Σία Κοσκινά, Woman in Love

Με αφορμή την παράστασή της Women in Love στην "Ενδορφίνη", η Σία Κοσκινά μίλησε στον Αθήνα984 και τον Αίαντα Αρτεμάκη για το μιούζικαλ στην Ελλάδα, την αγαπημένη της Μπάρμπρα Στρέιζαντ και το μουσικό θέατρο.

Πότε αρχίσατε να ασχολείσθε με το τραγούδι και γενικότερα με τις «performing acts»;

Σία Κοσκινά: Μετά τα 13 μου χρόνια

που είδα για πρώτη φορά την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ στην εκπληκτική ταινία «Funny Girl», αποφάσισα να τραβήξω αυτόν τον δρόμο. Δηλαδή να ασχοληθώ με το musical theater. Έτσι, πέρασαν είκοσι χρόνια μιας μεγάλης πορείας. Πέρασα δια πυρός και σιδήρου για να σας πω την αλήθεια. Και με σπουδές, βέβαια, και με επαγγελματικές συνεργασίες. Και αυτήν την στιγμή μπορώ να πω ότι μετράω πια είκοσι χρόνια στο χώρο με περηφάνια.

Η καλύτερη στιγμή έως τώρα στην καριέρα σας;

Οι καλύτερες στιγμές στην καριέρα μου, γιατί δεν ήταν μία, πρέπει να πω ότι εκτός κάποιες μαθητείες που έκανα στην Αμερική που έχουν σφραγίσει την μνήμη μου, είναι με τον Μάριο Φραγκούλη, με τον Μίμη Πλέσσα, με τον Γρηγόρη Βαλτινό, με το Εθνικό θέατρο γενικότερα, με τον Κώστα Κουτσομύτη, εξαιρετικές στιγμές έχω περάσει. Δεν έχω παράπονο.

Η χειρότερη στιγμή σας;

Τις χειρότερες στιγμές μου προσπαθώ να τις ξεχνάω. Και απλά, όταν τις βιώνω, γίνονται για μένα μαθητεία για να μπορώ να προχωράω και απλά να γίνομαι πιο σοφή για την επόμενη φορά. Οπότε προσπαθώ να τις διαγράψω από το μυαλό μου.

Οι συναυλίες σας έχουν στοιχεία τζαζ. Είναι προσωπική επιλογή;

Οι συναυλίες μου γενικά έχουν στοιχεία τζαζ, γιατί ασχολούμαι επαγγελματικά με το μουσικό θέατρο. Λατρεύω την τζαζ και αρκετά μιούζικαλ έχουν γραμμένη μουσική σε τζαζ ρυθμούς. Σε τζαζ δρόμους. Αλλά όμως το συγκεκριμένο θέμα, Women in Love, μπορώ να πω ότι δεν έχει ιδιαίτερα επηρεαστεί από την τζαζ. Γιατί γενικότερα η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ δεν είναι μία τζαζ τραγουδίστρια. Έχει μία εντελώς διαφορετική τεχνική. Μία μοναδική τεχνική που δεν σας κρύβω ότι και εμένα με δυσκόλεψε να την προσεγγίσω.

Μιούζικαλ και Ελλάδα. Πόσο δύσκολο είναι αυτά τα δύο να συνυρπάξουν και πόσο καλά πηγαίνουν;

Όπως σας έλεγα και πριν, το παλεύω είκοσι χρόνια. Μπορώ να πω ότι τώρα αρχίζει κάτι να φαίνεται. Αφενός μεν γιατί αρχίζουν να εκπαιδεύονται σιγά σιγά οι ηθοποιοί που ασκούν το μιούζικαλ, αφετέρου γιατί έχω δημιουργήσει μια σχολή μουσικού θεάτρου τα τελευταία τρία χρόνια και τα δείγματα που έρχονται είναι πάρα πολύ καλά. Δηλαδή, οι μαθητές μου, πηγαίνοντας σε ακροάσεις, αισθάνονται την διαφορά του να είσαι ηθοποιός που απλά λίγο κινείσαι ή λίγο τραγουδάς. Και τη διαφορά του να είσαι ένας μιούζικαλ περφόρμερ που έχεις κάνει ολοκληρωμένες σπουδές. Οπότε μπορώ να πω ότι τώρα, αυτήν την στιγμή που μιλάμε, διανύουμε μία πολύ καλή εποχή για το μιούζικαλ στην Ελλάδα.

Ποιες είναι οι σκέψεις σας για τους χαλεπούς καιρούς που περνάει η χώρα μας; Σας έχει επηρεάσει στην δουλειά σας, στον τρόπο σκέψης σας;

Η μοναδική μου σκέψη στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε είναι πως θα γίνει να κατεβάσουμε τα δίδακτρα στις σχολές, ώστε να μπορούν οι εκπαιδευόμενοι περφόρμερ να τελειώνουν τις σπουδές τους χωρίς να νοιάζονται τόσο πολύ για το οικονομικό που τους πλήττει, έχοντας το ίδιο αποτέλεσμα. Είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσεις την τέχνη με... γιατί η τέχνη είναι ένα ακριβό άθλημα, και ειδικά το musical theater είναι ένα είδος πολυτελείας για την Ελλάδα. Βέβαια κανείς δεν λέει ότι, επενδύοντας στην τέχνη σου, δεν εξαργυρώνεις κάποια στιγμή, δεν παίρνεις πίσω αυτά τα χρήματα. Σαφώς και συμβαίνει αυτό, όπως σε όλες τις τέχνες. Αλλά όμως προσπαθώ με εύκολους τρόπους να συνεχίζω την καλή δουλειά, χωρίς να πέφτει η ποιότητα της, να έχω το ίδιο αποτέλεσμα.