Προεκλογικός Πολιτικός Επαρχιωτισμός

του Βαγγέλη Καργούδη

Αξίζει, σίγουρα, όλο το σεβασμό μας, κάθε δημόσια διατυπωμένη προσπάθεια να αναδειχτούν τα κύρια επίδικα των επικείμενων εκλογών.

Από το πώς, δηλαδή, με ποιές αποφάσεις, με ποιούς φόβους (κυρίως) αλλά και ποιές ελπίδες, θα βρεθεί ο καθένας μας μόνος, μπροστά στην κάλπη και πίσω από το παραβάν, εκείνο το πρωϊνό της 6ης του επόμενου μήνα  (14+5 μέρες, έμειναν πλέον, θυμίζω), μέχρι το να εντοπιστούν και να περιγραφούν οι καίριες διχοτομίες που θα διατρέξουν μοιραία την -άλλωστε συντομότατη- προεκλογική περίοδο.

Όσο όμως περνούν οι μέρες, και εμπεδώνεται η φόρμα, το στυλ, αλλά και πάνω-κάτω το περιεχόμενο του δημόσιου λόγου που θα κυριαρχήσει στις μέρες που μένουν, τόσο γιγαντώνεται εντός μου και θεριεύει ο φόβος, πως «πάει, τώρα πια, την κάτσαμε τη βάρκα...».

Προλαβαίνω:

Όοοχι, δεν συνέβη τίποτα αυτές τις μέρες της ζορισμένης αργίας, που να ανατρέπει πράγματα, που να αλλάζει δραματικά συσχετισμούς κρίσιμους , και που να διέφυγε από την προσοχή όλων, πλην του υποφαινομένου.

Το πράγμα, είναι, φυσικά, απλούστερο, όπως απλοί, είναι, όταν γεννιούνται, όλοι οι φόβοι:

Οι μέρες περνάνε, και έχει ήδη αναδειχτεί, & διατυπωθεί, στην αδρή της τουλάχιστο μορφή, εκείνη η κρίσιμη διχοστασία, που θα απαιτήσει την οριστική τοποθέτηση του καθενός από μας στην κάλπη. Και θα βρει τις απαντήσεις μας, το βράδυ της 6ης του Μάη:

*Από τη μια μεριά, η Ευρώπη: σαν επιλογή ιστορικού, πολιτισμικού, γεωστρατηγικού πλαισίου μέσα στο οποίο η χώρα μας οφείλει να αναζητήσει την ύπαρξη και την ιστορική της συνέχεια.

*Κι' από την άλλη, μια πορεία για τη χώρα μας, απαλλαγμένη -ισχυρίζονται όσοι το εισηγούνται- για μια μεγάλη χρονική - ιστορική περίοδο, από τις κρίσιμες εκείνες δεσμεύσεις που συνεπάγεται η ένταξή της σε ένα ευρύτερο διεθνές υποσύνολο. Γιατί απλά, έτσι που βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο, -λένε οι Ευρωσκεπτικιστές- τη χρειαζόμαστε αυτήν την αναπνοή του μοναχικού παίκτη, που έχει (ή νομίζει, ή αυταπατάται, πιο σωστά, πως έχει) όλες τις επιλογές ανοιχτές μπροστά του.

Και, μέχρι εδώ, όσο κι αν τα μεγέθη τρομάζουν, τα ίδια ή ο ίσκιος τους αδιάφορο, τα πράγματα είναι, θα έλεγε κανείς, βατά. Ομαλά.

Αν όμως η επιλογή της Ευρώπης προσδιορίζει, λογικά, και τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουμε, πώς στο καλό γίνεται, και η δημόσια συζήτηση των ημερών, δείχνει όλο και πιο πολύ, να αφήνει στην άκρη «τα ευρωπαϊκά»; Και να αρθρώνεται γύρω από ζητήματα που συναρτώνται όλο και πιο πολύ  με τη δική μας ιδιοτυπία, τα δικά μας «χούγια», πολιτικά και άλλα;

«Αανά την επικράτεια καφενέδων», που σχετίζονται και ασχολούνται με ερωτήματα όπως:

-Αυτοδυναμία, ή συνεχείς εκλογές, μέχρι να «κάτσει» στον δημοσκοπικά (και μόνο, και μάλιστα με όλο και πιο αβέβαιο και λυμφατικό, το αριθμητικό περιθώριο της διαφοράς του από τους άλλους) προηγούμενο η καίρια επιδίωξή του;...

Ή,
-ποιό, άραγε, να είναι αυτό το τόσο καλά φυλαγμέν