Ψήφο στον Φρανσουά Ολάντ

Δηλώνοντας τρεις φορές ότι θα ψηφίσει τον Φρανσουά Ολάντ στις προεδρικές εκλογές, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ μπορεί να έκανε μερικούς σοσιαλιστές να συνοφρυωθούν, αλλά προκάλεσε γενικότερη αίσθηση, που θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν οι δηλώσεις αυτές δεν γίνονταν την αργία της Πεντηκοστής.Ηταν καιρός κάποιος να εκφράσει ανοιχτά την υποστήριξή του στον Ολάντ, γράφει ο Αλέν Ντιαμέλ στο σημερινό φύλλο της Λιμπερασιόν. Ο συγκεκριμένος υποψήφιος είχε αρχίσει να πλήττεται από τρεις παράγοντες: τη νομιμότητα της Μαρτίν Ομπρί, τη διαρκή υποτίμησή του από τους αντιπάλους του και το τακτικό του λάθος να παρουσιαστεί ως ένας «φυσιολογικός» υποψήφιος.Ως προς τη «νομιμότητα» της Μαρτίν Ομπρί, ο Ολάντ δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Είναι η πρώτη γραμματέας, μπορεί να συσπειρώσει την Αριστερά καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο και έχει το στιλ που ταιριάζει στη γαλλική Αριστερά. Τα περί «φυσιολογικού» υποψηφίου, όμως, ήταν ένα λάθος, όλο δικό του. Ο Ολάντ χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο σε αντιδιαστολή με τον σημερινό πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, αλλά και με τον Ντομινίκ Στρος-Καν, που εκείνες τις ημέρες «πετούσε» στις δημοσκοπήσεις. Η υπόθεση με την καμαριέρα κατέστρεψε αυτή την τακτική. Πολύ περισσότερο που οι Γάλλοι δεν έχουν θελήσει ποτέ ένα «φυσιολογικό» άνθρωπο στην προεδρία της δημοκρατίας…Την περίοδο της 3ης και της 4ης Δημοκρατίας, ο αρχηγός του γαλλικού κράτους ήταν συχνά ένας «φυσιολογικός» άνθρωπος. Από τότε όμως που οι Γάλλοι τον εκλέγουν απευθείας, δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα. Ολοι οι πρόεδροι της 5ης Δημοκρατίας ήταν βαθύτατα «μη φυσιολογικοί», δηλαδή δεν ακολουθούσαν συγκεκριμένα πρότυπα. Το επιχείρημα του Ολάντ ήταν λανθασμένο.Αλλωστε και ο ίδιος δεν είναι ένας «φυσιολογικός» ηγέτης, αφού τον υποτιμούν συνεχώς οι ανταγωνιστές του στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Κακώς. Ο Ολάντ είναι ευφυής, ικανός και καλός ρήτορας. Ηθελε να είναι υποψήφιος ήδη από το 2007, αλλά τον εμπόδισαν τα οικογενειακά του προβλήματα και το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα για το ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Αυτά τα δύο μειονεκτήματα έχουν πλέον εξαφανιστεί. Επιπλέον, κακώς κατηγορείται για έλλειψη χαρίσματος και κυβερνητικής εμπειρίας: είναι ο άνθρωπος τον οποίο εμπιστευόταν και συμβουλευόταν περισσότερο ο Λιονέλ Ζοσπέν. Είναι επίσης ο μοναδικός ηγέτης του κόμματός του που μπορεί να αντιμετωπίσει με επιτυχία τον Σαρκοζί σε μια συζήτηση. Όλα αυτά τον καθιστούν ήδη ένα «μη φυσιολογικό» υποψήφιο.    Σε ό,τι αφορά βέβαια τον Σιράκ, υπήρξε ακόμη ένας λόγος που τάχθηκε με το μέρος του Ολάντ: η απέχθειά του προς τον Σαρκοζί, που χρημάτισε για χρόνια υπουργός του επί των Εσωτερικών. Στον δεύτερο τόμο των απομνημονευμάτων του, που μόλις εκδόθηκε στη Γαλλία με τίτλο «Η προεδρική εποχή», ο Σιράκ χαρακτηρίζει τον Σαρκοζί «νευρικό, παρορμητικό, φιλόδοξο, έναν άνθρωπο που δεν αμφιβάλλει για τίποτα, και πρώτα απ’όλα για τον εαυτό του».    Σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου, ο Σιράκ γράφει ότι είχε σκεφτεί το ενδεχόμενο να γίνει ο Σαρκοζί πρωθυπουργός. «Εχει πολλά προσόντα: είναι εργατικός, δυναμικός, διακατέχεται από μεγάλη ενέρ