Στα πεζοδρόμια της Αθήνας: Δίκυκλα vs πεζοί

του Δημήτρη Φύσσα

«Τους πεζούς πρέπει να τους αγαπάμε. Πεζοί ήταν ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Χριστός, ο Μαρξ και όλοι οι άλλοι σημαντικοί άνθρωποι». Έτσι (ή περίπου έτσι, γιατί γράφω από μνήμης), αρχίζει ένα από τα πιο αστεία βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ, το «Χρυσό μοσχάρι» των Ιλφ και Πετρόφ.

Θα μπορούσα να συνεχίσω, λέγοντας ότι όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους, εκτός από τους εκ γενετής παράλυτους, είναι πρώτα πεζοί και μετά εποχούμενοι.

Δυστυχώς, πολλοί το ξεχνάνε. Κι όχι μόνο το ξεχνάνε, αλλά στρέφονται κατά των

άλλων πεζών. Ένα από τα χειρότερα δείγματα του είδους είναι ο Αθηναίος δικυκλιστής.

Δευτερευόντως μ' ενδιαφέρει αν φοράει ή όχι κράνος, αν τηρεί τα όρια ταχύτητας στο δρόμο, αν πατάει πάνω στις διαβάσεις των πεζών ή αν παρκάρει πάνω στα πεζοδρόμια. Σ' αυτό δεν κάνει τίποτα περισσότερο από τον αυτοκινητιστή, που επίσης δεν φοράει ζώνη ασφαλείας, παραβιάζει τα όρια ταχύτητας, σταματάει πάνω στις διαβάσεις των πεζών και παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο.

Εκείνο που κυρίως μ' ενδιαφέρει είναι ότι ο δικυκλιστής κ ι ν ε ί τ α ι πάνω στο πεζοδρόμιο. Κινείται στο πεζοδρόμιο ακολουθώντας ή όχι τη φορά του δρόμου, κορνάροντας στους πεζούς να παραμερίσουν -ή απλά κοψοχολιάζοντάς τους- αδιαφορώντας για γέρους, ανάπηρους, καρότσια με μωρά ή καρότσια λαϊκής, γυναίκες (επειδή είναι γυναίκες, βεβαίως, υπάρχει και η σεξιστική πλευρά) ή τραπεζοκαθίσματα. Στη χειρότερη περίπτωση, διαπληκτίζεται με άλλο δικυκλιστή που έρχεται αντίθετα, π ά ν ω στο πεζοδόμιο (το έχω δει στην Ακαδημίας, όπου εκείνος που ανέβαινε επικαλέστηκε ότι έχει δίκιο, επειδή ακολουθούσε τη φορά του μονόδρομου!).

Όντας κυρίως πεζός, έχω δει πλήθος σχετικών επεισοδίων. Έχω υπερασπιστεί επανειλημμένα ανθρώπους σαν τους παραπάνω, χωρίς φυσικά αποτέλεσμα: ο εποχούμενος φεύγει βρίζοντας. Αυτά ισχύουν τόσο περισσότερο, όσο πιο κεντρικοί είναι οι δρόμοι ή, ακόμα χειρότερα, αν πρόκειται για «πεζόδρομους» (οπότε η λέξη καταντάει ευφημισμός). Το τμήμα της πόλης που εντοπίζω τη μεγαλύτερη ένταση είναι περίμετρος Ακρόπολη - Σύνταγμα - Λυκαβηττός - Εξάρχεια - Βάθης (και όχι Βάθη!)- Κουμουνδούρου - Ακρόπολη, με τη σχετική εξαίρεση της Βασιλίσσης Σοφίας και των πέριξ της. Και οι χειρότερες περιπτώσεις είναι οι πιο κεντρικοί δρόμοι: Πανεπιστημίου, Σταδίου, Ακαδημίας, Σόλωνος, Πατησίων, Αθηνάς, Ερμού, Χ. Τρικούπη, Σκουφά, Ευριπίδου κλπ. Επίσης οι στενοί δρόμοι και οι δήθεν πεζόδρομοι γύρω από την πλατεία Κάνιγγος και την Ομόνοια: οδός Κάνιγγος, Δώρου, Καντακουζηνού, Νικηταρά, Σατωβριάνδου, Μπενάκη, Γ' Σεπτεμβρίου κλπ.

Ποτέ -μα ποτέ- δεν έχω δει έναν αστυνομικό, ούτε της κρατικής, ούτε της δημοτικής αστυνομίας να «γράφει» έναν εποχούμενο δικυκλιστή. Έχω δει πολλές φορές να «γράφουν» ή να σηκώνουν παράνομα παρκαρισμένα δίκυκλα και κάποιες σπάνιες να «γράφουν» δικυκλιστές που περνάνε με κόκκινο ή πάνε ανάποδα στο δ ρ ό μ ο. Αλλά κινούμενους στο πεζοδρόμιο, ποτέ. Βλέπεις τους αστυνομικούς να τους κοιτάνε αδιάφοροι, καπνίζοντας και ρουφώντας τις φραπεδιές τους, ενώ αυτοί περνάνε άφοβα από μπροστά τους, σταδιακά αποθρασυνόμενοι. Τι κάνει όμως μεγαλύτερο κακό στην κοινωνία; Το παράνομο παρκάρισμα ή η παράνομη κίνηση στο πεζοδρόμιο; Πότε κινδυνεύει παραπάνω ο πεζός; Παρένθεση: αν μελετήσει κανείς τις κλήσεις που κόβουν οι αστυνομικοί, θα δει ότι στις προεκτυπωμένες παράνομες πράξεις, προκειμένου να κλικάρουν το σχετικό τετραγωνάκι, δ ε ν π ε ρ ι λ α μ β ά ν ε τ α ι η κίνηση στο πεζοδρόμιο.

Μπορεί να γίνει κάτι γι αυτό; Βεβαίως μπορεί. Τρία πράγματα. Πρώτο, να θεσπιστεί σοβαρή ποινή για την κίνηση πάνω στο πεζοδρόμιο (ή, αν υπάρχει, να ανακοινωθεί και να γίνει γνωστή). Δεύτερο, μια διαφημιστική καμπάνια από το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το ίντερνετ. Και τρίτο: αστυνόμευση και πρόστιμα για όσους δικυκλιστές (και αυτοκινητιστές) κυνηγάνε τους πεζούς στα πεζοδρόμια και στους πεζόδρομους. Εκτός όλων των άλλων, το κράτος και ο Δήμος θα πήξουν στο τάληρο.

Υ.Γ. 1 Πηγαίντε για ένα τέταρτο Θεμιστοκλέους και Γαμβέτα και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Υ.Γ. 2 Οδηγώ μοτοσικλέτα από το 1976.

[email protected]