Το «μισό βήμα» της ΔΗΜΑΡ

του Βασίλη Πάικου

Όπως και τότε, πριν από ένα χρόνο, τον Ιούνιο του 2012. Οπότε η ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να μετάσχει στην Κυβέρνηση Σαμαρά. Και τότε επέλεξε να μην μετάσχει πάση δυνάμει. Απέφυγε να χρησιμοποιήσει, σε κυβερνητικό επίπεδο, κεντρικά κομματικά της στελέχη. Διατήρησε αποστάσεις, θεωρώντας πως χρεώνεται έτσι ελαφρότερα το κόστος της επιλογής της. Οι εξελίξεις έδειξαν πως έκανε λάθος...

Το ίδιο και τώρα, οπότε επέλεξε να διαχωρίσει

τη θέση της. Διαχώρισε τη θέση της τόσο όσο. Απέσυρε τους Υπουργούς της επιλογής της, αφήνοντας να εννοηθεί πως από δω και πέρα θα συμπολιτεύεται ή θα αντιπολιτεύεται κατά περίπτωση. Και, ίσως, αν της ζητηθεί, να παραχωρήσει «ψήφο ανοχής». Απέφυγε να αποσύρει ξεκάθαρα τη στήριξή της από την Κυβέρνηση Σαμαρά, να άρει την εμπιστοσύνη της απ' αυτήν.

Με αποτέλεσμα να αφήνει μονάχα δυσαρεστημένους. Δυσαρεστημένους όσους επιθυμούσαν τη συνέχιση στήριξης της τρικομματικής. Δυσαρεστημένους κι εκείνους που την προτιμούσαν στο χώρο της αντιπολίτευσης. Ενώ, όπως είναι φυσικό, δέχεται και θα δέχεται επιθέσεις απ' όλες τις πλευρές. Οι εξελίξεις θα δείξουν ότι και τώρα κάνει λάθος...

Η αλήθεια είναι πως είχε φτάσει στα όριά του ο Φώτης Κουβέλης. Η όλη μονοκομματικής κοπής λειτουργία του Αντώνη Σαμαρά είχε δοκιμάσει εξαιρετικά τις αντοχές του. Αισθάνθηκε πολλές φορές εξαπατημένος κι άλλες τόσες προσβεβλημένος. Η ιστορία με το αντιρατσιστικό τέντωσε πολύ το σχοινί.

Το ζήτημα της ΕΡΤ το έσπασε. Ενώ αισθανόταν ήδη ισχυρή την πίεση ισχυρής μερίδας του κόσμου που τον εμπιστευόταν, προς την κατεύθυνση της καταγγελίας και της εξόδου. Όσοι τον ήξεραν καλά και όσοι τον ζούσαν, αναρωτιόνταν πως θα μπορούσε πλέον να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον Σαμαρά. Γι αυτούς δεν αποτέλεσε έκπληξη η τελική του επιλογή. Γιατί επρόκειτο, χωρίς καμιά αμφιβολία, για εντελώς προσωπική του επιλογή. Κι αυτό είναι που, εκτός των άλλων, πριμοδοτεί και την κομματική εσωστρέφεια. Με άδηλες και επ' αυτού τις συνέπειες.

Μισό το βήμα λοιπόν της ΔΗΜΑΡ τον Ιούνιο του 2012, προς την κατεύθυνση της συμμετοχής στην Κυβέρνηση Σαμαρά. Μισό το βήμα της και τώρα, τον Ιούνιο του 2013, προς την κατεύθυνση της εξόδου. Αλλά στην πολιτική, όταν κάνεις μια επιλογή την υπερασπίζεσαι και την υποστηρίζεις πάση δυνάμει. Κι ως τα άκρα της.

Τα μισά βήματα δεν συγχωρούνται. Και, σίγουρα, δεν αποδίδουν. Αφήνουν πίσω τους μονάχα κόστος, μονάχα ζημιές για τους εμπνευστές τους. Τα μισά βήματα στην πολιτική δεν είναι παρά μετέωρα βήματα. Βήματα στο κενό...