Εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία;

Σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλούνται ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων, η Μόσχα στέλνει τρία μεγάλα αποβατικά πλοία με πεζοναύτες στη ρωσική ναυτική βάση του Ταρτούς στη Συρία.

Η πηγή αναφέρει ότι σε κάθε πλοίο θα επιβαίνουν μέχρι και 120 πεζοναύτες και τα πλοία, που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στη Μεσόγειο, θα φτάσουν στο Ταρτούς μέχρι το τέλος της εβδομάδας, ωστόσο δεν διευκρινίζεται ποιος θα είναι ο σκοπός της αποστολής. Η Ρωσία πάντως είxε ανακοινώσει ότι ετοιμάζεται να στείλει πεζοναύτες στη Συρία

για την περίπτωση που χρειαστεί μεταφορά εξοπλισμού και προστασία του προσωπικό της βάσης.

Λίγο μετά την δημοσιοποίηση της πληροφορίας, το υπουργείο Άμυνας της Ρωσίας πάντως προχώρησε σε επίσημη διάψευση της είδησης.

Στη Συρία συνεχίζονται οι σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ των καθεστωτικών δυνάμεων του προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ και των ανταρτών, που είχαν ως αφορμή την «Αραβική Άνοιξη» το 2011.

Όλα αυτά ισχυροποιούν πάντως την προσέγγιση, ότι η Συρία αποδεικνύεται πολύ πιο σύνθετο ζήτημα, στο πλαίσιο της «Αραβικής Άνοιξης» τόσο σε σχέση με την Αίγυπτο στην πρώτη φάση όσο και τη Λιβύη στην δεύτερη. Η περίπτωση της Δαμασκού, με την Ρωσία, συνεπικουρούμενη από την Κίνα, να αρνείται να επιτρέψει οποιαδήποτε παρέμβαση του ΝΑΤΟ ή της Δύσης, οδηγεί τις εξελίξεις σε μια πολύ κρίσιμη αναμέτρηση και σκηνικό αναδιάταξης στη Μεσόγειο. Από την άλλη πλευρά η Τουρκία και μετά την πτώση του στρατιωτικού αεροσκάφους της, εντός του εναέριου χώρο της Συρίας, δείχνει διατεθειμένη να επαναλάβει την διείσδυση της στα συριακά εδάφη, όπως είχε κάνει και το 1930, όταν κατόρθωσε να αποσπάσει από τη Συρία την περιοχή της Αττάλεια.

Η Μόσχα όμως δεν πρόκειται όπως όλα δείχνουν να αφήσει το περιθώριο για κάτι τέτοιο και όχι μόνον για την ύπαρξη του ρωσικού σταθμού ανεφοδιασμού στο λιμάνι της Ταρσούς. Η Ρωσία θέλει να διατηρήσει την επιρροή της στη Μέση Ανατολή. Εξοπλίζει λοιπόν επίσημα το καθεστώς Άσαντ και δείχνει αποφασιστικότητα , ως προς την επιλογή να μην υπάρξει επόμενη μέρα στη Συρία ανάλογη με εκείνη της Αιγύπτου ή της Λιβύης, ακόμη και αν στην Αίγυπτο τελικά κυριάρχησαν στις εκλογές οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, που δεν μπορούν να θεωρηθούν φιλοδυτικοί.

Από την άλλη πλευρά το «πέρασμα της Συρίας» για την νέο-οθωμανική Τουρκία του Ερντογάν και των ισλαμιστών, αποτελεί μια κίνηση ισχύος απέναντι στην Σαουδική Αραβία, αλλά και ανάχωμα στους σχεδιασμούς για την Ανεξαρτησία του Κουρδιστάν , που μπορεί να οδηγήσει σε διάλυση την ίδια την Τουρκία.

Η Άγκυρα εμφανίζεται ως «αιχμή του δόρατος» της Δύσης και θέλει να δείξει τόσο στην Ευρώπη, όσο πολύ περισσότερο στις ΗΠΑ, ότι μπορεί να έχει την δυνατότητα να λύνει προβλήματα στην ευρύτερη περιοχή και υπό την έννοια αυτή να λογίζεται ως η κυρίαρχη Ανατολική Αυτοκρατορία. Να σημειώσουμε ότι στην παρούσα φάση η Ουάσιγκτον εξυπηρετείται από τις επιθετικές πρωτοβουλίες της Τουρκίας ενάντια στο καθεστώς Άσαντ, γιατί έτσι αποφεύγεται η απευθείας εμπλοκή των ΗΠΑ στην περιοχή, την ίδια χρο