Αγοράζω ελληνικά

Δικηγόρος και μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών

Πριν από λίγες ημέρες, έφτασε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ένα μήνυμα, το οποίο μου φάνηκε απλό, άμεσο και ρεαλιστικό.

Έλεγε ότι «εάν κάθε Έλληνας καταφέρει μέσα στο έτος 2012 να αγοράσει ελληνικά προϊόντα αξίας 1000 ευρώ, στη θέση ξένων προϊόντων που αγόρασε πέρυσι, τότε θα προστεθεί στην προβληματική μας οικονομία το σημαντικότατο ποσό των 10 δισεκατομμυρίων ευρώ»! Επρόκειτο για μια εύστοχη οικονομική αποτίμηση του τι μπορούμε να καταφέρουμε, εμείς οι Έλληνες αν ενσυνείδητα, ενόψει της βαθιάς κρίσης που βιώνουμε, στραφούμε

Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι, εάν έχει έννοια η συνέχιση του αγώνα, ο οποίος έχει λάβει εδώ και ενάμισι χρόνο τη μορφή κίνησης πολιτών, ώστε να γίνει πεποίθηση σε όλο και περισσότερους, ότι η επιλογή των ελληνικών προϊόντων αποτελεί σήμερα εθνικό καθήκον.

Σε πόσο υψηλό βαθμό κοινωνικής συνοχής μπορούμε να φτάσουμε ως λαός, προκειμένου να ξεπεράσουμε το καταναλωτικό μοντέλο του πρόσφατου παρελθόντος μας, που για ένα μέσο πολίτη ήταν, κατά βάση, η καταναλωτική εμμονή στην ξένη ετικέτα, είτε αυτή αφορούσε σε ρούχα, είτε σε τρόφιμα;

Ίσως η συλλογική προσπάθεια να το επιτύχουμε είναι η καλύτερη απάντηση ημών των Ελλήνων προς όλους τους Ευρωπαίους «φίλους» μας, οι οποίοι εδώ και καιρό δεν παραλείπουν να λοιδωρούν και να ψελλίζουν ανέκδοτα για τις δυνατότητές μας ως έθνος. Η απάντηση αυτή δεν θα έχει τη λογική της τιμωρίας προς αυτούς, διότι θα ήταν παράλογο ή υπερβατικό να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς εμπορικές συναλλαγές με τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ. Θα έχει όμως την έννοια της οργανωμένης αντίδρασης ενός λαού που έχει συνειδητοποιήσει ότι όταν επιλέγει, αγοράζει και καταναλώνει προιόντα που παράγονται στον τόπο μας, ενισχύει την οικονομία, στηρίζει έμπρακτα τον Έλληνα παραγωγό και δημιουργεί στην ουσία νέες θέσεις εργασίας.

Κάποιοι θα πουν ότι τα παραπάνω είναι απλώς «ξαναζεσταμένο φαγητό». Οι ηλικιακά μεγαλύτεροι ίσως να φέρουν στη μνήμη τους παλαιότερες, φολκλορικού τύπου, τηλεοπτικές καμπάνιες, όπου ο ηθοποιός τελικώς γελοιοποιούνταν από την επιμονή του στα ξένα προϊόντα. Τώρα όμως οι καταστάσεις δεν είναι για γέλια. Η χώρα μας που, αν την παρομοιάσουμε με ταχεία, έτρεχε τόσα χρόνια με σπασμένα φρένα, σήμερα έχει εκτροχιαστεί. Θεωρώ λοιπόν πως υπάρχουν ζητήματα, στα οποία εμείς ως ενεργοί πολίτες μπορούμε να συντονιστούμε και να λειτουργούμε εφεξής ως ένα σύνολο με διακριτή αυτονομία σκέψης, αλλά και με ομογενοποιημένη δράση, με αποκλειστικό σκοπό το συμφέρον του τόπου μας. Θα πρόκειται δηλαδή για ένα «καρτέλ» των πολιτών. Ένα οιονεί καρτέλ, που θα μετέλθει των πρακτικών των «γνήσιων» ήδη εγκατεστημένων στη χώρα μας, ώστε να γίνει αντιληπτό στις ξένες πολυεθνικές και γενικότερα στους ξένους συνοδοιπόρους μας, ότι στην Ελλάδα μπορεί κάποιοι πολιτικοί να είναι άβουλοι, όμως οι πολίτες που, ως πειραματόζωα βιώνουν τις αναγκαστικώς εφαρμοζόμενες θεραπε