Τα τρία διλήμματα για την Κεντροαριστερά

Γιατί ο χώρος της κεντροαριστεράς παρουσιάζεται ανώριμος, φοβικός και εσωστρεφής

Του Χάρη Τσιόκα,

Στελέχους ΠΑΣΟΚ και πρώην βουλευτή

Πριν από λίγο καιρό όλοι μιλούσαμε για τη νέα μεταπολίτευση. Σαν να λέγαμε για μια άνοιξη που περιμέναμε και δεν ήρθε ποτέ.

Το βιώνουμε καθημερινά με την κοινωνική και πολιτική ρευστότητα αυτής της περιόδου. Εκ των πραγμάτων θέτει ένα ερώτημα, που κατά περιόδους εκδηλώνεται

είτε ως διαπραγματευτική απειλή, είτε ως ανάγκη για τη δημιουργία ενός «νέου» πολιτικού συστήματος.

Το ερώτημα συνοψίζεται:

Χρειάζεται άλλο κόμμα στη χώρα και γιατί;

Ασφαλώς θα ήταν επιστημονική αλλά και κοινωνική απρέπεια να πει κανείς, σε αράδες γραμμών, αν πρέπει ή όχι αφού ξέρουμε όλοι με ιστορική επιβεβαίωση ότι τα κόμματα τα γεννά ή η κοινωνική ανάγκη ή επιβάλλονται ως δήθεν ανάγκη μέσω διαύλων οικονομικής ή άλλης εξουσίας με θνησιγενή, αναλώσιμο ορίζοντα προκειμένου να εξυπηρετήσουν ένα συγκεκριμένο στόχο. Γεγονός που εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς στις μέρες μας ως επιδίωξη ορισμένων κέντρων.

Τα στοιχεία

Στην Ελλάδα οι τελευταίες εκλογικές καταγραφές αλλά και οι έρευνες δείχνουν τα εξής συγκλίνοντα στοιχεία.

Πρώτον ότι το δίπολο πρόοδος-συντήρηση, κεντροδεξιά-κεντροαριστερά, παραμένει βασικός δείκτης προσδιορισμού των πολιτικών επιλογών του πολίτη και

Δεύτερον ότι στο δίπολο αυτό οι ψηφοφόροι του ίδιου πολιτικού χώρου, λόγω της κρίσης που οξύνει τις επιμέρους ανάγκες τους, εκδηλώνουν την διαφορετικότητα τους με επιλογές που δίνουν έμφαση στην «πολυχρωμία» των κομμάτων του ίδιου πολιτικού φάσματος. Για αυτό τον λόγο υποκαθιστούν το ένα μεγάλο κόμμα που υπήρχε για να εκφράσει την συντηρητική παράταξη με περισσότερα.

Τα «κόμματα – τάσεις»

Για παράδειγμα οι επιλογές του πολίτη στις πρόσφατες εκλογές, διαμορφώθηκαν σε «κόμματα – τάσεις» που «χάιδευαν» περισσότερο ή λιγότερο το θυμικό ή τις ανάγκες των κοινωνικών ομάδων του ίδιου πολιτικού χώρου. Θυμίζω ότι από το κόμμα του κ. Θάνου Τζήμερου και του κ. Στέφανου Μάνου μέχρι τη Ν.Δ. και από τους Ανεξάρτητους Έλληνες μέχρι τη Χρυσή Αυγή, ο συντηρητικός χώρος εξέφρασε διαφορετικούς κομματικούς αυτοπροσδιορισμούς αλλά στον πυρήνα ίδιες οικονομικές και πολιτικές στοχεύσεις.

Ακριβώς αυτό το γεγονός είναι, που δημιουργεί στο συντηρητικό χώρο προϋποθέσεις για νέου τύπου συνεργασίες, αναλώσιμα πρόσωπα και μοντέλα διακυβέρνησης, που για να συντηρούν την εξουσία, την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία, περιοδικά θα ανακατανέμουν και θα αναλώνουν το ειδικό βάρος τους και τα πρόσωπα.

Για το λόγο αυτό, είναι δύσκολο στο συντηρητικό χώρο να υπάρξει και να αντιστοιχηθεί με εκλογική καταγραφή ένα ακόμη κεντροδεξιό κόμμα ακόμη και αν έφερε την θολή ονομασία σοσιαλδημοκρατικό, διεκδικώντας το στίγμα του κέντρου στο δεξιό πολιτικό φάσμα.

Τα νέα δεδομένα στην Κεντροαριστερά

Φαίνεται ότι ο χώρος του συντηρητισμού προσαρμόστηκε γρήγορα στα νέα δεδομένα, με ε