«Τσερνομπίλ: Ένα χρονικό του μέλλοντος»

Την 26η Απριλίου 1986, μια σειρά εκρήξεων κατάστρεψε τον αντιδραστήρα του τέταρτου ενεργειακού μπλοκ στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ. Το ατύχημα αυτό χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη τεχνολογική καταστροφή του εικοστού αιώνα.

Όσοι βίωσαν στο πετσί τους τη συμφορά -άντρες, γυναίκες, παιδιά, επιστήμονες, μελλοθάνατοι, μητέρες που γέννησαν παραμορφωμένα παιδιά, μαθητές που δεν συναντιούνται πια στο σχολείο αλλά σε μονάδες λευχαιμικών ασθενών, γονείς που έθαψαν τα παιδιά τους, γυναίκες που είδαν τους άντρες τους να λιώνουν ζωντανοί πριν πεθάνουν, γέροντες που αναθυμούνται τις παλιές προφητείες, κορίτσια που κρύβουν την καταγωγή τους γιατί, αν την αποκαλύψουν, δε θα βρουν σύντροφο για τη ζωή τους- μίλησαν, αργότερα, στη Λευκορωσίδα δημοσιογράφο και συγγραφέα, Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, για την καταστροφή και αυτή συγκλόνισε την ανθρωπότητα με το βιβλίο της "Τσερνομπίλ: Ένα χρονικό του μέλλοντος" (εκδόσεις Περίπλους, 2001).

    «Μαγνητοφωνώντας τους, είχα την αίσθηση πως ηχογραφώ το μέλλον», έγραψε τότε η συγγραφέας στη μοναδική δική της μαρτυρία και η ρήση της αυτή έμελλε να αποδειχτεί σχεδόν προφητική στις μέρες μας, με τα όσα διαδραματίζονται στη Φουκοσίμα της Ιαπωνίας.

    Συγκλονισμένη και η ίδια από τη νέα αυτή πυρηνική δοκιμασία στην Ιαπωνία, η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς κατέγραψε τις σκέψεις της και ανέσυρε μνήμες από το παρελθόν, σ' ένα άρθρο με έντονη συναισθηματική φόρτιση, το οποίο η εκπρόσωπός της έθεσε στη διάθεση του ΑΠΕ-ΜΠΕ προς δημοσίευση.

    Στο άρθρο αυτό, η Λευκορωσίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας μας καλεί όλους «να εξέλθουμε από την πυρηνική εποχή και να αναζητήσουμε διαφορετικούς δρόμους», λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη μας τα "μαθήματα" του Τσερνομπίλ και της Φουκοσίμα.

    Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς:

    Στην ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη, Ακίρα Κουροσάβα, όλοι οι ιαπωνικοί πυρηνικοί αντιδραστήρες εκρήγνυνται. Το Όρος Φουτζιγιάμα έχει μετατραπεί σε πύρινη λαίλαπα και πάνω από το έδαφος περνούν γρήγορα σύννεφα πλουτωνίου, στρόντιο, καίσιο... Οι άνθρωποι, την ώρα εκείνη, πίνουν τσάι, συζητούν, μαλώνουν, φιλιούνται -ακόμη δεν γνωρίζουν ότι είναι ήδη καταδικασμένοι. Ο αόρατος θάνατος σέρνεται, εισέρχεται στο αίμα, τον εγκέφαλο, το σώμα τους. Την αλήθεια γνωρίζουν μόνο οι μυημένοι -μερικοί πυρηνικοί επιστήμονες. Ένας απ' αυτούς, παίρνοντας την τσάντα με τα σχέδια, φεύγει μετανιωμένος, με βάρκα στον ωκεανό για να αυτοκτονήσει, καθώς τον κατατρώνε οι τύψεις.

    Θυμήθηκα αυτή την ταινία, όταν άκουσα για το σεισμό και την αλυσίδα αλλεπάλληλων ατυχημάτων στους ιαπωνικούς σταθμούς πυρηνικής ενέργειας. Χάρη στα νέα μέσα επικοινωνίας, παρακολουθούμε την ιαπωνική τραγωδία σε πραγματικό χρόνο. Όλα εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας, σαν να συμβαίνει σε όλους εμάς. Ο πυρηνικός φόβος έκανε τον κόσμο μικρό. Οι όροι "δικοί μας-ξένοι", "μακριά-κοντά", δεν είναι πλέον δόκιμοι. Όλοι θυμηθήκαν ότι τα ραδιενεργά σύννεφα του Τσερνομπίλ, το τέταρτο 24ωρο είχαν φτάσει