσοστά στα δυο μεγάλα κόμματα που τον έφεραν σ' αυτό το χάλι; Και δεν βάζει το μυαλό του να σκεφτεί ΤΙ μπορεί να κάνει στις επόμενες εκλογές για να ανατραπεί το σκηνικό; Και δεν αρχίζει να εκκολάπτει ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ , άφθαρτα κόμματα με νεανική πνοή και όραμα;

Ας βάλουμε παράμερα τη »βολή» μας και τις ευκολίες μας, και ας συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή είναι δύσκολη, και ότι η χαρά έρχεται μονό αν την χτίσουμε με τα χεράκια μας!