Έκκληση Αρβανιτόπουλου στους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων

Έκκληση στους διοικητικούς υπαλλήλους, απευθύνει σε συνέντευξή του ο υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος.

«Να κατανοήσουν ότι οι περισσότεροι εξ αυτών θα απορροφηθούν σε άλλα ιδρύματα, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν χρωστάνε σε τίποτα οι φοιτητές και οι οικογένειές τους να υφίστανται αυτόν τον αποκλεισμό από τον ναό της δημοκρατίας και της γνώσης που είναι τα πανεπιστήμια», επισημαίνει ο υπουργός.

Ο κ. Αρβανιτόπουλος σημειώνει ότι «αυτό θα πρέπει να σταματήσει, γιατί και αυτοί με τη στάση τους απομονώνονται από το κοινωνικό σύνολο» και προσθέτει: «Αντιλαμβάνεσθε ότι υπάρχουν

οικογένειες, οι οποίες δεν έχουν τη δυνατότητα να κρατούν τα παιδιά τους σε άλλες πόλεις, όταν δεν γίνονται μαθήματα, υπάρχουν μετεγγραφές που είναι στον αέρα, υπάρχουν μαθήματα που είναι στον αέρα και κινδυνεύει να χαθεί το εξάμηνο. Δεν μπορεί, λοιπόν, κανείς και δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικεί το όποιο δίκιο του καταπατώντας τα δικαιώματα των άλλων».

Απαντώντας στην έκκληση για διάλογο, που απηύθυνε χθες ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θ. Πελεγρίνης, ο υπουργός Παιδείας σημειώνει: «Διάλογος έχει γίνει. Δυστυχώς, πρέπει όλοι να καταλάβουμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο η χώρα πορεύεται. Από τον Αύγουστο, όταν στείλαμε στα πανεπιστήμια και εκκλήθησαν εδώ οι πρυτάνεις, τους εξηγήσαμε το επείγον της υπόθεσης...Συνεπώς, εδώ μη χρησιμοποιούμε το θέμα του διαλόγου ως πρόσχημα για να αναβάλουμε, όπως πάντοτε, τα πράγματα, εδώ τα περιθώρια χρόνου ήταν και παραμένουν ασφυκτικά και πρέπει όλοι να συμβάλουμε στην εθνική προσπάθεια. Όλοι οι Έλληνες έχουμε ματώσει. Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να γίνει είναι για τον οποιονδήποτε λόγο να μη μένουν κλειστά τα ιδρύματα».

Σχετικά με τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, ο κ. Αρβανιτόπουλος τονίζει: «Ο χώρος της Παιδείας, δυστυχώς, δεν εξαιρέθηκε από τη συνολική δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας. Αυτό που κάνουμε είναι να είμαστε συνεπείς ως προς τις εθνικές επιταγές και να ανατάξουμε το εκπαιδευτικό σύστημα. Γιατί όλοι με νηφαλιότητα θα συμφωνήσουμε ότι οι αλλαγές ήταν αναγκαίες και μάλιστα θα έλεγα ότι είχαν καθυστερήσει. Αυτό το λέμε, αλλά όταν έρχεται η ώρα των επώδυνων αποφάσεων -γιατί οι αλλαγές χρειάζονται επώδυνες αποφάσεις- ο καθένας σφυρίζει αμέριμνος, γιατί δεν θέλει να πάρει το κόστος».