Τι σηματοδοτεί η σύγκρουση Λαγκάρντ- Μέρκελ

Η Ελλάδα επιστρέφει στο προσκήνιο του ευρωπαϊκού προβλήματος, γιατί αυτή τη φορά έτσι βολεύει.

Το Ελληνικό ζήτημα είναι πιο αντιμετωπίσιμο, παρά το δομικό αδιέξοδο που το χαρακτηρίζει, από ότι η ένταση στις άλλες χώρες του Νότου.

Στην Ισπανία για παράδειγμα , πέραν των ευρείας κλίμακας εντάσεις στους δρόμους, υπάρχει σαφής άρνηση και μηδενικά περιθώρια , να υιοθετηθεί για την χρηματοδότηση της, μοντέλο Μνημονίων. Η Ισπανία υποχωρεί στο μέτωπο της δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά όχι στην εκχώρηση της εθνικής της

κυριαρχίας. Το χειρότερο η Ισπανία κινδυνεύει μέσα στους επόμενους μήνες να διαλυθεί ως ενότητα, με την Καταλωνία , τον πλούσιο Βορρά της δηλαδή , να δείχνει διαθέσεις απόσχισης και αυτονόμησης , διαλύοντας ολοσχερώς τη χώρα.

Στην Πορτογαλία , παρά τα κατά καιρούς καλά σχόλια από πλευράς Βερολίνου και Βρυξελλών η πτωχοποίηση και υπανάπτυξη έχουν κυριαρχήσει ενώ η έκκληση της Ένωσης των Υπαξιωματικών, για παραίτηση του πρωθυπουργού στην περίπτωση που ζητήσει επιπλέον περιοριστικά μέτρα στα εισοδήματα, δείχνει ότι η πιθανότητα εκτροπής του πολιτεύματος και ευρείας αναταραχής, με την εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ζήτημα χρόνου και συγκυρίας. Φυσικά οι δείκτες στην Πορτογαλία όπως και στην Ελλάδα δεν ανακάμπτουν , ενώ η οικονομία της έχει ουσιαστικά καταστραφεί.

Στην γειτονική μας Ιταλία τέλος ο ευρωσκεπτικισμός καλπάζει , τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής δεν έχουν απλά πλήξει το βιοτικό επίπεδο της μέσης τάξης , αλλά έχουν αποδιοργανώσει την παραγωγική βάση της χώρας. Στην περίπτωση της Ιταλίας μιλάμε για την 7η βιομηχανική χώρα στον κόσμο , με έλλειμμα όμως που φθάνει τα 2 τρις ευρώ και όχι τα 370 δις ευρώ που είναι το Ελληνικό δημόσιο χρέος. Σε ορατό ορίζοντα, ο πολύ συγκροτημένος Μάριο Μόντι , την ερχόμενη Άνοιξη θα παραδώσει και πάλι την εξουσία στους πολιτικούς και τα κόμματα . θα γίνουν εκλογές , με τον Μπερλουσκόνι και την Κεντροδεξιά πολύ ισχυρούς , με σύνθημα την έξοδο από το ευρώ και την μονομερή διαγραφή του χρέους της χώρας, στην περίπτωση που η Γερμανία συνεχίζει να υποστηρίζει και πολύ περισσότερο να επιβάλει την ίδια πολιτική στρατηγική στη ζώνη του ευρώ.

Απέναντι σε όλα αυτά η περίπτωση της Ελλάδας, με κυρίαρχο σύνθημα «κάθε θυσία για να παραμείνουμε στο ευρώ», τα Μνημόνια και τις «λεόντειες συμφωνίες» υπογεγραμμένες και επικυρωμένες με ενισχυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τις αντιδράσεις στην κοινωνία σε ελεγχόμενο επίπεδο , μοιάζει ειδυλλιακό περιβάλλον για την ευρωπαϊκή υπερδομή την κυριαρχούμενη από το Βερολίνο.

Αλλά και το ελληνικό ζήτημα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Ακόμη και αν ληφθούν τα μέτρα των 13,6 δις ευρώ, το δημόσιο χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο σε σχέση με τους στόχους των Μνημονίων το 2020, να βρίσκεται στο 120% του ΑΕΠ. Βεβαίως βρισκόμαστε σε μια περίοδο , που εξαιτίας και των αμερικανικών εκλογών , οι τόνοι κρατιούνται χαμηλοί και το κλίμα που καλλιεργήθηκε ενέπνεε αισιοδοξία , από την αρχή του φθινοπώρου και όχι πανικό. Όμως απέναντι σε αυτή την επίπλαστη ε