Σα να μην πέρασε μια μέρα

Του Βασίλη Πάικου

Σας θυμίζουν κάτι όλ’ αυτά που βλέπουμε αυτές τις μέρες; Όλ’ αυτά που ζούμε περιμένοντας την εκ νέου άφιξη της τρόικας στις 24 Ιουλίου; Την αγωνιώδη αναζήτηση πηγών άντλησης χρημάτων. Τις απειλές για μη εκταμίευση της «επόμενης δόσης», αν δεν συμμορφωθούμε επειγόντως προς τας υποδείξεις.

Τις διαρροές ότι τα «ισοδύναμα» δεν αρκούν, κι ότι γι αυτό μπορεί να μην τις γλυτώσουμε τις –και οριζόντιες- περικοπές. Τα 3 δισ. για φέτος και τα 11,5 δισ. για τα δύο επόμενα χρόνια που επικρέμανται επί των κεφαλών

μας.

Σας θυμίζουν κάτι όλ’ αυτά; Δεν είναι ίδια κι απαράλλαχτα μ’ αυτά που ζούμε τα τελευταία δυόμισι χρόνια; Από τον Μάιο του 2010 συγκεκριμένα. Σα να μην πέρασε μια μέρα.

Αλλά τότε τι; Γιατί τις κάναμε τις δύο απανωτές εκλογές; Μονάχα για να γίνει Πρωθυπουργός ο Σαμαράς και να του φύγει το μαράζι; Και τι διαφορετικό κάνει επί τέλους ο Σαμαράς (και ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης από κοντά) απ’ ό,τι έκαναν ο Παπανδρέου κι ο Παπαδήμος; Και γιατί παρακαλώ να τον αλλάξουμε τον Παπαδήμο, και τον Παπανδρέου που λέει ο λόγος; Μόνο για να καμαρώσουμε τον Βρούτση στο Υπουργείο Εργασίας αντί του Κουτρουμάνη, και τον Λυκουρέτζο στο Υπουργείο Υγείας αντί του Λοβέρδου; Μάλλον όχι, μάλλον δεν τις κάναμε γι αυτό τις δύο απανωτές εκλογές. Τις κάναμε μπας κι αλλάξει κάτι στη ζωή μας, και στις τύχες μας.

Εντάξει δεν ψηφίσαμε, οι περισσότεροι, τον Τσίπρα από φόβο μήπως κάνει περίεργα κόλπα και μας πετάξουν έξω από το ευρώ. Εντάξει ψηφίσαμε, οι περισσότεροι, τους άλλους, αυτούς που σήμερα κυβερνούν. Για μια σιγουριά βρ’ αδερφέ. Όχι όμως, επ’ ουδενί, προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα, για να συνεχιστεί το ίδιο βιολί μ’ εκείνο που μας έφερε ως εδώ. Στον εφιάλτη που ζούμε και που τελειωμό δεν έχει. Και επί τέλους άλλα μας έλεγαν για να τους προτιμήσουμε. Γι άλλα, για εντελώς άλλα ψηφίστηκαν. Μπορεί να μην ήταν τα ριζοσπαστικά και τα ανατρεπτικά του Τσίπρα, ήταν όμως κάτι κάπως διαφορετικό απ’ ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι.
Και που είναι παρακαλώ τώρα το διαφορετικό; Γιατί δεν το βλέπουμε; Γιατί δεν το διακρίνουμε ούτε με το κιάλι; Γιατί δεν το οσμιζόμαστε καν; Λέτε να μην υπάρχει;

Δεν γίνεται ασφαλώς τίποτα από τη μια μέρα στην άλλη. Άσε που πρέπει και να ανακτήσουμε την απωλεσθείσα φερεγγυότητά μας έναντι των δανειστών. Να δείξουμε πρόσωπο, πως το λένε. Δεν θάπρεπε όμως, παρ’ όλ’ αυτά, να φανεί από την αρχή ότι κάτι γίνεται; Όχι επειδή η καλή μέρα φαίνεται- πάντα- από το πρωί, αλλά έτσι  για τα μάτια.

Δεν θάπρεπε, ας πούμε, να παρουσιαστεί στο λαό ένα «εθνικό σχέδιο ανόρθωσης της Χώρας»; Ένα «εθνικό αφήγημα», κατά την ορολογία της εποχής. Ως επιδίωξη έστω. Σχέδιο όμως, συγκεκριμένο, κοστολογημένο, με σαφές χρονοδιάγραμμα και με στόχο. Τότε ο λαός θα μπορούσε ίσως να κάνει κι άλλη υπομονή. Θα μπορούσε ίσως ο λαός να επενδύσει σ’ αυτό το σχέδιο την ελπίδα του. Επί τέλους, κάποιοι τη χρωστούν την ελπίδα σ’ αυτό το λαό…