Το μεγάλο πείραμα

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ

Όσο υπερβολικό (και ανόητο) είναι να βλέπουν κάποιοι στοιχεία εθνικής παλιγγενεσίας στο «όχι» των κυπρίων απέναντι στο σχέδιο του Eurogroup, άλλο τόσο ξεδιάντροπο είναι κάποιοι άλλοι να επιχαίρουν (και να το δείχνουν), με τις δυσκολίες που περνά σήμερα η Κύπρος.
Ε ναι λοιπόν, δεν ξύπνησαν ξαφνικά ο Κολοκοτρώνης κι ο Καραϊσκάκης, ούτε ο Καραολής κι ο Δημητρίου στην Κυπριακή Βουλή, όταν απορρίφθηκε το χυδαία εκβιαστικό γερμανικής

κοπής σχέδιο των Βρυξελλών. Εκτίμησε απλώς ο πολιτικός κόσμος της Κύπρου (διερμηνεύοντας ασφαλώς το φρόνημα του κυπριακού λαού) ότι οι προβλέψεις του σχεδίου τους αδικούν, υποθηκεύουν το μέλλον του τόπου τους, και, ασφαλώς, τους προσβάλουν. Το γεγονός ότι, εξ αντικειμένου, ανέλαβαν τα πολλά και μεγάλα ρίσκα της επιλογής τους, προσδίδει ίσως ηρωικές διαστάσεις στη στάση τους. Αλλά ως εκεί...

Από την άλλη μεριά, ντρέπεται κανείς να παρακολουθεί (προπάντων στο διαδίκτυο αλλά και σε στήλες εφημερίδων, και σε ραδιόφωνα και σε τηλεοράσεις), τις θριαμβολογίες για τα όντως υπαρκτά αδιέξοδα του νησιού, όλων εκείνων που θάθελαν να σκύψουν οι κύπριοι το κεφάλι, και να αποδεχτούν ασυζητητί και αβλεπί (όπως καλή ώρα συμβαίνει εδώ και τρία χρόνια στην Αθήνα), οτιδήποτε τους προτείνεται από τ' αφεντικά της Ευρώπης. Θριαμβολογίες, οι οποίες δεν γίνεται καν προσπάθεια να συγκαλυφθούν...

Δεν ξέρει κανείς να πει, αυτή την ώρα, τι θα γίνει τελικά με την Κύπρο. Όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά. Και της σωτηρίας και της καταστροφής της. Είναι το ρίσκο που λέγαμε, αυτό που ανέλαβαν οι κύπριοι με το «όχι» στο αρχικό σχέδιο του Eurogroup. Δίχως να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι και με την αποδοχή του σχεδίου η τύχη τους θα ήταν καλύτερη, αντιθέτως.

Το βέβαιο είναι ότι σήμερα στη Μεγαλόνησο διεξάγονται πολλαπλά πειράματα. Δοκιμάζεται κατ' αρχάς, για πρώτη φορά σ' ευρωπαϊκό επίπεδο, το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων. Η άρση της εγγυημένης ασφάλειάς τους. Κι όσο κι αν «αρμοδίως» παρέχεται η διαβεβαίωση ότι «η Κύπρος αποτελεί μοναδική περίπτωση», ουδείς το πιστεύει. Τείνει πλέον ν' αποτελέσει κοινή πεποίθηση ότι το μέτρο, που εφαρμόζεται πιλοτικά στην Κύπρο, με πρώτη ευκαιρία θα επεκταθεί. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τον διεθνή τύπο για να πειστεί επ' αυτού.

Δοκιμάζεται επίσης η δυνατότητα μιας ευρωπαϊκής Χώρας να επιλέγει συμμαχίες και εκτός Ε.Ε., ακόμη και στρατηγικού χαρακτήρα συμμαχίες. Δεν υπάρχουν εν προκειμένω πολλές αμφιβολίες για το ότι όλο αυτό στοχεύει και στην βίαιη αποκοπή της Κύπρου από τις «ρωσικές πλάτες». Δεν επιτρέπουν μ' άλλα λόγια οι σημερινοί κουμανταδόροι της Ευρώπης (οι ακραία συντηρητικοί σημειωτέον), σε μια Χώρα της «επιρροής» τους, να ασκεί πολυμερή εξωτερική ή και οικονομική πολιτική. Κι επ' αυτού είναι αποκαλυπτικός ο διεθνής τύπος.

Δοκιμάζεται από την άλλη μεριά η αντοχή της «λογικής του μονόδρομου», ή σωστότερα, η αντοχή της απόρριψής του. Πράγματι, είναι η πρώτη φορά, από τότε που η Ε.Ε. (η Ευρωζώνη κατά κύριο λόγο), αποδέχτηκε τη γερμανική επικυριαρχία. Από τότε που εν τοις πράγμασιν κατελύθησαν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί για να υποκατασταθούν από την αλαζονία του γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού. Είναι η πρώτη φορά λοιπόν που αμφισβητείται το αλάθητο των επιλογών τους. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο πείραμα. Οι κύπριοι το τόλμησαν. Έδειξαν πως υπάρχουν ίσως κι άλλοι δρόμοι. Και μπορούν οι ευρωπαϊκοί λαοί να δοκιμάσουν να τους πορευτούν. Και το επιχειρούν. Αν τα καταφέρουν, με τις όποιες πληγές τους καταλείπει η μάχη, θάχουν νικήσει. Και μαζί μ' εκείνους θάχει νικήσει η ίδια η ευρωπαϊκή ιδέα. Η ιδέα της Ευρώπης των λαών. Αν χάσουν θάχουμε όλοι ηττηθεί. Τίποτα πια δεν θα σταματήσει την γερμανική επεκτατικότητα. Και η Ευρώπη θάχει χάσει την ψυχή της ...