Απεργία χωρίς νόημα

Είμαι μέλος της ΕΣΗΕΑ (Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) από το 1974 –προ αμνημονεύτων χρόνων δηλαδή (κοντά 40 χρόνια φούρναρης που λέω, όταν με ρωτάνε πόσα χρόνια είμαι στη δημοσιογραφία).

Και δεν ήμουν ποτέ από τα πιο ήσυχα παιδιά της ΕΣΗΕΑ. Πρώτος στις απεργίες, στις καταλήψεις (όπως εκείνη του 1975 που οδήγησε στην έκδοση της Ελευθεροτυπίας), στη σύγκρουση με

εργοδότες και για το λόγο αυτό έχω απολυθεί δύο φορές από εφημερίδες που εργαζόμουν.

Κάθε φορά που υπήρχε σοβαρός λόγος να πάμε σε απεργία ήμουν από τους πρώτους που ψήφιζαν θετικά στις συνελεύσεις της ΕΣΗΕΑ. Προσέξτε, όμως, τη διατύπωση: ψήφιζα απεργία όταν υπήρχε σοβαρός λόγος και ελπίδα ότι η απεργία θα έχει αποτέλεσμα.

Σ' αυτή τη λαίλαπα όμως που έχει βρει το επάγγελμά μας, το να κάνεις πού και πού μια 24ωρη απεργία, διαλέγοντας μάλιστα και την ημέρα που υπάρχουν σοβαρά πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα, είναι το λιγότερο ανόητο και γίνεται «για το θεαθήναι».

Κάναμε λοιπόν 24ωρη απεργία χθες. Ε και; Τι έγινε; Μας πλάκωσε και η ΕΡΤ με τα πλάνα της υποδοχής Ολάντ και το μπλα-μπλα Σαμαρά- Ολάντ μετά τη συνάντησή τους, χωρίς ούτε ένα δημοσιογραφικό σχόλιο για το παρασκήνιο της συνάντησης αυτής και εκεί τέλειωσαν όλα.

Δεν κατάλαβα γιατί έγινε η απεργία αυτή. Τα αιτήματα που βάζει η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ είναι σοβαρά και κρίσιμα για όλους μας. Η εργοδοσία έχει βρει την ευκαιρία να τα πάρει όλα από εμάς και να δώσει ελάχιστα. Να απεργήσουμε λοιπόν. Αλλά, έτσι, με μία φωτοβολίδα μιας μέρας, που ο Γάλλος πρόεδρος έρχεται στην Ελλάδα, δεν γίνεται τίποτα. Απλά αφαιρεί τη δυνατότητα από τον πολίτη να ακούσει και να διαβάσει τι κρύβεται πίσω από τη συνάντηση αυτή (κάτι γαλλικές φρεγάτες που θέλει να μας πουλήσει ο Ολάντ και το ελληνικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο που έχουν ανοίξει την όρεξη στους Γάλλους).

Λυπάμαι που το λέω. Αλλά ήταν μία ακόμα απεργία των δημοσιογράφων χωρίς νόημα.