Σαν παλιό σινεμά…

του Γιώργου Αποστολίδη

Σαν παλιό σινεμά μοιάζουν και σήμερα, συχνά, οι προσπάθειες και ο λόγος ορισμένων υποψήφιων, χωρίς ίχνος αυτοσάτιρας ή αυτοκριτικής. 

Οι υποψήφιοι των εκλογών θα διασχίσουν την χώρα εξαγγέλλοντας το θαυμαστό καινούργιο κόσμο μετά την εκλογή (τους). Αν και για αρκετούς πολίτες όλα αυτά μοιάζουν ...σαν παλιό σινεμά.
Στην μικρή οθόνη σχεδόν καθημερινά δεσπόζουν οι περίφημες ταινίες του «ελληνικού κινηματογράφου», που  έρχονται από μια άλλη εποχή, όμως φαίνεται ότι είναι διαχρονικές, όπως και η καυστική κριτική ματιά τους στα κακώς κείμενα

του πολιτικού λόγου.
Κορυφαία, ίσως, στιγμή τα περίφημα ΘΑ του υπουργού Μαυρογιαλούρου με την ερμηνεία του Λάμπρου Κωνσταντάρα.
«Θα σας εξαφανίσουμε», είπε εκ παραδρομής ο υπουργός Μαυρογιαλούρος πριν το διορθώσει «θα σας εξασφαλίσουμε», αφήνοντας τον συνειρμό: γλώσσα λανθάνουσα λέει την αλήθεια...
Ήταν η Ελλάδα που περίμενε το γιοφύρι, που ένα ουζάκι με μεζέ αρκούσε για την εκλογική συμπαράσταση.
Οι κομματάρχες είχαν την θέση των επικοινωνιολόγων επηρεάζοντας τους ψηφοφόρους και οι πολιτευτές έταζαν λαγούς με πετραχήλια...
Το γκάρισμα του γαιδάρου ήταν η καλύτερη απάντηση στα ΘΑ του Μαυρογιαλούρου σε μια εποχή όπου ακόμα και για το μαιευτήριο χρειαζόταν η υπογραφή του κομματάρχη.
Ο αγαπητός όμως Μαυρογιαλούρος ίσως ο μόνος που μόλις κατάλαβε τι συμβαίνει έστελνε «μαύρο στο Μαυρογιαλούρο» και μετά παραιτήθηκε.
Δίπλα στους κινηματογραφικούς βουλευτές οι γνωστοί άνθρωποι των παρασκηνίων  που προωθούντο με βασικό κριτήριο την ικανότητα στα ψέματα.
Ιστορικός έμεινε ο βουλευτής Καλοχαιρέτας με τον Απόστολο Αυδή στο έργο «Στουρνάρα 288» και την ατάκα «Ετελείωσεν», όπως έλεγε στα αιτήματα των ψηφοφόρων του. Μόλις έκλεινε το ακουστικό του τηλεφώνου στον εύπιστο και αθώο Έλληνα, έδειχνε, βεβαίως, το αληθινό του πρόσωπο.
Στο έργο «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» ο αρχηγός του πολιτικού κόμματος, στο μπαλκόνι, μιλούσε για εντιμότητα και ηθική.
Κάποια στιγμή μπαίνει μέσα από το μπαλκόνι, υπογράφει ένα χαρτί που απαλλάσσει τους πολιτικούς του φίλους από τις ευθύνες του ατυχήματος και επιστρέφει στο πλήθος που τον επευφημεί.
Ήταν τα χρόνια, όπου το σινεμά αποτύπωνε την ελπίδα του κόσμου και την αγνότητα όσον αφορά τις προθέσεις της εξουσίας. Όπως ο στρατηγός Δεκαβάλλας (Βασίλης Λογοθετίδης), που έμεινε άναυδος όταν διαπίστωσε ότι, ο λόγος για τον οποίο του έστησαν ανδριάντα ήταν απλώς να πάρουν οι υμέτεροι την μίζα τους.
Την αρχομανία σάρκαζε ο Γιάννης Γκιωνάκης στον «Αχόρταγο» φωνάζοντας: «θέλω να γίνω πρωθυπουργός», ενώ αλήστου μνήμης έμεινε ο «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» όπως τον παρουσίασε ο Αλέκος Σακελλάριος.  
Ο ρόλος του βουλευτού και του γραμματέως-παρατρεχάμενου αποτυπώθηκε θαυμάσια στο έργο «Ζητείται ψεύτης» με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Παντελή Ζερβό. Το προσόν του ιδιαίτερου ήταν απλώς να γνωρίζει πώς να λέει ψέματα...
Ασφαλώς δεν ήταν καθόλου δύσκολο για τον «γραμματέα-χειροκροτητή» να φωνάζει «κάτω οι ψεύτες» αναμεμει